حاشيه يي بر كنسرت استاد شجريان روز وصل دوستداران ياد باد

واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین: حاشيه يي بر كنسرت استاد شجريان روز وصل دوستداران ياد باد
جواد طوسينحوه فروش بليت كنسرت استاد شجريان و تمام شدن بليت ها در فاصله يي كوتاه، ناخودآگاه نگارنده را ملزم به مقايسه يي تاريخي مي كند. قبل از انقلاب برنامه يي به نام «هنر براي مردم» در بعضي از وزارتخانه ها و پادگان ها و ادارات و كارخانجات با حضور چند خواننده مردمي در فضاي باز يا يك سالن مناسب برگزار مي شد كه مجري اصلي آن خانم «فروزنده اربابي» بود و از كاركنان آن اداره و سازمان و“ (در رده ها و رسته هاي مختلف شغلي) با شام و شيريني و ميوه پذيرايي مي شد. يادم مي آيد در يكي از اين برنامه ها كه در پادگاني نزديك به ميدان حر فعلي در فضاي باز اجرا مي شد پس از خواندن چندين ترانه از سوي خوانندگان دعوت شده، يكي از افسران پادگان پشت بلندگو رفت و گفت؛ «تيمسار گفتند بفرماييد،» با اين رخصت، مدعوين نظامي و افراد خانواده شان رفتند سر ميز بزرگ شام و با رعايت سلسله مراتب نظامي و درجه هايشان در قسمتي از ميز مستقر شدند تا به گروه خوني همديگر بخورند. خب، اين ناپرهيزي و در باغ سبزهاي حكومت وقت براي چهره مردمي به خود گرفتن و نشاندن طيف هاي مختلف جامعه سر يك سفره بود. گذشت و گذشت و در اوايل انقلاب شاهد بودم كه محمدرضا لطفي و همسر سابقش در بحبوحه بحث ها و تجمع هاي سياسي در حول و حوش دانشگاه تهران، خودشان پوستر زيبا و پرمفهوم كنسرت شان را به ديوار قسمت هاي مختلف آن مسير مي چسباندند. در اعمال و رفتار آن دو شور و حسي انقلابي كاملاً موج مي زد“ حالا در گذر پرشتاب و ملتهب ايام، رسيده ايم به اين دوران فترت كه براي خريد بليت نه چندان ارزان كنسرت خواننده مورد علاقه ات بايد «Up to date» باشي و بروي توي سايت اعلام شده و اسمت را بدهي و بعد هم هنوز نه به كاري نه به باري مي فهمي بليت هاي پيش فروش را تو هوا زده اند. اين هم يكي ديگر از تناقضات آشكار دولت فخيمه «عدالت محور» كه كنسرت استاد آوازش را كساني مي توانند ببينند كه دست شان به دهان شان برسد و آدم هاي «به روز» باشند و“ «استاد» هم در چند شب متوالي بر عاشقان و سينه چاكان خوش شانس خود منت مي گذارند و آنها را با چند تصنيف و قطعه آواز، به فيض مي رسانند. بقيه جماعت نيز دست شان خالي و خرما بر نخيل و مجلس سماق مكيدن را در خلوت خود تجربه مي كنند. فقط بنده نمي دانم در اين بازار مكاره و دنياي هر كي به فكر خويشه“، استاد گرانقدر ما ديگر حس و انگيزه يي براي خواندن و تكرار شاهكارهايي چون «به ياد عارف»، «ناز ليلي»، «ناز آردلي“»، «نامد گان و رفتگان از دو كرانه زمان“»، «در اين سراي بي كسي“»، «داروك»، «ز دو ديده خون فشانم به غمت شب جدايي“»، «ياد باد“»، «صبح است ساقيا قدحي پر شراب كن“» و“ دارد؟ آيا اين كنسرت پنج، شش روزه براي خالي نبودن عريضه است يا استاد دلش براي مردم سرزمينش مي تپد؟ اين تپيدن را چطور مي توان تكثير كرد تا بقيه مشتاقان كه اتفاقاً خيلي هايشان هم آدم هاي پرتي نيستند، بتوانند از موسيقي اصيل مورد علاقه شان لذت ببرند و تنوعي در زندگي يكنواخت شان رخ دهد؟ آيا «استاد» به اجراي يكي، دو كنسرت بدون بازده مادي در مكان هايي مثل «پارك ملت»، «پارك شهر»، «پارك خزانه»، «فرهنگسراي بهمن» و“ فكر كرده اند، يا اين پيشنهاد عتيقه يي چون حقير را در تحكيم اهداف و مناسبات پوپوليستي مي دانند و معتقدند دوره اين افكار پوسيده سوسياليستي گذشته است؟
دوشنبه 3 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: جام جم آنلاین]

[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 391]