تعدادي از فرزندان شهدا در گفتگو با قدس، خواستار بازنگري در لايحه جامع ايثارگري شدند؛ چرا ما حذف شديم؟!

واضح آرشیو وب فارسی:قدس: تعدادي از فرزندان شهدا در گفتگو با قدس، خواستار بازنگري در لايحه جامع ايثارگري شدند؛ چرا ما حذف شديم؟!
* فرحروز صداقت سر ساعت 5 مي آيند. 8 نفر هستند همگي فرزند شهيد. بعضي ها جوان و رشيد و بعضي ها پير و شكسته با موهايي سپيد؛ دور يك ميز مي نشينيم. بوي عطر پدرانشان را مي دهند؛ نجيبند، متين، صادق و باهوش! بعد از گپي دوستانه حسين سروش مهر رشته سخن را به دست مي گيرد و مي گويد: از روزنامه تشكر مي كنيم كه پاي درد دل بچه ها و دغدغه هاي آنها نشست تا به عنوان يك رسانه مؤثر حرف ما را به گوش جامعه برساند و بعد همه به اتفاق مي خواهند كه مصاحبه را با جملاتي از حضرت امام خميني(ره) آغاز كنيم كه همين مي شود اشاره گفتگوي ما؛ فرزندان شاهد «با اينكه اطمينان داريم كه خانواده معظم شهدا و جانبازان و اسرا و مفقودين هيچ گاه راضي نشده و نمي شوند كه در برابر ايثار عزيزانشان كه فقط به خاطر خدا و رسيدن به كمال بوده است سخن از رفاه و ماديات به ميان آيد و همت آنان بلندتر از اين مقوله هاست؛ ولي دست اندركاران نظام بايد همه ذوق و استعداد و توان خود را در هر چه بهتر رسيدن به امور معنوي و مادي و ارزشي و فرهنگي اين يادگاران هدايت و نور به كار گيرند و از خدمت بي شائبه و بي منت به آنان دريغ نكنند كه هرچه انقلاب اسلامي ايران دارد از بركت مجاهدت ايثارگران است، من مي دانم كه بسياري از خانواده هاي عزيز شهدا و جانبازان و اسرا و مفقودين به خاطر مناعت طبع و بزرگواري و اخلاق كريمه خود در مصائب و مشكلات زندگي، به مسؤولان مراجعه نكرده اند و يا مراجعه شان حداقل بوده است. و همه نيز مي دانيم كه اكثريت اين قشر و رزمندگان عزيز اسلام، از طبقات محروم و كم درآمد بودند و مرفهين كمتر دل براي انقلاب سوختند. ولي وظيفه ماست كه در حد توان و مقدورات، قدرشناس زحمات آنان باشيم و من ميل ندارم كه اين قدرشناسي فقط در حد تعريف و تمجيد ظاهري خلاصه شود، بلكه بايد در همه نوع امتيازات اجتماعي و اقتصادي و فرهنگي به آنها بها داده شود. ]امام خميني(ره) صحيفه نور ج 21 ص37 [ بعد از قرائت اين جملات سروش مهر مي گويد: ما آمده ايم بگوييم چرا ما را حذف كردند و هيچ كس هم زير سؤال نرفت؟! - خب چرا شما را حذف كردند و از چه چيزي حذف كردند؟ سروش مهر فرزند شهيد و كارشناس ارشد برق مي گويد: چند سال پيش از اين، يك كار گروه تخصصي در بنياد شهيد مركز لايحه اي را تنظيم كردند تا خانواده هاي شهدا، جانبازان و آزادگان از يك نگاه حمايتي خاص بهره مند شوند، و نتيجه ساعتها كار اين گروه شد طرح جامع لايحه ايثارگران و سپس به دولت ارايه شد و براي بررسي به مجلس هفتم رسيد. - مجلس ششم! سروش مهر مي گويد: به هر حال در مجلس هفتم تصويب شد. بعد جانبازان اعتراض كردند و لايحه بررسي شد و بخشهايي از لايحه به نفع آنها تغيير كرد. بعد جانبازان زير 25 درصد جلوي