- شکایت اعضای بدن به خطرناکترین و پرگناه ترین عضو انسان

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:

راسخون : صلوات بر پیامبر(ص): ان الله و ملائکته یصلون علی النبی یا ایها الذین امنوا صلوا علیه و سلموا تسلیما(56/احزاب) این آیه، نخست علاقه خاص خداوند و فرشتگان به پیامبر را ابراز می کند و سپس به مؤمنان می گوید که مقام پیامبر آن قدر والا است که آفریدگار عالم هستی و تمام فرشتگانی که تدبیر این جهان به فرمان حق بر عهده آنها گذارده شده، بر او درود می فرستند؛ اکنون که چنین است، شما نیز با این پیام هماهنگ شوید. او گوهر گرانقدر عالم آفرینش است و اگر به لطف الهی در دسترس شما قرار گرفته، مبادا او را کم ارزش بشمرید و ارج و مقام او را در نزد خدا و فرشتگان فراموش کنید. شایان توجه اینکه درباره کیفیت صلوات بر پیامبر(ص) در روایات بی شماری که از طریق شیعه و اهل سنت رسیده، به صراحت آمده است که «آل محمد» را به هنگام صلوات بر «محمد» بیفزایید. احادیث مربوطه: پیامبر اکرم(ص): بر من صلوات ناقص نفرستید، عرض کردند: صلوات ناقص چیست؟ فرمود: اینکه فقط بگویید: «اللهم صل علی محمد» و ادامه ندهید، بلکه بگویید: «اللهم صل علی محمد و آل محمد». سخن حق بگویید تا اعمالتان اصلاح شود: یا ایها الذین آمنوا اتقوا الله و قولوا قولا سدیدا/ یصلح لکم اعمالکم و یغفرلکم ذنوبکم و من یطع الله و رسوله فقد فاز فوزا عظیما(70-71/احزاب) قول سدید، سخنی است که با واقعیت مطابقت دارد و لغو وبیهوده نیست و اگر فایده ای دارد، فایده اش مشروع است؛ نه مانند سخن چینی و امثال آن. پس انسان با ایمان باید به آنچه می گوید، مطمئن باشد و نیز گفتار خود را بیازماید که مایه لغو و فساد نباشد. قرآن، گفتار این گونه را مایه اصلاح اعمال و آمرزش گناهان می داند، زیرا وقتی انسان عادت کرد که چنین سخن بگوید، دیگر دروغ و غیبت و سخن لغو و مفسده انگیز از او صادر نمی شود و طبعا از گناهان دور می شود. در این صورت انسان صالح می شود و از گذشته آلوده خود پشیمان می گردد و همین پشیمانی توبه است و وقتی توبه کرد، خدا هم در باقیمانده عمرش او را از گناهان بزرگ نگه می دارد و اگر گناه کوچکی هم از او سر بزند آمرزیده خواهد شد. علمای اخلاق، زبان را پربرکت ترین اعضا و در عین حال خطرناکترین و پر گناه ترین آنها می دانند، تا آنجا که حدود سی گناه از همین عضو کوچک صادر می گردد. احادیث مربوطه: امام سجاد(ع): زبان هر انسانی هر روز از اعضای دیگر احوالپرسی می کند و می گوید: چگونه صبح کردید؟ همه آنها در پاسخ می گویند: حال ما خوب است اگر تو بگذاری. سپس اضافه می کنند: تو را به خدا، حال ما را رعایت کن، ما به خاطر تو پاداش می بینیم و مجازات می شویم. پیامبر اکرم(ص): کسی که زبانش را نگه نداشته باشد، عملی به جا نیاورده است. پیامبر اکرم(ص): زبانت را نگه دار، زیرا نگهداشتن زبان صدقه است که برای خودت می دهی. انفاق، مایه فزونی است؛ نه کمبود: قل ان ربی یبسط الرزق لمن یشاء من عباده و یقدر له و ما انفقتم من شیء فهو یخلفه و هو خیر الرزقین(39/ سبأ) «هر چیزی را که در راه خدا انفاق کنید، خداوند جای آن را پر می کند.» این تعبیری پر معنی