گفت و گو در مورد کهکشان راه شیری!!!!

واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: h200620-12-2007, 03:53 PMمرگ بزرگترين ستاره كهكشان راه شيري سلام بچه ها من میخوام در مورد کهکشان راه شیری در این تاپیک مطالبی بزاریم!:27: اگه مطلبه جدیدی پیدا کردید این جا بزارین!ممنون!:10: http://www.hupaa.com/Data/Pic/P00366.jpg بزرگ ترين ستاره كهكشان ما در داخل يك پيله قرار دارد و اين پيله به شكل توپ راگبي است. از سال 1891 تا به حال ستاره ETA Carinae متحمل انفجارهايي تماشايي شده است. ستاره شناسان از اتفاق هايي كه در اين ستاره غول آسا روي مي دهد، بسيار متعجب شده اند. با وجود تلاش بسيار زياد دانشمندان، جزئيات اين ستاره ناپايدار به خاطر فاصله بسيار زياد آن از زمين، تا به حال فاش نشده است. اين ستاره عظيم كه در فاصله 7500 سال نوري از زمين قرار دارد، توسط توده هاي عظيمي از گاز و گرد و غبار كهكشان راه شيري احاطه شده است.دو توده ابري بزرگ به شكل قارچ از اين ستاره خارج شده است كه هر كدام از اين توده هاي ابرمانند، صدها برابر بزرگ تر از كل منظومه شمسي ما هستند. اما اخيرا و براي اولين بار به كمك تداخل سنجي مادون قرمز با استفاده از ابزار VINCI امكانات جديدي براي بررسي هرچه دقيق تر ستاره فراهم شده است. يك تيم بين المللي از ستاره شناسان به كمك ابزار جديد، روي قسمت هاي داخلي ناحيه ابرمانند متمركز شدند. روي وان بوكل (Roy Van Bockel) رهبر تيم مذكور مي گويد: نتايج به دست آمده از مشاهدات اخير نشان مي دهد كه گازهاي اطراف ستاره به شدت در حال امتداد يافتن هستند. از طرف ديگر خود ستاره هم به خاطر چرخش بسيار سريع به دور خودش، بسيار ناپايدار شده است. ETA Carinae درخشانترين ستاره شناخته شده در كهكشان راه شيري است و مي توان گفت كه يك ابرغول واقعي است. اين ستاره 100 بار سنگين تر از خورشيد است، اما درخشندگي آن 5 ميليون برابر خورشيد است. اكنون اين ستاره به آخرين مرحله از زندگي خود نزديك شده است و لحظه به لحظه فوران هاي مهيبي را تحمل مي كند. يكي از انفجارهاي بزرگ در سال 1841 روي داد و باعث شد كه توده اي ابري به شكل دو قطبي زيبايي ايجاد شود. توده مذكور را Homunculus مي نامند. در شبي كه انفجار مذكور روي داد، ETA Carinae دومين ستاره درخشان در آسمان آن شب بود، و تنها ستاره روشن تر از غول بزرگ ستاره شباهنگ (Sirius) بود.اين ستاره چنان بزرگ است كه اگر در مركز منظومه ما واقع مي شد مركز منظومه تا مدار مشتري را به خود اختصاص مي داد. البته اين اندازه بزرگ گاهي هم دچار تغيير مي شود، زيرا لايه هاي بيروني ستاره پيوسته در حال پرتاب شدن به فضا هستند. علت اين واقعه، فشار ناشي از برخوردهاي فوتوني مربوط به اتم هاي گازي داخل ستاره است.مي دانيم كه بسياري از ستارگان و از جمله خورشيد رفته رفته جرم خود را از دست مي دهند و انرژي را به صورت بادهاي ستاره اي تابش مي كنند. اما كاهش جرم در ستاره ابرغول بسيار فشرده تر از حد معمول است. اين ستاره در هر سال جرمي معادل 500 برابر جرم زمين را از دست مي دهد. در اين حالت بسيار سخت است كه ميان خود ستاره و ابرهاي گازي كه اطراف ستاره را در بر گرفته است، مرزي قايل شد. VINCI NAOS- CONICA دو دستگاه حساس به تابش پرتو مادون قرمز هستند كه روي تلسكوپ بزرگ ESO در رصدخانه پارانال (Paranal) نصب شده اند. با استفاده از اين ابزارها، ناحيه اطراف ستاره كه همان محوطه گازي است، مورد بررسي قرار گرفت. ستاره شناسان با مشاهده داخلي ترين قسمت هاي ناحيه ابري اطراف ستاره، توانستند بعضي از تركيبات اين محوطه را شناسايي كنند.