در مجلس شوراي اسلامي و مجمع تشخيص مصلحت و... جمع شدند و اعتراض و اعتصاب كردند. حرفشان هم حق بود و به اين ترتيب جانبازان زير 25 درصد و خانواده هايشان هم در فضاي لايحه جاي گرفتند. از طرفي به علت كمبود بودجه و پايين بودن سقف اعتباري كه مجلس داده بود بايد فكري مي كردند. نتيجه فكرشان شد حذف فرزندان شاهد از فضاي لايحه! آن هم به بهانه هاي واهي و ادله مختلف كه ديگر اينها بزرگ شده اند، نيازي ندارند، سر و سامان گرفته اند و...! - يعني چون جانبازان 25 درصد را در لايحه جاي دادند فرزندان شهدا را حذف كردند؟ محمدرضا خالقي در پاسخ به اين سؤال مي گويد: اين لايحه در واقع به اين دليل تصويب شد كه قوانين، يك كاسه شود، براي جانبازان و خانواده شهدا قوانين كلي وضع شود و تمام قوانين فرعي در دل اين لايحه حل شود. براي مثال سهميه حج كه هيچ بار مالي هم براي دولت نداشت براي فرزندان شاهد حذف شد! فوق العاده ايثارگري حذف شد چون گفتند بار مالي دارد و تنها قشري هم كه فوق العاده شان حذف شد فرزندان شاهد بودند. شايد هم فكر كردند اينها كسي را ندارند كه از آنها دفاع كند! خلاصه هر جا مشكلي پيش آمد و بودجه اي كم آمد- مالي يا غيرمالي- گفتند: بچه شهيد حذف! - احياناً هيچ پرانتزي هم باز نشد كه مثلاً كسي كه دكتر و مهندس و متمول است شامل اين حذف باشد و آنها كه كار ندارند و مشكلات زيادي دارند خارج اين پرانتز قرار گيرند؟ خالقي مي گويد: نه، فقط حذف! نه تبصره اي، نه ماده واحده اي و نه هيچي! من دليل دارم. عيناً در رسانه هم هست كه «14 ماده و سه تبصره از لايحه ايثارگران با حضور جانبازان اصلاح شد.» چرا؟ چون رفتند و اعتراض كردند، تا زماني كه اصلاحيه انجام گيرد. وقتي هم به كميسيون اجتماعي رفت، آقاي بهرامي رئيس كميسيون گفت: چون جانبازان معترض هستند خواست آنها را تأييد مي كنيم. - همان زمان فرزندان شاهد اعتراضي نكردند؟ خالقي: نه! ما فكر مي كرديم مجلس معتدل است و حقي را پايمال نمي كند. بعد هم كه براي اعتراض به مجلس شوراي اسلامي رفتيم گفتند اعتراض شما مورد ندارد، چون در دستوري كه از مجمع تشخيص مصلحت نظام آمده است اصلاحيه فقط براي جانبازان صورت مي گيرد. خانم دكتر نجمه خدادادي مي گويد: ما اعتراض نكرديم، چون تصور ما هميشه بر اين بود كه اكثر مسؤولان، اعم از نمايندگان و دست اندركاران جبهه رفته اند، جانباز هستند، رزمنده اند ! ما اعتقاد داريم كه آنها به نمايندگي از پدران ما از ما دفاع مي كنند. ما خيالمان راحت بود كه پدران ما در كنار اكثر نمايندگان و مسؤولان جبهه بودند. پدران ما سرهايشان روي پاي همين ها بود كه شهيد شدند. آخرين وصيتهايشان را به آنها كردند، جلوي چشم آنها شهيد شدند، سوختند و پودر شدند. به مخيله بچه هاي شاهد هم نمي رسيد كه زماني فرزندان شهيد از شمول تعريف ايثارگري در بسياري از موارد حذف شوند، و اين مربوط به لايحه نيست. عمده نگراني ما حرف بي مهرانه فرزندان شاهد از تعريف لايحه جامعه ايثارگري است. خانم دكتر خدادادي ادامه