مسلمانان چین و موضع ما

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
مسلمانان چین و موضع ما

از بازي هاي مضحک روزگار است که يک روز عده اي در اوج کشتار غزه، بر طبل بي تفاوتي به فلسطين مي کوبند و تو مجبور مي شوي، «چرا فلسطين» را بنويسي و امروز روز تو را محاکمه مي کنند که چرا از مسلمانان چين حمايت نمي کني؟ اين ها همان کساني هستند که در زمان انتخابات، مي گفتند “فلسطين مسئله ما نيست”؛ اما حالا انسانيت خونشان فوران کرده است. شايد بارزترين راه شناسايي اين افراد هم آن است که در هر دو وجه موضوعات، مسئله عليه دولت استفاده مي شود و مرتبا در واژگانشان، به “نظام” و “دولت” حمله مي کنند و تکرار اين وازگان، به شدت جلب توجه مي کند. البته من هم صحبتي با اين دسته از افراد ندارم؛ چرا که هدف آن ها، ضربه زدن به دولت و نظام است و در اين راه برايشان تفاوتي بين پايمال شدن خون فلسطيني يا موضع تند عليه چين وجود ندارد. اين در حالي است که مشکل آنان با دولت و نظام از جاي ديگري نشات مي گيرد و چون نمي توانند آن موارد را نشان دهند، به اين اسباب ماکياوليسمي متوسل مي شوند و بديهي است که اصولا قانع کردن آن ها، غيرممکن است. از سوي ديگر تا اين لحظه، غير از اين افراد کسي را نديده ام که برخوردي اينچنين با موضوع داشته باشند. يعني تقريبا همه افرادي که در دسته آن ها قرار نمي گيرند، حداقل در باطن و فطرت خود، موضوع را در مي يابند و شايد هم تصور روشن و قابل بياني از آن نداشته باشند؛ اما حقيقت را درک مي کنند و زبان به اعتراض نابجا نمي گشايند. با اين حال، سعي مي کنم، بخشي از اين احساس خفته را به زبان گويا در آورم و چرايي رفتار ايران را بررسي کنم. فرصت طلبان عمدتا غرب گرايي که در اين جريانات، ايران را هم پاي غرب قرار مي دهند و عنوان مي کنند که تفاوتي بين رفتار ايران و دشمنانش وجود ندارد، عمدتا اين نکته را ناديده مي گيرند که غرب در ماجراهايي مانند فلسطين، صريحا از کشتار مسلمانان دفاع کرده است و آن را حق اسرائيل عنوان کرده است و حتي انواع سلاح ها را براي کشتار مردم در رژيم تروريستي اسرائيل، قرار داده است. حال آنکه حداکثر اتهامي که متوجه ايران است، سکوت مي باشد و نه حمايت از کشتار مردم يا حمايت از آن. بديهي است که قياسي که اين غرب گرايان انجام مي دهند و نکاتي به اين واضحي را ناديده مي گيرند؛ ريشه در شيفتگي آنان دارد و بر هيچ منطقي استوار نيست. در ادامه مي خواهيم بررسي کنيم که آيا همين مقدار از اتهام هم، يعني سکوت کردن در قبال کشتار مردم وارد است يا خير؟ پس اجازه بدهيد با شبهات مطرح شده شروع کنم: سؤال : مگر مردم پاراچنار و چچن و يمن و ارومچي مسلمان نيستد؟ پس چرا بين آنها و فلسطينيان تفاوت قائل مي شويم؟ پاسخ : نکته اي که معمولا پرسش کنندگان اين سؤال در نظر نمي گيرند؛ آن است که يک تفاوت مهم ذاتي بين مثال هاي ذکر شده و قضيه فلسطين وجود دارد. شايد خود شما هم با اندکي تامل بتوانيد به جواب برسيد... حقيقت اين است که در تمام مثال هاي ذکر شده (به جز فلسطين)، يک مسئله داخلي در حال اتفاق افتادن است و اقدامات تجزيه طلبانه و تهديد امنيت و حاکميت ملي هيچ کشوري نيز توسط اقليت چه مسلمان و چه غير مسلمان در چهارچوب عرف اجتماعي و هنجارهاي بين اللملي پذيرفته نيست و متاسفانه قابليت دفاع در صحنه جهاني را نخواهد داشت . در مثال هاي مطرح