صفحه آخر - اگر نه باده غم دل ز ياد ما ببرد...

واضح آرشیو وب فارسی:ایران اسپورت: صفحه آخر - اگر نه باده غم دل ز ياد ما ببرد...
صفحه آخر - اگر نه باده غم دل ز ياد ما ببرد...

امير پوريا: يك) در بررسي و ارزيابي عملكرد معاونت سينمايي وزارت ارشاد، بارها شده كه همزمان با دوره مديريت كسي، از منتقدان او و تصميم‌ها يا امور اجرايي‌اش بوده‌ايم؛ ولي بعد از اتمام مدت مسووليتش، زماني كه مدير بعدي بر مسند نشسته، در رجعتي به گذشته نزديك، ويژگي‌ها و يافته‌هايي از دل دوره قبلي و متعلق به مدير سابق را برشمرده‌ايم و ستوده‌ايم و حالا به انتقاد از مدير جديد پرداخته‌ايم! آيا اين بدان معناست كه از نفس مخالف‌خواني حظ مي‌بريم؟ آيا مرده‌پرست يا دقيق‌تر بگويم، گذشته گراييم كه به هر كس در زمان مديريتش اعتراض و انتقاد مي‌كنيم و بعد كه مي‌رود، از برخي جهات به تاييدش مي‌پردازيم؟ يا نه، نوعي زمان‌سنجي براي طرح مباحث سودمند است؟ تشخيص اين نكته است كه معاونت سينمايي يا هر نهاد هم‌عرض و همتايش، به قدر كافي و صد برابر كافي، قربان صدقه فعاليت‌هاي احيانا مثبت خود مي‌رود و تقويت خوي مجيزشنوي دوستان از سوي من و ما، حتما به زيان خود سينماي ايران و فعالانش خواهد انجاميد. اما بعدتر كه مدير به مدير سابق بدل شده و ديگر نيست كه تعريف‌هاي ما بخواهد توهم بي‌نقصي عملكرد سالانه‌اش را به او ببخشد، مي‌توان به برخي ويژگي‌هاي قابل اعتناي دوران او هم اشاراتي كرد. هم از باب دلگرمي دادن در ابعادي انساني (چون «مدير سابق» ديگر وجه انساني‌اش بر جايگاه رسمي و مديريتي مي‌چربد) و هم بابت توجه دادن به مديران جديد؛ كه لزومي ندارد براساس تفكر «ايروني» موجود، همه اركان نهاد زيردست‌شان را به محض ورود، از اين رو به آن رو كنند و حتي از اتفاقات و تصميم‌هاي موثر دوره پيشين هم نشاني به جا نگذارند. اين تئوري كه يكي از واضعان و مرتكبان اصلي‌اش علي معلم است، طبعا بسياري اوقات موجب خشم دوستان مي‌شود و اين خشم گاهي گريبان منتقدان مدير وقت را هم مي‌گيرد. اما در نگاهي جامع‌نگر و در امتداد تاريخ، حتما اثراتي انكارناپذير بر هر دو وجه رسمي و فردي مدير دارد. از دوره‌هاي اوج اين رفتار كنترل شده و توأم با زمان‌سنجي، مقطع حضور سيف‌الله داد در جايگاه معاون امور سينمايي بود كه بعيد به نظر مي‌رسد كسي در سال‌هاي بعد از آن، ظرفيت نقدپذيري او را داشته باشد و ضمنا بعد از اتمام دوره فعاليت، به اندازه دوران او نكته و توليد و اتفاق مثبت از كارنامه‌اش به جاي بماند.

دو) همچون بسياري از يادداشت‌هاي اين ستون روزانه دوران جام ملت‌هاي اروپاي اتريش و سوئيس كه چند روز بيشتر به پايانش نمانده، آنچه تا اينجا گفتم و مطلع مطلب را به خود اختصاص داد، نوعي نمونه آوردن براي رسيدن به بحث فوتبالي اصلي بود: در عرصه فوتبال‌بيني و فوتبال دوستي، درست برخلاف آن قاعده ذكر شده در مثال، تا وقتي تيم محبوبت در مسابقات حاضر است، همچنان همراه و معتقد به آن مي‌ماني. اگر انتقادي داشته باشي، نه در حد بقيه كه تيمت را مي‌كوبند، بلكه در ابعادي خفيف و بدون آنكه به عرصه‌هاي عمومي‌تري چون روزنامه و رسانه بكشد، طرحش مي‌كني. هوادار و اميدوار باقي مي‌ماني. ولي وقتي خداي ناكرده تيمت از دور مسابقات خارج شد ـ كه حالا و با باخت ايتاليا در برابر اسپانيا، چنين شده- ديگر همه بدبيني‌هاي بيشتر پنهان مانده و اختلافات درون‌گروهي كه جلوي اغيار رو نمي‌كرديم، عيان مي‌شوند و ما هم بعد از آنكه ديگر عنصري بابت حفظ حيثيت و روحيه باقي نمانده، شروع مي‌كنيم به كندوكاو در آنها. واقعيت اين است كه ايتالياي ال دونادون، نه قامت و هيبت قهرمان جهان را داشت و نه كيفيت و ظرافت‌هاي لازم براي اثبات اين جايگاه را. ذهن او چنان در دستيابي به تركيب آرماني‌اش تا آخرين بازي‌اش در تورنمنت سرگردان بود كه منهاي دو دروازه‌بان ذخيره و يك فوروارد (ماركو بوريلو كه در جنوا عالي بود)، تمام بازيكنان ديگر فهرستش را دست كم يك بار به ميدان فرستاد! دونادوني جز دقايقي از بازي با روماني و كليت نظام تاكتيكي بازي با فرانسه، عملا هيچ دستاورد «قابل اطمينان» و ترديدناپذيري در يورو 2008 نداشت. ما پاي تيم‌مان ايستاديم، ولي به خود او به عنوان مربي فهيمي در شان آتزوري، اميد نيم‌بندي داشتيم. اين درست است كه باخت در ضربات پنالتي نه اندوه و حسرت شديد و منبسطي مي‌آورد و نه حتي به طور مستقيم به تفكرات مربي ربط دارد. اما تيمي كه جلوي اسپانياي متوسط پريشب، توان گل زدن نداشت، اگر بالاتر مي‌رفت هم از استرس و عدم‌اطمينان، دق مرگ‌مان مي‌كرد. برخلاف آن رفتار انتقادي در برابر مديران دور و برمان، شور و آداب هواداري ايجاب مي‌كرد كه تا لحظه خراب شدن پنالتي آنتونيو دي‌ناتاله و پايان اميدها، دم برنياوريم. اما حالا مي‌توان گفت كه ايتالياي دونادوني نيمي از شور كنترل شده تركيه فاتح تريم و ثلث انرژي و هوشمندي رو به گسترش روسيه گاس هيدينگ را نداشت. چه حيف.
سه) اگر نه باده غم دل زياد ما ببرد نهيب حادثه بنياد ما زجا ببرد
وگر نه عقل به مستي فروكشد لنگر چگونه كشتي از اين ورطه بلا ببرد
[email protected]
سه شنبه 4 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایران اسپورت]

[مشاهده در: www.iransport.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 265]