مي دهد: در دوران كودكي و نوجواني ما، مادرانمان از جان خود مايه گذاشتند از ما حمايت كردند تا بزرگ شويم. اگر دولت وظيفه اي دارد تازه از اين به بعد شروع مي شود چون اين فرزند شاهد وقتي تنها قدم به جامعه مي گذارد بايد حامي داشته باشد. قطعاً مادران ما از پس آن دوران برآمدند، حالا ديگر مادران ما توان ندارند دنبال كارهاي ما باشند. خانم خدادادي تأكيد مي كند: من در اينجا به عنوان يك فرزند شهيد و به نمايندگي از بخشي از فرزندان شهدا كه ما را قبول دارند مي گويم كه اين حذف، حذف چهار تبصره و قانون نيست، بلكه يك بي مهري ناخودآگاهي است كه دارد اتفاق مي افتد. بچه هاي شاهد هم مي توانند جمع شوند و اعتراض كنند، اما باز فكر مي كنند شايد نماي بيروني اش براي نظام سنگين تر از اعتراض جانبازان باشد. اگر نيامديم اعتراض كنيم چون راه محبوب و متين پدرانمان را ادامه مي دهيم و دوست داريم راههاي منطقي و معقول را انتخاب كنيم. «حسيني كيا» فرزند شهيد و رئيس تأمين اجتماعي شعبه يك مشهد در ادامه صحبتهاي خانم دكتر خدادادي مي گويد: من فقط از اين جمله حضرت امام(ره) استفاده مي كنم كه در زمان جنگ عنوان كردند: «خانواده شهدا چشم و چراغ اين ملتند» اين جمله تابلو شد، قاب شد، سر در همه حسينيه ها، و ديوارهاي شهر و مسجدها نوشته شد. اين حرف حضرت امام(ره) بسيار عميق است. ايشان نگفتند شهدا، بلكه گفتند خانواده شهدا! چون شهدا كه رفتند و قطعاً فرزندان شهدا و مادران و همسران آنها بودند كه بايد فرهنگ انقلاب و شهيد را به عرصه هاي اجتماع و نسلهاي آينده منتقل مي كردند. حسيني كيا ادامه مي دهد: بنده 16 سالم بود كه با پدرم و دوستم رفتيم جبهه. پدرم شهيد شد، دوستم جانباز شد و من سالم برگشتم. شهيد رفت و خانواده اش ماندند؛ جانباز ماند و در دفاع از عقيده خود ساكت ننشست. در اين ميان فرزندان شاهد سكوت كردند. شايد مسؤولان فكر كردند فرزندان شهدا مشكل ندارند. بحث، بحث مرزبندي است. وقتي فرزند شهيد حذف مي شود در مراحل بعدي ممكن است مسايل بيشتري ناديده گرفته شود و حق و حقوق اين گروه زير سؤال برود. حسيني كيا اضافه مي كند: «روابط عمومي» انقلاب و 8 سال دفاع مقدس خانواده شهدا بودند كه با تحمل مصائب و سختي ها، روحيه خود را حفظ كردند تا جنگ با سربلندي تمام شد. حالا هم بحث، بحث «ريال» نيست، بحث حذف ماليات نيست، بحث بي مهري است و اينكه چطور فرزند شهيد در لايحه به اين مهمي ناديده گرفته مي شود؟ و سيدمجتبي فاطمي (كارمند) مي گويد: بخشنامه روي هواست. اجرا نمي شود، وقتي ما را به محل كارمان مي فرستند، كارفرماها هيچ توجهي به بخشنامه ها ندارند چون حمايت نمي شويم و وقتي اعتراض مي كنيم مي گويند اين بخشنامه ها اينجا محل اجرا ندارد. يك ژتون غذا مي دهيم برويد دنبال درستان! خانم دكتر خدادادي بحث را ادامه مي دهد و مي گويد: يعني ما فرزندان شاهد مأموريت آموزشي نداريم، ايثارگران دارند، اما ما نداريم و مجبوريم مرخصي بدون حقوق بگيريم و اين طوري امكان ادامه تحصيل را