هديه هاى زوركى!

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: هديه هاى زوركى!
لئوبوسكاليا ‎/ تهمينه مهربانىدر تلويزيون يك آگهى بازرگانى نشان مى دهند كه واقعاً آزارم مى دهد. آگهى درباره به يادآوردن پدر و مادر است. تنها كارى را كه بايد بكنيد اين است كه تلفن بزنيد و هديه اى را سفارش بدهيد. آنها خودشان مى روند و هديه را تهيه مى كنند و براى پدر و مادرتان، هر جا كه باشند، مى فرستند. بعد تلويزيون، اين دو موجود پير دوست داشتنى را نشان مى دهد. زنگ در خانه شان به صدا درمى آيد. آنها به طرف در مى روند و هديه اى را كه موجودى به نام فرزند برايشان خريده است، دريافت مى كنند. اين كه هديه نيست. نمى دانم چيست، ولى قطعاً هديه نيست، بهتر است آن را براى خودتان نگه داريد، شما به آن بيشتر نياز داريد!اخيراً درباره بهداشت روانى در امريكا بررسى شده و فقط ۲۰ درصد از كسانى كه با آنها مصاحبه شده، از زندگى شان رضايت دارند. خوب توجه كنيد. فقط ۲۰ درصد! ما امريكايى ها قبل از اين كه به سن ۴۰سالگى برسيم، از هر هفت نفرمان، يكى به كمك هاى روان درمانى نياز پيدا مى كنيم. در سال ،۲۰۰۰ از هر دو ازدواج، يكى به طلاق مى انجامد! تازگى ها خبرى شنيده ام كه پاك مرا ديوانه كرده است. در امريكا سالى بيش از ۶۰ ميليون قرص آرامبخش مصرف مى شود. وقتى چنين الگوهاى وحشتناكى را پيش رو داريم، توقع داريم آدم هاى دور و بر ما، مخصوصاً بچه ها چه چيزى را انتخاب كنند مردم اغلب به من مى گويند، «بوسكاليا! خوشا به سعادتت! توى چه خانه اى بزرگ شده اى.» هر وقت اين حرف را مى شنوم، دلم باغ باغ باز مى شود. بله، من خيلى آدم خوشبخت و خوش شانسى هستم، چون يك پدر ماه و عجيب و غريب و يك مادر ديوانه داشتم. مادرم از آن الكى خوش هاى بسيار متفكر بود كه هميشه هر جا مى رفت با خودش موسيقى، زيبايى، تفاهم و شادى مى برد. بابا مثلاً به خيال خودش خيلى جدى بود، اما دلش قد دل يك بچه بود. ما خانواده خيلى خيلى فقيرى بوديم، ولى همه چيز را نمى شود با پول تهيه كرد. امروز من آدم پولدارى هستم، ولى اگر همه ثروتم را هم بدهم، نمى توانم يك روز از آن روزهاى سرشار پر از غرور و شادى و سادگى را برگردانم.من وقتى مى شنوم كه جوانى غر مى زند و مى گويد: «من كه نخواستم به دنيا بيايم.» مى خواهم خل بشوم، چون ديوانه زندگى هستم و هنوز بى نهايت چيزها هستند كه نديده ام، نشنيده ام، نبوييده ام، لمس نكرده ام و مهم تر از همه نجويده ام. خبر نداريد كه جويدن چه عالمى دارد!هيچ وقت تا به حال به اين فكر كرده ايد كه چرا هويج مزه هويج مى دهد و ترب مزه ترب و چرا وقتى آنها را با هم قاطى مى كنيم، مزه سومى به دست مى آيد كه ديگر نه مزه هويج است نه مزه ترب اين جور چيزها واقعاً مرا مبهوت مى كند و اين همه را از مادرم دارم كه مى گفت: «بچه جان! غذا رو فقط نمى خورن، مى فهمن!»
پنجشنبه 6 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 181]