تيم ستاره شناسان ابتدا از دوربين اپتيكي قابل تنظيم ابزار NAOS- CONICA كه روي يك تلسكوپ 2/8 متري نصب شده است براي تصويربرداري از فضاي اطراف ستاره استفاده كردند. تصوير حاصل از اين روش نشان داد كه ناحيه مركزي توده سحابي از ماده اي پر شده است كه شبيه يك چشمه نور نقطه اي به نظر مي رسد و اطراف آن را حباب هاي نوراني بسيار زيادي فرا گرفته است. در قدم بعدي براي به دست آوردن منظره اي واضح تر، ستاره شناسان از تداخل سنجي استفاده كردند. در اين تكنيك از دو يا چند تلسكوپ براي به دست آوردن تفكيك زاويه اي استفاده مي شود. اگر از تكنيك فوق استفاده نشود براي به دست آوردن تفكيك زاويه اي مشابه بايد تلسكوپي به قطر فاصله ميان تلسكوپ هاي به كار رفته استفاده شود. براي بررسي دقيق روشنايي ستاره، تلسكوپ هاي 2/8 متري كارايي لازم را نداشتند و همين امر باعث روي آوردن ستاره شناسان به استفاده از تداخل منبع VINCI بود. طي شب هاي متعددي، دو تلسكوپ كوچك ستاره ETA Carinae را زيرنظر داشتند و پرتوهايي را كه از ستاره دريافت مي كردند به يك كانون مشترك مي تاباندند. با اين ترفند، سنجش اندازه زاويه اي اين ستاره ميسر شد. با اين روش ها دانشمندان توانستند كه در تصاوير گرفته شده ناحيه مربوط به فضاي ابري اطراف ستاره را شناسايي كنند و با حذف آن از تصويرهاي به دست آمده شكل واقعي ستاره نمايان شد. با استفاده از تكنيك هاي نوين ستاره شناسان موفق شدند اطلاعات فضايي را در مقياس 005/0 آرك ثانيه با جزئيات كامل به دست آورند اين مقدار معادل 11 واحد نجومي است و هر واحد نجومي برابر 1650 ميليون كيلومتر است. با اين محاسبات بود كه معلوم شد اندازه واقعي شعاع ستاره از مركز منظومه ما تا مدار مشتري است. اگر بخواهيم مثالي ساده براي درجه تفكيك به دست آمده بزنيم مي توان گفت كه اين كار ستاره شناسان معادل تشخيص يك تخم مرغ از توپ بيليارد از فاصله 2000 كيلومتري است.مشاهدات VLTI مايه تعجب هرچه بيشتر ستاره شناسان شد. آنها دريافتند كه گاز اطراف ستاره به طرز شگفت آوري در حال امتداد يافتن است. اين امتداد متقارن نيست و در طول دو محور انجام مي شود، به طوري كه امتداد در راستاي يكي از محورها يك ونيم برابر محور ديگر است. باتوجه به تئوري هاي جاري، ستاره ها بيشتر جرم خود را در ناحيه استوايي از دست مي دهند. اين وضعيت به اين خاطر است كه در ناحيه استوايي گاز خارج شونده از ستاره به خاطر نيروي گريز از مركز شتاب بيشتري به دست مي آورد. اگر وضعيت گفته شده درباره ETA carinae هم درست باشد، بايد محور چرخش ستاره كه از قطب هاي ستاره مي گذرد، عمود بر ابر قارچي شكل باشد. اما از طرف ديگر غيرممكن به نظر مي رسد كه ابرهاي قارچي همانند پرهاي چرخ در اطراف ستاره باشند درواقع توده گازي خارج شده از ستاره در سال 1841 به شكل حلقوي يا هلالي بود.