فوتبال در فلسطین زیر آتش

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
فوتبال در فلسطین زیر آتش

مردم غزه چندین هفته است در شرایط اسفناکی به سر می‌برند، حلقه‌های محاصره نیروهای رژیم صهیونیستی هر روز تنگ‌تر می‌شود، به جز دو سه کامیون حاوی مواد دارویی و غذایی که تحت فشار مجامع بین‌المللی به غزه وارد شد سربازان متخاصم صهیونیستی اجازه ورود هیچ‌گونه مواد غذایی را به نوار غزه نداده‌اند و این شرایط زندگی را برای ساکنان این منطقه تقریباً ناممکن کرده است و...» اینها اخبار تلخی است که طی هفته‌های اخیر از غزه به گوش می‌رسد. رسانه‌های جهان سال‌ها است با انتشار اخبار زورگویی مزدوران اسراییلی و ظلمی که به فلسطینی‌ها تحمیل می‌شود خو گرفته‌اند ولی این بار عمق فاجعه که در نوار ساحلی غزه در حال روی دادن است بسیار عمیق‌تر از گذشته است. یک میلیون و 400 هزار فلسطینی که در این منطقه – واقع شده در شمال شرق مصر و غرب سرزمین فلسطین – زندگی می‌کنند هر روز عرصه زندگی را بر خود تنگ‌تر می‌بینند و این درحالی است که قدرت‌های مستکبر جهان به سبب حمایت گاه مستقیم و گاه غیرمستقیم خود از رژیم غاصب صهیونیستی برابر جنایات این رژیم سکوت کرده‌اند و سکوت معنی‌دار آنها آلام وارد بر مظلومان فلسطینی را به سبب احساس تنهایی در میان مشتی مستکبر چندین برابر می‌کند. بدون شک مقابله اسراییل با مقاومت مردم فلسطین تنها محدود به میدان‌های جنگ نمی‌شود و در تیراندازی به زنان و کودکان بی‌دفاع و معصوم این سرزمین خلاصه نمی‌گردد. یکی از خط‌مشی‌های اصلی اسراییل برای مقابله با مردم فلسطین به خصوص جوانان این کشور از بین بردن طراوت و سرزندگی آنها است. یکی از روش‌هایی که اسراییلی‌ها برای رسیدن به این هدف خود پیش گرفته‌اند طراحی هجمه‌ روحی و روانی علیه جوانان فلسطینی است که از طریق محدود کردن آنها از فعالیت‌های ورزشی صورت می‌پذیرد. به همین دلیل است که فعالیت‌های جوانان فلسطینی در عرصه ورزش بلافاصله و با شدت تمام از سوی اسراییلی‌ها در نطفه خفه می‌گردد تا عملاً هیچ فرصتی برای ایجاد شور و نشاط بین جوانان فلسطینی وجود نداشته باشد. دست نوشته‌های سرمربی سابق تیم ملی فلسطین شاید بد نباشد برای درک وخامت اوضاع حاکم بر فلسطین و محدودیت‌هایی که اسراییل برای ورزشکاران حرفه‌ای و غیرحرفه‌ای فلسطین قایل می‌شود نگاهی به چند خط از دست نوشته‌های احمد العفیفی سرمربی سابق تیم ملی فلسطین بیاندازیم: هرکس در کوچه و خیابان من را می‌دید می‌پرسید که بازی تیم‌تان برابر سنگاپور برگزار می‌شود یا نه. من هم براساس قول‌هایی که به ما داده شده بود و قرار بود بچه‌های تیم سر موقع دور هم جمع شوند و آماده سفر به سنگاپور شویم به همه اطمینان می‌دادم که بازی‌مان برگزار خواهد شد. این حرف من همه کسانی را که با من صحبت می‌کردند به خصوص جوانان فوتبالدوست را خیلی خوشحال می‌کرد و آنها بعد از اینکه مطمئن می‌شدند مسابقه سر وقت مقرر برگزار می‌شود از شرایط آمادگی جسمانی