وحدت اسلامي و روابط ايران و عراق

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: وحدت اسلامي و روابط ايران و عراق
پروفسور حميد مولاناواقعيت اين است كه توافقنامه امنيتي بايد بين ايران و عراق نوشته و امضا شود نه بين آمريكا و عراق. اين ايران است كه بزرگترين مرز جغرافيائي، فرهنگي، ديني، مذهبي و سياسي را با عراق دارد نه آمريكا. اين ايران و عراق هستند كه از منابع سرشار نفت و گاز برخوردارند و اين ايران و عراق هستند كه در قرن اخير پس از فروپاشي امپراتوري عثماني (كه عراق استاني از آن به شمار مي رفت) در برابر هجوم بيگانگان به ويژه انگليسي ها و اكنون آمريكائي ها ايستادند. استقلال و عزت عراق جزو لاينفك منافع ملي و امت اسلامي جمهوري اسلامي ايران است و بزرگترين سند تاريخي و حقوقي آن قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران است و آمريكائي ها و دولتمردان سياسي و امنيتي آن بايد به اين نكته توجه داشته باشند.در قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران توجه خاصي به منشور امت و سياست خارجي شده است كه بايد مورد نظر مسئولان و افكار عمومي قرار گيرد. قانون اساسي با توجه به محتواي اسلامي انقلاب ايران كه حركتي براي پيروزي تمامي مستضعفين بر مستكبران بوده زمينه تداوم اين انقلاب را در داخل و خارج كشور فراهم مي كند و به ويژه در گسترش روابط بين المللي، با ديگر جنبش هاي اسلامي و مردمي مي كوشد تا راه تشكيل امت واحد جهاني را هموار كند (ان هذه امتكم امه واحده و انا ربكم فاعبدون). اصل يازدهم قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران تأكيد مي كند كه «همه مسلمانان يك امت اند و دولت جمهوري اسلامي ايران موظف است سياست كلي خود را برپايه ائتلاف و اتحاد ملل اسلامي قرار دهد و كوشش پيگير به عمل آورد تا وحدت سياسي و اقتصادي و فرهنگي جهان اسلام را تحقق بخشد.» اصل يكصد و پنجاه و يكم قانون اساسي سياست خارجي ايران را در حفظ حقوق امت اسلامي به طور دقيق و واضح بيان مي كند: «سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران بر اساس نفي هرگونه سلطه جوئي و سلطه پذيري و حفظ استقلال همه جانبه و تماميت ارضي كشور و دفاع از حقوق همه مسلمانان و عدم تعهد در برابر قدرت هاي سلطه گر و روابط صلح آميز متقابل با دول غير محارب استوار است.»قدرت هاي بزرگ از جمله آمريكا وقتي از «منافع ملي» صحبت مي كنند منظورشان «منافع جهاني» آن نظام هاست. در لغت نامه سياسي و بين المللي قدرت هاي بزرگ اروپا و آمريكا در يك قرن و نيم اخير در حقيقت چنين چيزي به نام «سياست خارجي» وجود نداشته است بلكه آنچه تحت اين عنوان در كتاب هاي درسي و در مكتب هاي سياسي بين المللي مرسوم شده است در واقع «سياست جهاني» و يا سياست سلطه گرائي و توسعه طلبي و امپرياليسم اين دولت ها بوده است.وقتي كه آقاي نوري مالكي نخست وزير عراق و ژنرال عبدالقادر جاسم العبيدي وزير دفاع عراق مي گويند «هيچ موضوع خلاف امنيت ايران را در توافق با آمريكا نمي پذيريم» (كيهان 20 خرداد1387) و «عراق محل آسيب رساني به امنيت ايران نخواهد بود»، اينگونه قول ها كافي نيست. امنيت خود عراق و امنيت ساير كشورهاي همجوار عراق و امنيت منطقه خاورميانه و امنيت جهاني نيز مهم است. آمريكائي ها به اينگونه توافقنامه ها به صورت جامع و جهاني نگاه مي كنند ما نيز بايد ديدگاه و افق جامع تري درباره اينگونه مذاكرات و تصميمات داشته باشيم. جدا كردن يك كشور از يك منطقه مهم و ثروتمند و مورد توجه جهانيان و معامله كردن با كشورهاي منطقه به صورت مجزا و منزوي كردن آنها با معادلات و شرايط امروزي بين المللي و جهاني منافات دارد و فقط به نفع تهاجم