سرنوشت اين قبيل ستاره هاي بزرگ توسط نظريه پردازان پيش بيني شده است. فرض قوي اين است كه ستاره به خاطر چرخش سريع از حالت كروي خارج خواهد شد و پهن تر خواهد شد در نتيجه نقاطي كه به مركز ستاره نزديك تر مي شوند بيشتر گرم مي شوند، زيرا به نواحي گداخت نزديك تر مي شوند. در نتيجه لايه هاي بيروني در اين محوطه ها گرماي بيشتري به دست خواهند آورد و با شتاب بيشتري نسبت به ناحيه استوايي از ستاره جدا خواهند شد. با فرض اينكه اين مدل درست باشد ستاره شناسان سرعت چرخش ستاره به دور خودش را حساب كردند. نتيجه محاسبات نشان دادند كه ستاره با سرعتي معادل 90درصد سرعت ماكزيمم در حال چرخش است. سرعت ماكزيمم، سرعتي است كه اگر ستاره به آن سرعت برسد، متلاشي خواهد شد. پس اين ستاره به پايان عمر خود بسيار نزديك شده است. ETA Carinae انفجار مشابه ديگري را در سال 1890 تجربه كرده است و اينكه انفجارهاي مشابه ديگر چه موقع روي خواهند داد هنوز به درستي معلوم نيست. اما آنچه كه قطعي است اين است كه اين غول بزرگ بسيار ناپايدار شده است و مدت زيادي دوام نخواهد آورد. در حال حاضر اين ستاره جرم خود را با چنان سرعت زيادي از دست مي دهد كه حتي اگر متلاشي نشود تمام جرم آن ظرف 100 هزار سال آينده تمام مي شود. اما احتمال زياد اين است كه ستاره قبل از نابودي كامل به ابرنواختر تبديل شود. در آن هنگام است كه چنين اتفاقي خواهد افتاد حتي اگر روز باشد با چشم غيرمسلح اين ستاره قابل رويت خواهد شد. اين اتفاق در مقياس زماني نجومي بسيار زود روي خواهد داد. شايد در همين 10 تا 20 هزار سال آينده. منبع :www.sharghnewspaper.com h200620-12-2007, 04:02 PMپیچ و تاب کهکشان راه شیری http://www.farya.com/images/all/milkyway200.jpg نمایی از کهکشان راه شیری از بالا و موقعیت خورشید نسبت به آن ستاره شناسان اخیرا گزارش داده اند که مواج بودن اسرارآمیز کهکشان راه شیری ممکن است ناشی از نیروی جاذبه دیگر کهکشان های عبوری باشد، کهکشان ها مجموعه ای از ستاره ها در فضا هستند. هر کهکشان منزلگاهی برای دهها میلیون ستاره از جمله خورشید است که در لایه های خارجی قرص راه شیری قرار گرفته اند. اوان لوین (Evan Levine) ستاره شناسی از دانشگاه برکلی می گوید: "راه شیری شبیه بقیه کهکشان هاست، اما دارای پیچ و تاب هایی است که در پنج دهه گذشته بحث های بسیاری را بوجود آورده است." او در جلسه مجمع ستاره شناسان آمریکا که در روز دوشنبه برگزار شد، افزود کرد: "واقعیت این است که کهکشان ما هر چند به ظاهر غیر متعادل و بی قرینه است، اما دارای شکل منحصر به فردی است." لئو بلیتز (Leo Blitz) همکار لوین، شکل ظاهری این کهکشان را با لبه حاشیه یک کلاه نمدی مقایسه می کند که در سمت شمالی اش، ستاره ها و برآمدگی های گازی در فاصله ای حدود 16,000 سال نوری، بالای قرص این کهکشان قرار دارند. ( یک سال نوری حدودا معادل 9/5 تریلیون مایل است.) ستاره شناسان سال ها قبل اظهار کردند که به وجود یک جفت کهکشان گذری کوچک و نیز ابرهای کوچک و بزرگ کهکشانی، پی برده اند. آنها راه شیری را در یک مسیر جزر و مد مانند منحرف می کنند، دقیقا مشابه تغییرات ظاهری ایجاد شده توسط ماه بر سطح زمین. اما این دو کهکشان کوچک وزنشان به اندازه ای نبوده که باعث چنین تغییرات محسوسی شوند، به همین دلیل ستاره شناسان آنها را دلیل موجهی برای بوجود آمدن این پیچ و تاب ها