شريعتي شــاهد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ زمـانه

واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: شريعتي شــاهد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ زمـانه

از پس سي سال او را مي‌بينم كه مرغ حق ما مي‌خواند و خوش مي‌خواند. نستوه و استوار چون سروي ستبر و سبز، هميشه سرسبز ايستاده است و مردمان را به ايستادن فرامي‌خواند.

خود نام مستعار «شمع» را برگزيده بود. او را مي‌بينم كه چكه‌چكه مي‌سوزد و مي‌گدازد و آب مي‌شود اما دلها را روشن مي‌كند، تاريكي‌ها را مي‌زدايد.

چه در دل دارد اين زادة «مزينان»، گسترده چون كوير، بخشنده چون دريا، پايدار چون كوه...

خفتگان را به بيداري فرا مي‌خواند و غم اين خفته چند خواب در چشم ترش مي‌شكند.

هميشه مي‌شكند....

چه سخت است بندها را دريدن، آينه‌ها را از زنگار زدودن...

او را مي‌بينم كه در درياي انديشه شناور است، تيرها به سويش روان است، اما او به پيش مي‌تازد، بي‌بيم از خدنگ‌ها و خدعه‌ها ...

جان بلند او در پي رهايي است. آنچه از ميراث كهن اندوخته است، آنچه از ايمان آموخته است بر سفرة انديشه مي‌نهد و همه را به مهماني فرامي‌خواند.

چه افقهاي تازه‌اي براي ما ترسيم كرد، چه تصويرهايي شگفت و زيبا آفريد، درهاي بسته را گشود؛ دريچه‌هاي دل را باز كرد؛ با او، در كار او به خانة علي(ع) رفتيم، او را يافتيم:

«حقيقتي بر گونه اساطير...».

به سحر بيانش، فاطمه(س) را شناختيم كه هيچكس چون او نبود، تنها او بود كه به ما آموخت «فاطمه، فاطمه است».

همراه او به نخلستان‌هاي كوفه سفر كرديم، به دشت نينوا. او در اين سفرها دستمان را گرفت، سخنش گرم بود، يخها را آب مي‌كرد. قلمش گيرا بود، به چشمه‌اي گوارا مي‌ماند كه تشنگان را زندگي مي‌بخشيد.

«دكتر علي شريعتي» هر كه بود، هرچه بود، خودش بود، بر سر آنچه ايمان داشت مي‌ايستاد. نقبي به رو نزد، سخني بر سر مصلحت نگفت، هميشه مي‌گفت بزرگترين مصلحت «حقيقت» است.

دكان دو نبشي باز نكرد، دل و زبانش يكي بود و با دورويان بيگانه بود. كلام را گهري مي‌دانست و قلم را توتمي. او خود شاهدي بود بر زمان و زمان داوري بر او. به بركت واژه‌هاي او بود كه خفتگان بيدار شدند.

بر هيچ در گاهي «قلم» را قرباني نكرد.

هميشه مي‌خواند و مي‌خواست. خواست او بهروزي مردمان بود و در اين راه آرش‌وار از جان مايه گذاشت، در هر واژه‌اش، در هر كلامش....

پس از سي سال او را مي‌بينم، خفته در زينبيه شام، اما چشم جهان بين بيدارش هميشه بينا ...

با گذشت سي و يك سال او را مي‌نگرم كه در كوره راهها، در پيچ و خم‌ها نمي‌ايستد، به پيش مي‌رود و همواره در راه است...

او را مي‌بينم كه چون باغباني بذرها مي‌افشاند. چون هميشه توفانها در راه است، اما بذرهاي او برمي‌كشند، سر مي‌كشند. او را مي‌بينم كه نوميدان را اميد مي‌بخشد، خستگان را پناه، روندگان را سايه‌بان....

او را مي‌بينم كه همچنان به پيش مي‌رود، پرده‌ها را مي‌درد، بندها را مي‌گسلد. دل به مهر مردمان دارد و از سر مهر و از سر درد سخن مي‌گويد...

درخت تناور ما در پايان بهار فرو افتاد، اما بهاران كلام هميشه جوان او به جان جهان پيوست...

از مولودي مدد گيريم:

كدام دانه فرو رفت در زمين كه نرست

چرا به دانه انسانت اين گمان باشد؟

پنجشنبه 30 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: اطلاعات]

[مشاهده در: www.ettelaat.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 234]