كننده است. فراموش نكنيد كه نفوذ منشورها و دكترين هاي غرب در كشورهاي اسلامي تاريخ طولاني دارد. افول سياست خارجي امپراتوري عثماني در اروپا از موقعي آغاز شد كه ترك ها در سال 1535 ميلادي منشورهاي جديد بين المللي اروپا از جمله دكترين «كاپيتولاسيون» را قبول كردند و اجازه دادند اروپائي ها دركشور عثماني به طور مستقل عمل كرده و شامل قوانين و مقررات حقوقي مدني و اسلامي عثماني ها نباشند. ملي گرائي اعراب در سياست خارجي موقعي شروع شد كه ناپلئون در قرن نوزدهم و اواخر قرن هيجدهم با تصرف مصر، مدرنيسم را در آن كشور رواج داد و قوانين كشورهاي اسلامي را فرانسوي كرد. تجربيات دولت هاي ملي و نظامي در كشورهاي اسلامي در ادوار كمال آتاتورك، خاندان پهلوي، جمال عبدالناصر، سوكارنو، سادات، صدام و ديگران، علي رغم تفاوت هاي فاحش در سياست داخلي، حكايت از تقليد و اشتراك آنها در منشورهاي متداول در غرب است.آمريكا نيم قرن پيش به بهانه امنيت ايران، عراق، تركيه، پاكستان و براي جلوگيري از نفوذ شوروي سابق موافقت نامه هاي امنيتي و نظامي بغداد و سنتو را به وجود آورد. ولي نه تنها همه آن قراردادها امروز برباد رفته بلكه يك امپراتوري بزرگ مثل شوروي متلاشي گرديده و يك انقلاب بزرگ اسلامي بر منطقه مستقر شده است. امروز آمريكا مي خواهد با تك تك كشورهاي منطقه خاورميانه و آسياي جنوبي موافقت نامه هاي جداگانه امنيتي و نظامي امضا كند و همين كار را در مورد چندين كشور انجام داده است بدون اينكه از عواقب آن بر ثبات امنيتي و سياسي اين ناحيه صحبت مهمي شده باشد.انتشار اخبار متعدد مربوط به انعقاد قرارداد امنيتي ميان آمريكا و عراق كه عملاً اين كشور اسلامي را به يك نوع مستعمره جديد تبديل مي كند اعتراض هاي گسترده اي را در ميان مقام ها و چهره هاي شاخص جهان اسلام برانگيخته است. از طرفي در چند سال اخير آمريكائي ها تلاش فراواني براي مخدوش ساختن روابط نزديك و برادرانه دولت ايران و عراق به خرج داده اند. نوري مالكي در سفر اخير خود به ايران از علاقه ويژه تمامي گروه ها و تشكيلات عراقي به توسعه شتابان روابط با ايران خبر داده است. دكتر احمدي نژاد تصريح كرده است كه عراق بايد به اندازه اي از ثبات و امنيت برسد كه دشمنان از تأثيرگذاري بر اين كشور مأيوس شوند. مقام معظم رهبري نيز در ديدار نوري مالكي تأكيد كرده اند كه مهم ترين و اصلي ترين مشكل كنوني عراق، حضور نيروهاي اشغالگر است.ايشان ضمن اينكه كمك به دولت و مردم عراق را يك وظيفه ديني شمرده اند، خاطرنشان كرده اند كه خواب آمريكا براي عراق تعبير نخواهد شد.عراق موقعي مي تواند چهره مثبتي از خود در جامعه بين المللي و منطقه ترسيم كند، كه به طور مستقل و خارج از دايره سلطه گرائي آمريكا و ديگران عمل كند. آباداني و ثبات عراق از طريق وحدت و گسترش روابط سياسي، اقتصادي، فرهنگي و امنيتي دو كشور و از طريق توسعه روابط امتي و اسلامي هرچه بيشتر دو جانبه حاصل مي شود. نگاه و ايده ايران به عراق در اين چارچوب يك نگاه طبيعي و پايدار است. دكترين وحدت امت اسلامي بايد بر روابط ايران با عراق حكومت كند و اين دكترين بايد نكته عطف روابط ديگران با ايران و عراق باشد. كمك به حفظ يكپارچگي و تماميت ارضي، برقراري امنيت و اقتدار دولت مردمي و اسلامي عراق همواره جزو سياست هاي جمهوري اسلامي ايران بوده است. امنيت مهم ترين چالش كنوني در عراق است ولي چشم انداز درازمدت و پايدار ما با كشور و مردم عراق افق بيشتري را در نظر مي گيرد. متصديان امور و مردم ايران و عراق بايد از هم اكنون برنامه همبستگي و انسجام اسلامي بعد از آمريكا را عملي كنند.
پنجشنبه 23 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 118]