ندانستند. http://www.farya.com/images/all/milkyway2.jpg تصویری از یکی از بازوهای راه شیری که از زمین قابل رویت است. این عکس در آگوست 2005 از آسمان واشنگتن تهیه شده است. لوین معتقد است کهکشان های نامبرده در واقع در پشت این پیچ و تاب ها قرار دارند. در دهه های گذشته، ستاره شناسان نمی دانستند که هاله مربوط به "ماده سیاه" (Dark Matter) ده برابر سنگین تر از ماده ای است که کهکشان ما را احاطه کرده و ستاره ها و سیارات را تشکیل می دهد. ستاره شناسان در این مورد که این حفره سیاه چیست اختلاف نظر داشتند، اما اکثرشان معتقد بودند که این حفره مجموعه ای است از ذرات ناشناخته که نور بسیار ضعیفی نیز تولید می کنند. تحقیقات انجام شده توسط دو ستاره شناس دیگر بیانگر این است که کهکشان های همسایه ردی از خود در هاله احاطه کننده این حفره سیاه باقی می گذارند، مانند قایقی که اثر حرکتش روی سطح آب می ماند. نیروی جاذبه ناشی از این حرکات هم به نوبه خود پیچ و تاب های کهکشان ما را شکل می دهد. کهکشان های دیگر نیز به همین ترتیب درایجاد این بی نظمی ها موثرند. پی بردن به اینکه چگونه کهکشان های کوچک و حفره سیاه باعث می شوند کهکشان راه شیری شکل طبیعی اش را از دست بدهد، یقینا به ستاره شناسان کمک های شایانی درجهت یافتن پاسخی مناسب برای سئوالات بنیادین زیرخواهد کرد: چگونه این قبیل ساختارها درجهان به وجودمی آیند؟ و منشا بوجود امدن ستاره ها و سیارات چیست ؟ در این باره بخوانید ... راه شیری ستاره شناسی به نام رابرت لاپتون (Robert Lupton) از دانشگاه پرینستون می گوید: "پیچ و تاب موجود در کهکشان راه شیری یک پدیده مشهور است." این ستاره شناس و تیم همکارش برآمدگی جدید دیگری را در کهکشان ما کشف کرده اند که باقیمانده ای است از کهکشانی کوچک، اما این توده های برآمده در فاصله ای خیلی خیلی دور قرار گرفته اند. http://www.farya.com/id/926:10: h200620-12-2007, 04:04 PMhttp://www.persianarchive.com/82-4-4/70.jpg ترجمه سليمان فرهاديان: اخترشناسان گاهی اوقات شكل كهكشان راه شيری ما را به صورت پيتزای نازكی كه يك قطعه برجسته در مركز آن قرار دارد، توصيف می كنند. قسمت های بالايی و پايينی اين برجستگی تقريبا بيضی شكل كه حدود سه هزار سال نوری از صفحه كهكشانی فاصله دارد و عمدتا از ستاره های پير تشكيل شده است، هسته مركزی كهكشان راه شيری را تشكيل می دهد و حاوی سياه چاله ای است كه جرمش دو و نيم ميليون برابر خورشيد است. ورقه پيتزا همان صفحه كهكشانی و منبع اصلی نور كهكشان است. اين صفحه نازك به طور متوسط حدود صد هزار سال نوری پهنا و هزار سال نوری ضخامت دارد و در بر گيرنده بيش از هشتاد درصد از صدها ميليارد ستاره اين كهكشان است. تصوير پيتزای ارائه شده برای توصيف كهكشان راه شيری نسبتا خوب عمل می كند، اما مثل اغلب تشبيهات هنگامی كه وارد جزئيات می شويم، با شكست مواجه می شود. يكی از دلايل اين امر آن است كه صفحه كهكشانی جسم صلبی نيست، بلكه تجمعی از مواد پراكنده است كه حول مركزگرانشی مشتركی در حال دورانند. (يك گردباد در حال چرخش بسيار بهتر از يك بشقاب پرنده می تواند كهكشان گردنده ما را توصيف كند. ) دليل ديگر آن است كه صفحه كهكشانی ما كاملا مسطح نيست بلكه تا حدودی خميده است؛ درست مثل يك صفحه گرامافون قديمی كه مدت