شده، موضوع درگيري ها بر سر مسلمان بودن يا نبودن افراد مورد ظلم نيست، و يا اگر هم اين مسئله اهميت داشته باشد در درجات بعدي قرار دارد. در اين حالت، بحث تماميت ارضي يک کشور مطرح است و اتفاقا وقتي که شما به عنوان يک کشور بيگانه به نفع گروه تجزيه طلب، موضع بگيريد، به ضرر آن گروه کار کرده ايد و بهانه وابستگي آنان به بيگانگان را براي دشمنانشان فراهم کرده ايد تا با شدت بيشتري به قلع و قم آنان بپردازند. براي مثال دولت يمن بسياري از شيعيان اين کشور را تنها به بهانه ارتباط با ايران، به زندان انداخته است. در اين حالت يک اقدام نسنجيده از سوي ايران، کافي است تا کشور مورد اشاره ضربه نهايي را به آن گروه وارد کند. اتفاقا پيشنهاداتي که بهانه جويان ارائه مي کنند، ظلم مضاعف به اقليت هاي مسلمان آن مناطق است و در صورتي که قرار بود نظام هم به بلاهت هاي آنان گوش دهد، بهانه اي به کشورهاي فوق الذکر مي داد و موجبات کشتار بيشتر آن ها را فراهم مي کرد. سؤال : درست است که ماهيت اين موضوعات متفاوت است. اما اين دليل نمي شود تا دست روي دست بگذاريم و هيچ کاري نکنيم و به قول بعضي ها در قبال کشورهاي دوست و برادر (؟!)، روسيه و چين و . . . سکوت کنيم. مثلا چرا در مقابل کشتار مردم چچن کاري نکرديم؟ يا چرا از رئيس جمهور سودان که به کشتار مردم متهم شده حمايت مي کنيم؟ چرا براي مسلمانان چيني کاري انجام نمي دهيم؟ (توضيح : البته سؤالات متفاوت ديگري مي توانست مطرح شود، اما مشت نمونه خروار است و در اينجا اين مثال ها مطرح شد) پاسخ : اين سؤال که به طور مکرر هم بيان مي شود، يک اشکال دارد و آن هم عدم صحت اين ادعا است. به اين معني که به اين نتيجه رسيديم که ماهيت موضعات متفاوت است و اصلا نبايد موضع گيري به مانند مسائل فلسطين انجام داد؛ چرا که تکرار همان موضع در اينجا، برعکس نتيجه اي منفي به بار مي آورد. اما آيا به راستي ما در قبال اين موضوعات سکوت کرده ايم؟ بررسي تاريخ، مطلب ديگري را نشان مي دهد. براي مثال آخرين نبرد چچن در اوايل دوران نوجواني بنده اتفاق افتاد. اما پوشش آن وقايع به نحوي بود که هنوز هم ظلم روس ها و موضع گيري دولتمردان را به خاطر مي آورم و آيا در مسئله ارضي يک کشور، کار بيشتري از ايران برمي آمده است؟ آيا کسي انتظار داشته است که ايران با روسيه و به بهانه حمايت از تجزيه طلبان وارد جنگ شود؟! کاري که نظام جمهوري اسلامي بايد انجام مي داده و انجام هم داده است، موضع گيري در قبال فجايع انساني بوده است که به آن عمل کرده است. پس سخن گفتن از بي تفاوتي ايران يک امر کاملا دروغ است. مسئله عمرالبشير، هم از اين دروغ پردازي هاي رسانه هاي غربي در امان نمانده است و يادداشتي که مدت ها قبل در اين باره نوشته بودم و تصريح رئيس مجمع عمومي سازمان ملل متحد، روشن کننده است: “راي داداگاه لاهه درباره عمرالبشير تاسف آور و ضربه اي بر عدالت بين المللي است. بنابر گزارش کميسيون سازمان ملل هيچ مدرکي مبني بر نسل کشي در آنجا وجود نداشته است، اگر عدالتي بخواهد اجرا شود بايد کساني که مانند جرج بوش، بيشترين و بزرگ ترين جنايات را مرتکب شده اند محاکمه شوند.” موضوع روز اين روزها هم مسلمانان چين هستند. متاسفانه حتي در روايت ماجراي ارومچي چين هم، تحريفات زيادي مشاهده مي شود و عده اي در داخل کشور، ماجرا را به نحوي جلوه داده اند که گويا دولت چين به جان عده اي