همدردي در حيات، بر گريه بعد از وفات مي ارزد

واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: به گزارش خبرنگار ايرنا ، در دهه هاي گذشته با تسلط مدرنيته و نفوذ فرهنگ هاي به ظاهر مدرن و از هم پاشيده شدن فرهنگ هاي سنتي متاسفانه بسياري از رسوم و آداب اجتماعي نيك به فراموشي سپرده شده و انسان اجتماعي و جمع گراي گذشته بتدريج با فرو رفتن در لاك تنهايي خود محدوده حيات خود را هر روز كوچك تر و كوچك تر مي كند . در اين ميان روابط خويشاوندي در دهه هاي گذشته با سست شدن پيوندهاي اخلاقي و اجتماعي نيز در حال كمرنگ شدن بوده و دايره اقوام و خويشاوندان روز به روز در حال محدود شدن مي باشد. به گفته صاحب نظران ، امروزه با بالا رفتن سن افراد، روابط خويشاوندي نيز در اغلب موارد سست و كمرنگ مي گردد درحاليكه جوياي احوال همديگر شدن در دوران حيات، بهتر از اظهار ندامت و همدردي پس از وفات است و اين اشكال،حداقل برازنده جامعه اسلامي نيست. بايد پذيرفت كه اقوام سياهپوش ايستاده بر دم در مجلس ترحيم يك متوفي كه به گواهي ميهمانان تسليت گوي، تا روز مرگ درگذشته، در خانه وي را نمي شناخته اند، صرفا بمنظور حضور در مقابل چشم مردم ورفع اين تكليف اجتماعي، جامه عزا بر تن كرده اند. به زعم بزرگان و ريش سفيدان، دلايل فاصله جستن تدريجي فاميل و حتي خواهر و برادر از همديگر، به تفاوتهاي شغلي، محلهاي سكونت، ازدواجهاي غيرفاميلي، دلخوري هاي ناشي از دخالتهاي طبيعي و تصادفي در امور همديگر ، فاصله هاي طبقاتي ايجاد شده از تفاوت سطح درآمدها و تحصيلات مربوط و نيز نفوذ تدريجي و مرگ وار فرهنگ هاي غير بومي و بيگانه مربوط مي شود . برخي از صاحب نظران با ذكر مصاديقي از تداوم ارتباط سالم و مهرآميز خانواده گي يا فاميلي در طول حيات، تربيت صحيح توام با مهر و عطوفت فراموش نشدني والدين را علت تامه گرمي و دوام روابط فاميلي يا خانوادگي مي دانند. به هرحال با عنايت به اهميت صله رحم در اسلام، توصيه هاي بزرگان دين در اين خصوص و كوتاهي عمر بشر،دلسردي اعضاي يك خانواده يا فاميل از همديگر به بهانه گرفتاريهاي زندگي ودلايل واهي ديگر توجيهي عقلاني نيست. اغلب در شهر و ديار خود شاهد قطع روابط خانوادگي يا فاميلي افرادي هستيم كه هر كدام در زمان اظهار نظر، بيشتر و بهتر از كارشناسان خانواده، به تحليل علت كمرنگ شدن روابط و لزوم تحكيم آن مي پردازند، اما گفتار و رفتارشان مطابقت ندارد و به آنچه ميكويند ويا شابد اعتقاد دارند جامه عمل نمي پوشانند. دو برادري كه به هر علت ممكن، سالها از پرسيدن حال ديگري طفره رفته و مهر همديگر را از خانه دل بيرون كرده اند نبايد انتظار داشته باشند كه فرزندانشان از روابط فاميلي گرم و محكمي با يكديگر برخوردار باشند. بي شك يكي از مهمترين عوامل مهر و دوستي بين خانواده، فاميل و حتي بيگانه،اشتراك نظر بر سر موضوعات و حوزه هاي مختلف است بطوريكه بعنوان مثال، نوع رشته ورزشي،پوشش لباس،غذا،سبك موسيقي، رشته تحصيلي يا احساس لذت از هرموضوع مشترك ديگري ميتواند در نزديكي افراد و رابطه دوستي ماندگار آنها با هم موثر باشد. يقينا يكي از قويترين اشتراكات بين افراد،دين و مذهب است اما وقتيكه بر اساس تعريف دين، مومن برادر مومن محسوب ميشود چرا بايد دو برادريكه عاشقانه در سوگ سالار شهيدان، جامه عزا پوشيده و عزاداري ميكنند تحمل ملاقات همديگر را نداشته و در مقابل ديدگان و اذهان كنجكاو فرزندان خود، سالهاي سال سراغ همديگر رانگيرند. آيا اينگونه برادران، اقوام يا فاميل،تاثيري از مكتب عاشورا ونوازش نسيم روح نواز و مهرپروراسلام بر جان خود احساس نكرده اند. سروده از سر درد شاعر ( تا هستم اي رفيق نداني كه كيستم/روزي سراغ وقت من آيي كه نيستم)اگرچه ورد زبانهاو آويزه گوشهاست اما همچنان شاهد اشك و آه انسانهايي بر سر مزار عزيزانشان هستيم كه ساليان سال از پرس و جوي احوال آنان دريغ ورزيده و در زمان حيات، به ديدگان منتظر و ملتمسشان، وقعي ننهاده اند. مگر آرزوي پدران و مادرانمان نه اين بود كه فرزندانشان پشت و پناه هم بوده و دست در دست هم از گذرگاهها و پرتگاههاي زندگاني به سلامت بگذرند. پس به ياد هم باشيم ، بمانيم و بناي مودت و مهرباني با خانواده و خويشاوندان را در زمان حيات، استوار سازيم كه حافظ فرمايد: خلل پذير بود هربنا كه ميبيني/ مگر بناي محبت كه خالي از خلل است از : عيسي پاشاپور 7124/530

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 270]