طولانی در معرض آفتاب شديد قرار گرفته باشد. صفحه گرامافونی را كه در اثر نور خورشيد تغيير شكل داده و روی يك گرامافون در حال چرخش است يا يك ورقه خمير پيتزا كه توسط يك آشپز ماهر در هوا چرخ می خورد را در نظر بگيريد: كهكشان ما نيز اين گونه لرزان و مرتعش در حال دوران است و با بهترين اندازه گيری هايی كه صورت گرفته است، سرعت چرخش آن برابر چند دور در صدها ميليون سال ارزيابی شده است. چرا كهكشان راه شيری دارای چنين شكل عجيب و دور از ذهنی است؟ اين مسئله چندين دهه اخترشناسان را سردرگم كرده بود، اما پاسخ قانع كننده ای برای آن يافت نمی شد. يك چيز را مطمئن بوديم: موضوع پيچ خوردگی به كهكشان ما محدود نمی شد. حدود نيمی از كل كهكشان های مارپيچی تا حدودی تاب برداشته و خميده اند. مدل های محاسباتی و نظری نشان داده است كه تعدادی از فرآيندهای فيزيكی می تواند باعث تاب برداشتن كهكشان شود، بنابراين مسئله اصلی اين بود كه دريابيم كدام يك از اين پديده ها عامل اصلی است. اخيرا تحليل مبتكرانه ای از اين مسئله توسط جرمی بايلين، يكی از دانشجويان تحصيلات تكميلی دانشگاه آريزونا ارائه شده است. در تفسير وی اين عامل به يكی از كهكشان های اقماری كوچك كه توسط جاذبه گرانشی كهكشان راه شيری به قطعات كوچك تری تبديل شده نسبت داده می شود. كهكشان كوتوله كروی ساگيتاريوس (sagittarius) كه به علت شكل، اندازه و موقعيتش در آسمان به اين نام خوانده می شود، در سال 1994 كشف شد، به نظر می رسد اين كهكشان در مدار تقريبا قطبی ـ يعنی بالا و پايين صفحه كهكشانی ـ حول كهكشان راه شيری در چرخش است و حدود پنجاه هزار سال نوری از مركز كهكشان فاصله دارد. برهم كنش گرانشی بين كهكشان های اقماری كوچك و كهكشان های بزرگ مارپيچ از مدت ها پيش به عنوان يكی از مظنون های احتمالی تغيير شكل صفحه كهكشان های بزرگ مد نظر بود. ابرهای ماژلانی كوچك و بزرگ كه از جمله مشهورترين كهكشان های اقماری حول كهكشان راه شيری محسوب می شود، از ما بسيار دور است و مشخصات مداری نامناسبی دارد و بنابراين نمی تواند باعث تغيير شكل كهكشان ما شود اما به نظر می رسد كوتوله ساگيتاريوس نامزد مناسب تری باشد، ساده ترين دليلش اين است كه فاصله آن از مركز كهكشان ما فقط يك سوم فاصله ابرهای ماژلانی است. اما در اخترشناسی همه چيز تحت تأثير موقعيت نيست؛ برای نشان دادن ارتباط مستقيم بين پيچ خوردن كهكشان و كوتوله، بايد بين حركت مداری كوتوله ساگيتاريوس و صفحه چرخش كهكشان راه شيری ارتباطی برقرار شود. تحقيقات بايلين اولين موردی بود كه در جست وجوی چنين ارتباطی برآمد. بررسی های وی در مورد پيچ خوردن كهكشان ها با استفاده از مفهوم اندازه حركت زاويه ای(angular momentum) صورت گرفته است. اندازه حركت زاويه ای كميتی است كه نشان دهنده شدت چرخش يا دوران سيستم مورد نظر است. همانطور كه اجسام در حال حركت به خط مستقيم اندازه حركت خطی دارند، اجسامی كه حول يك محور در حال چرخش يا دوران هستند اندازه حركت زاويه ای دارند؛ و همانطور كه هنگامی كه دو جسم با يكديگر برخورد می كنند، اندازه حركت خطی آنها با هم جمع می شود، اندازه حركت زاويه ای آنان نيز پس از برخورد به هم افزوده می شود. دو اسكيت باز را در نظر بگيريد كه به يكديگر می پيوندند تا با يكديگر بچرخند. وقتی كه