مسلمان در کشورش افتاده است و در حال قتل عام آن ها است. حقيقت اين است که اين روايت از ماجرا تنها جنبه موج سواري بر احساسات مردم داخل کشور را دارد و حتي بر جريان تبليغاتي موجود در جهان نيز انطباق ندارد. چرا که ماجرا از درگيري بين دو قوميت در استان سين کيانگ چين شروع شده و هر دو طرف درگيري کشته شده اند و نيروي نظامي چين در اين ميان، نقش حائل را ايفا کرده است و البته خشونت هايي هم انجام داده است؛ اما هرگز اينگونه نبوده است که قضيه، کشتار يک طرفه مسلمانان باشد. حتي اگر از مدارکي که نقش آمريکا را در اين ماجراها بيان مي کند هم بگذريم؛ خبرهاي منتشر شده، حکايت از کشتار يک سويه مسلمانان در چين ندارد. شايد آخرين و داغترين موضع مطرح شده، اقدامات صورت گرفته در اين ماجرا از سوي ايران است. آيا به راستي ايران در قبال مسئله چين سکوت کرده است؟ بررسي آرشيو اخبار، نتايج جالبي دارد: پنجشنبه 18 تير 88، متکي با دبيرکل سازمان کنفرانس اسلامي در اين باره رايزني کرده است، يعني قبل از آنکه بسياري از سران جهان موضع گيري کنند و يا برخي سايت ها به ياد استفاده از اين بهانه براي کوبيدن نظام و دولت بيفتند؛ دولت جمهوري اسلامي ايران در اين باره اقدام کرده است. نکته جالب تر در اين خبر، ذکر اين نکته است که وزير امور خارجه كشورمان در نظر دارد در اين خصوص با همتاي چيني خود گفت‌وگو بكند؛ که باز هم حکايت از عزم جدي دولت براي حل سريع اين مشکل دارد. البته اين تماس تا روز يکشنبه 21 تير 88، رخ نداد؛ که دليل آن را مي توان عدم تمايل طرف چيني به دخالت بيگانگان در امور داخلي اش دانست! چين بارها ثابت کرده است که به شدت نسبت به نظرات ديگر کشورها در مورد خودش حساس است و حتي اگر اين فرد اظهار نظرکننده، رئيس ابرقدرتي مانند آمريکا باشد، به برخورد تند چيني ها روبرو مي شود. از اين رو به نظر مي رسد که به جاي بيانيه دادن عليه چين يا هر اقدام شتابزده ديگر، بهترين راه تعامل منطقي با چين است و براي کمک واقعي به حل اين موضوع، بايد از تماس هاي خصوصي دو طرفه و به دور از جنجال سازي استفاده کرد؛ تا بهانه اي به دست دولت چين، براي سرکوب شديدتر مسلمانان ندهد و به بهبود اوضاع هم کمک کند و مشخص است که ديپلماسي جمهوري اسلامي ايران، با درک اين موضوع دقيقا در راستاي همين خردورزي عالمانه حرکت کرده است. پ.ن : بحث ديگري در اين باره را از اينجا مي توانيد مطالعه فرماييد. به پعلاوه غير از وزارت امورخارجه ايران، افراد و سازمان هاي مردم نهاد هم وظايفي در اين رابطه دارند که برخي از پيشنهادات آن در اينجا مطرح شده است. و در نهايت اين انتظار از وزارت امورخارجه و رسانه ملي وجود دارد تا اين منطق عملکردي دولت را براي مردم بيشتر بازگو کند، زيرا وقتي جامعه منطق يک رفتار را متوجه نشود؛ از همراهي با آن رفتار سر باز مي زند؛ اما اگر در جريان چرايي آن رفتار قرار بگيرد، به خوبي با آن همراهي مي کنند. چنانچه در انتخابات رياست جمهوري هم ديده شد که وقتي با پرسش شوندگان از عملکرد دولت نهم صحبت مي شد و آن ها را با نظم عملکردهاي انجام شده آشنا مي کرديم، چه شور و شوق عظيمي در آنان ايجاد مي شد و چگونه براي کمک به دولت کريمه، ابراز همراهي مي کردند. اميد است که دولت دهم، اين نقص اطلاع رساني را هر چه زودتر رفع نمايد. /2759/

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 296]