است، چرا که تمام انفاق ها اعم از مادی و معنوی و کوچک و بزرگ را شامل می شود. مهم این است که انسان از سرمایه های موجود خود در راه خدا ببخشد؛ به هر کیفیت و هر کمیت که باشد. در بخشی از روایتی از پیامبر(ص) می خوانیم: «هر کار نیکی صدقه است و آنچه مرد برای خود و خانواده اش خرج می کند، برایش صدقه نوشته می شود. آنچه که شخص با آن آبروی خود را حفظ می کند، صدقه محسوب می شود.» این آیه، انفاق را از حیطه فنا بیرون آورده و رنگ بقا بدان داده است؛ چرا که خداوند تضمین کرده با مواهب مادی و معنوی خود که چندین برابر و گاه هزاران برابر آن انفاق است، جای آن را پر می کند. به این ترتیب، شخص انفاق کننده با روحیه و عقیده محکم تری به میدان می آید و دست و دل بازتری خواهد داشت. او هرگز احساس فقر به خود راه نمی دهد، بلکه خدا را شکر می گوید که او را موفق به چنین تجارت پر سودی کرده است. احادیث مربوطه: پیامبر اکرم(ص): سرزمین قیامت سراسر آتش است، مگر سایه مؤمن؛ زیرا که صدقه اش بر او سایه می افکند. پیامبراکرم(ص): مال هر کس همان است که برای آخرت پی شمی فرستد و مال و ارثش آن است که پس از خود بر جای می گذارد. امام علی(ع): خوشا کسی که زیادی مال خویش را انفاق کند و جلوی زیاده گویی خود را بگیرد. عالمان واقعی: و من الناس و الدواب و الانعام مختلف الوانه کذلک انما یخشی الله من عباده العلمؤا ان الله عزیزغفور(28/ فاطر) از این آیه به خوبی فهمیده می شود که عالمان واقعی کسانی هستند که در برابر وظایف خود احساس مسئولیت بسیار دارند. به تعبیر دیگر، اهل عملند نه سخن؛ چرا که علم بی عمل، دلیل بر نبود خشیت است و صاحب چنین عملی در این آیه در زمره علما محسوب نمی شود. احادیث مربوطه: امام سجاد(ع): علم و عمل، دو دوست صمیمی اند. کسی که خدا را بشناسد، از او می ترسد و همین ترس، او را وادار به عمل و اطاعت فرمان خدا می کند. صاحبان علم و پیروان آنها، کسانی هستند که خدا را به خوبی شناخته اند و برای او عمل می کنند و به او عشق می ورزند؛ چنان که خداوند فرموده: «انما یخشی الله من عباده العلماء». امام صادق(ع): منظور از علما، کسانی هستند که اعمال آنها با سخنان آنها هماهنگ باشد و کسی که گفتار و کردارش با هم هماهنگ نباشد، عالم نیست. معصوم (ع): عالم ترین شما، خداترس ترین شماست. امام مبین: ان نحن نحی الموتی و نکتب ما قدموا و آثارهم و کل شیء احصینه فی امام مبین(12/ یس) غالب مفسران، امام مبین در اینجا را لوح محفوظ، یعنی همان کتابی که همه اعمال و همه موجودات و حوادث این جهان در آن ثبت و محفوظ است، تفسیر کرده اند. تعبیر به امام ممکن است از این نظر باشد که این کتاب در قیامت برای همه مأموران ثواب و عقاب، رهبر و پیشوا است و معیاری برای سنجش ارزش اعمال انسان ها و پاداش و کیفر آنهاست. در روایاتی می خوانیم که امام مبین، امیر المؤمنین (ع) است. احادیث مربوطه: امام علی(ع): به خدا سوگند، من امام مبین هستم، حق را از باطل جدا می کنم واین را از پیامبر به ارث برده ام. پیامبر اکرم(ص): علی(ع) امامی است که خداوند تبارک و تعالی علم همه چیز را در او قرار داده است.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 404]