اين دو به طور فيزيكی به يكديگر ملحق می شوند، حركت چرخشی انفرادی آنها با يكديگر تركيب می شود و در نتيجه چرخش واحدی حاصل می شود. بايلين ضمن استفاده از آخرين اندازه گيری های انجام شده در مورد ساختار و چرخش كهكشان راه شيری، اندازه حركت زاويه ای قسمت پيچ خورده آن را به دست آورد. وی سپس مقدار به دست آمده را با اندازه حركت زاويه ای كوتوله ساگيتاريوس مقايسه كرد و برای اولين بار دريافت كه در محدوده خطاهای اندازه گيری، اين دو اندازه حركت زاويه ای هم از لحاظ مقدار و هم از لحاظ جهت با يكديگر برابرند. اين گونه جفت شدن های اندازه حركت زاويه ای تقريبا هيچگاه به طور اتفاقی روی نمی دهد بلكه معمولا فقط وقتی انجام می گيرد كه دو سيستم در حال چرخش همانند دو اسكيت باز به يكديگر ملحق شوند. اين جفت شدن ها آن قدر شديد نيست كه بتواند آثار آن را توجيه كند، اما ساير شواهد بيانگر آن است كه بر هم كنش كوتوله ساگيتاريوس با صفحه كهكشان راه شيری باعث به وجود آمدن پيچش در كهكشان ما شده است. هنگامی كه سرعت چرخش زياد می شود، پيچش صفحات كهكشانی نيز در نهايت محو می شود. به همين دليل است كه آشپزها خمير پيتزا را بارها و بارها در هوا می گردانند: اين كار باعث می شود كه قطعه گرد و قلنبه موجود در خمير پخش شده و صفحه ای تخت، يكنواخت و نازك ايجاد شود آن روز زمانی هم برای كهكشان راه شيری فرا خواهد رسيد. دير يا زود كهكشان ما هم پيچ خوردگی خود را بر طرف خواهد كرد و دورترين زمانی كه برای اين كار محاسبه شده است از چند صد ميليون تا چند ميليارد سال متغير است. اين كار صورت خواهد گرفت مگر آنكه كهكشان كوتوله ديگری مشابه ساگيتاريوس پيدا شده و در مدار دقيق و مناسب قرار گيرد و نيروی لازم را به كهكشان راه شيری وارد كند و اين كهكشان يكبار ديگر شروع به پيچش كند. :10:Natural History, Apr. 2003 h200620-12-2007, 04:06 PMراه شیری http://www.senmerv.com/images/milkway.jpg یکی از تصاویری که دانشمندان بعنوان نمای بیرونی کهکشان ما یعنی راه شیری رسم کرده اند. دانشمندان به توده های بزرگی از ستاره ها که به دلیل نیروی جاذبه کنار هم قرار دارندن کهکشان (Galaxy) می گوید. شاید بدانید در تقسیم بندی کهکشان ها، آنها را درسه دسته مختلف قرار می دهند که عبارتند از مارپیچی (Spiral)، بیضوی (Elliptical) و بی قاعده (Irregular). وجه نام گذاری آنها طبیعتا" به آنگونه که این کهکشانها از بیرون دیده می شوند باز می گردد. برخلاف تصور بسیاری از ما کهکشان راه شیری (Milk Way) یعنی جایی که زمین و منظومه شمسی جزوی از آن هست بصورت یک روبان نیست، بلکه از نوع مارپیچی می باشد. هنگامی که از بیرون به کهکشان راه شیری نگاه می کنید ممکن است آنرا بعنوان توده ای از ابر و یا غبار تعبیر کنید اما آن چیزی نیست جز تعداد غیرقابل شمارش از ستاره ها که برای چشم قابل رویت نیستند. راه شیری را تقریبا" می توان مسطح در نظر گرفت که تنها قسمت مرکزی این کهکشان کمی برآمدگی دارد. قطر این کهکشان چیزی حدود 120 هزار سال نوری بوده و اگر ابرهای پیچی اطراف آنرا هم در نظر بگیریم این قطر می تواند به 300 هزار سال نوری هم برسد. فاصله خورشید ما از مرکز کهکشان راه شیری چیزی حدود 30 هزار سال نوری میباشد و برآوردها نشان می دهد که حدود 400 بیلیون