اغلب بچه هاي شاهد از دست مي دهند. خالقي دوباره بحث بار مالي لايحه را مطرح مي كند و مي گويد: مشكل لايحه بحث مالي اش بود كه رفت به مجمع و 100 ميليارد تصويب شد و وقتي دوباره در مجلس بحث مالي لايحه مطرح شد، يكي از نماينده ها خيلي راحت گفت كه مشكل مالي ايثارگران آن قدرها هم مهم نيست. وقتي درصدي از سود گمركي سيگار را به اينها بدهيم، تأمين مي شود! خانم خدادادي ادامه مي دهد: بهتر است اين را هم بگويم كه در آخر لايحه مفهوم ايثارگري تعريف شده و نكته جالب تر اينكه به اين بند توجه كنيد: «در صورت فوت جانبازان و آزادگان مشمول اين قانون، خدمات و امتيازات به خانواده آنان تعلق مي گيرد.» اما من فرزند شهيد كه در تيررس مستقيم بودم، حذف مي شوم؛ اينها نكاتي است كه نشان دهنده غيركارشناسي بودن اين لايحه است. دكتر قنبري مي گويد: من واقعاً خجالت مي كشم؛ شايد هم شهدا و يا فرزندان شهيد اين حق را به ما ندهند كه چنين صحبتهايي بكنيم. مردم ما در انقلاب و دفاع مقدس هزينه سنگيني را متقبل شدند و هيچ كس هم دنبال سهم خواهي نبود. امروز هم ايثارگران در تقويت و تثبيت و پيشرفت نظام كوشش مي كنند و توقعي ندارند جز تحقق آرمانها و ارزشهاي انقلاب و دفاع صورت گرفت. ما در بررسي لايحه و كارشناسي آن از نمايندگان انتظار داريم توقع فرزندان شاهد كشور را در نظر بگيرند و اين لايحه را دوباره در كميسيون اجتماعي و قبل از تصويب اصلاح كنند. سروش مهر مي گويد: بهترين طبقه فرزندان شاهد كه در شرايط مطلوبي قرار دارند و تعدادشان هم زياد نيست بچه هاي مستخدم دولتند. حال آنكه ديگراني كه در جستجوي كار يا مشاغل آزاد هستند و وضعيت بسيار سختي را مي گذرانند شرايط آنها در لايحه لحاظ نشده است. به نظر ما كساني كه قانونگذارند و مي خواهند يك نوع خدمات جامع براي ايثارگران تصويب كنند، بايد شرايط همه اقشار ايثارگري را كارشناسي كنند. ما بچه هاي شاهدي داريم كه پس از شهادت پدر، مادر خود را هم از دست داده اند و در نقاط محروم شهر با مشكلات زيادي دست و پنجه نرم مي كنند و مسؤولان بنا به خواسته حضرت امام(ره) كه فرمودند: «نگذاريد كه پيشكسوتان جهاد و شهادت در پيچ و خم زندگي روزمره خود به فراموشي سپرده شوند» نبايد آنها را فراموش كنند. و امروز اگر فرزندان شهدا و خانواده هايشان به فراموشي سپرده شوند. و در پايان اين نشست، خالقي مي گويد: بالاخره يكي بايد كار را شروع كند و يك تلنگري به مسؤولان زده شود. بچه ها يكي يكي غريبانه بايكوت مي شوند و هزار حرف بي ربط در محل كار، دانشگاه و جامعه مي شنوند؛ بدترين بي مهري ها را مي بينند و ما ايستاده ايم و نگاه مي كنيم. بايد بالاخره كاري كرد. پس بنويسيد: «فرزندان شهدا به دليل اينكه در لايحه جامع ايثارگران فراموش شده اند خواستار بازنگري و رسيدگي مجدد به اين لايحه هستند.»
پنجشنبه 6 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: قدس]

[مشاهده در: www.qudsdaily.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 220]