ستاره در کهکشان ما وجود دارد. برای درک عظمت هستی همین بس که تا کنون برآورد دانشمندان از تعداد کهکشان هایی که وجود دارد به عددی حدود 120 بیلیون میرسد. قسمتهای اصلی کهکشان ما http://www.senmerv.com/images/milkway1.jpg قسمتهای مختلف کهکشان راه شیری در قسمت مرکزی یک هسته برآمده وجود دارد که به آن Bluge گفته میشود. تراکم جرمی ستاره ها در این محدوده بسیار بالا می باشد و سن ستاره هایی که در این قسمت قرار دارد به بیش از 10 بیلیون سال میرسد. دیسک (Disk) قسمت تقریبا" مسطحی است شامل تعداد زیادی ستاره و اجرام آسمانی که همراه کهکشان حرکت می کند. خورشید و منظومه شمسی نیز در همین قسمت از کهکشان راه شیری قرار دارند که در هر 250 میلیون سال یکبار به دور هسته مرکزی کهکشان راه شیری گردش می کنند. اغلب اجرامی که در این قسمت قرار دارند جوان بوده و سن آنها از حدود یک میلیون سال به بالا می باشد. اطراف دیسک قسمتهایی بنام هاله (Halo) قرار دارد که شکل گیری آن به اوایل پیدایش کهکشان راه شیری بر می گردد شاید چیزی حدود 10 تا 15 بیلیون سال پیش. علاوه بر اجرام موجود در این قسمت، توده هایی از گازهای بسیار گرم و یونیزه شده نیز در هاله کهکشان راه شیری موجود هست. مطالعاتی که در باره گردش کهکشان راه شیری انجام شده است نشان می دهد که جرم این قسمت بیشتر توسط موادی که بخوبی شناسایی نشده اند و به آنها dark-matter گفته میشود تشکیل شده است و در کل جرم کلی کهکشان ما را احاطه کرده اند. :10: http://www.senmerv.com/archives/000026.php h200620-12-2007, 04:09 PMكهكشان‌ راه‌ شيري‌ چند ستاره‌ دارد؟ شايد وقتي‌ كه‌ به‌ آسمان‌ نگاه‌ مي‌كنيد و ستاره‌ها را مي‌شماريد، خيلي‌ دوست‌ داشته‌ باشيد كه‌ بتوانيد تعداد همه‌ آنها را به‌ دست‌ آوريد. حال‌، منجمان‌ به‌ اين‌ پرسش‌ شما پاسخ‌ داده‌ وتخمين‌ مي‌زنند كه‌ جمعيت‌ ستارگان‌ راه‌ شيري‌ دست‌ كم‌ 40 برابر جمعيت‌ زمين‌ است‌. آنها بيان‌ مي‌دارند كه‌ قطر راه‌ شيري‌ به‌ يك‌ صفحه‌ مدور با بازوهاي‌ مارپيچي‌ شباهت‌ داشته‌ و 90 هزار سال‌ نوري‌ است‌. همچنين‌، اين‌ كهكشان‌ داراي‌ هسته‌يي‌ برجسته‌ و درخشان‌ به‌ عرض‌ و طول‌ 10 هزار در 13 هزار سال‌ نوري‌ است‌ كه‌ دست‌ كم‌ 100 ميليارد ستاره‌ در آن‌ جاي‌ گرفته‌ است‌. h200620-12-2007, 04:12 PMزيبارويان خفته اختر شناسان ناسا به تازگي برنامه اي را ترتيب دادند تا در آن به كمك تلسكوپ اسپيتزر به بررسي نوعي از كهكشان هاي كمياب و فوق العاده بپردازند . در واقعيت اين اجرام خوشه هاي كهشاني نادري هستند كه در فواصل چند ده ميليون سال نوري قرار دارند . http://www.nojum.ir/Common/Thumbnails/?src=/images/articles/1385146209920/galacticbuddies.jpg اين عكس ها به صورت مجازي رنگ آميزي شده اند تا تشخيص اجزاء مختلف به تناسب فاصله در آن ها راحت تر سایت ما را در گوگل محبوب کنید با کلیک روی دکمه ای که در سمت چپ این منو با عنوان +1 قرار داده شده شما به این سایت مهر تأیید میزنید و به دوستانتان در صفحه جستجوی گوگل دیدن این سایت را پیشنهاد میکنید که این امر خود باعث افزایش رتبه سایت در گوگل میشود

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت ریسک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 1245]