بچه‌ها و شانس ما برای پیروزی به سنگاپور می‌پرسیدند و من هم تا آنجا که وقت داشتم با حوصله فراوان پاسخ سؤال‌هایشان را می‌دادم. تمام مدتی که درباره شرایط مسابقه و وضعیت تیم خودمان و سنگاپور صحبت می‌کردم از طرفی حواسم به سؤال‌هایی بود که از من پرسیده می‌شد تا بتوانم پاسخ درستی برایشان پیدا کنم و از طرفی از اعماق وجودم خوشحال بودم از اینکه هوادارانی که درباره تیم ملی کشورشان از من سؤال می‌پرسند شاید غم و غصه از دست دادن برادر و خواهر بزرگترشان را یا شنیدن خبر شهادت پدر یا مادرشان را تنها برای دقایقی هم که شده فراموش کنند. از گروه ما چین میزبان دو رده قبلی جام ملت‌ها صعودش مسجل شده بود و قرار بود تیم صعودکننده دیگر از بین عراق، فلسطین و سنگاپور انتخاب شود و به همین دلیل بازی ما برابر سنگاپور برایمان اهمیت بسیار زیادی داشت. طی چند ماه گذشته خوب تمرین کرده بودیم و حتی وقتی اردوی‌مان هم تعطیل بود تمام بچه‌ها با هماهنگی مربیان بدنساز تیم تمرینات شخصی‌شان را ادامه می‌دادند تا با آمادگی کامل به مصاف سنگاپور برویم. همه هم‌قسم شده بودیم سنگاپور را شکست دهیم و با صعود به دور نهایی جام ملت‌ها – که قرار بود برای اولین بار به صورت مشترک در 4 کشور تایلند، اندونزی، ویتنام و سنگاپور برگزار شود – شادی مضاعفی را به هموطنان‌مان هدیه کنیم. طبق برنامه‌ریزی‌های قبلی قرار بود سفرمان دوازدهم نوامبر انجام شود. به جز 3 بازیکن تیم بقیه ساکن یکی از چهار شهر نوار غزه بودند که قرار بود از طریق مرزهای مشترک بین غزه و مصر به مصر سفر کنند و از آنجا راهی سنگاپور شویم. من از دو روز قبل به مصر رفته بودم و در انتظار ورود بازیکنانم بودم. رییس اتحادیه فوتبال فلسطین هم در کنار من بود. بالاخره زمان ورود بازیکنان فرا رسید. یکی دو بازیکن به فرودگاهی که در آن قرار گذاشته بودیم رسیدند امیدوار بودم بقیه بازیکنان هم یکی یکی سر و کله‌شان پیدا شود. خوشبختانه نفر سوم هم آمد ولی هر 3 نفر بازیکنانی بودند که قرار بود جدا جدا به فرودگاه بیایند. هرچه صبر کردیم خبری از بقیه نشد تا باخبر شدیم نیروهای اسراییلی جلوی خروج بازیکنان‌مان از نوار غزه را گرفته‌اند، حتی درخواست‌ها و خواهش و تمناهای «صائب جندای» کاپیتان تیم هم هیچ تأثیری در تصمیم اسراییلی‌ها برای جلوگیری از خروج بازیکنان‌مان از مرزهای غزه نداشت. چند روز بعد در نامه‌ای که اتحادیه فوتبال فلسطین به فیفا نوشت ماجرا را برای مسؤولان فیفا شرح داد ولی فیفا با توجه به برنامه‌ریزی فشرده‌ای که برای مسابقات انتخابی جام ملت‌ها وجود داشت درخواست ما برای برگزاری مجدد مسابقه را نپذیرفت و در نهایت عراق به عنوان دومین تیم از گروه ما به جام ملت‌های 2007 صعود کرد. به خوبی به خاطر دارم که چطور تمام بازیکنان از وقوع این اتفاق احساس تأسف می‌کردند و با تصمیم یک درجه‌دار ارتش اسراییل امید تمام جوانان فلسطینی برای صعود تیم ملی کشورشان به یأس تبدیل شد.فوتبال سیاسی در غزه در یکی از بیانیه‌هایی که اخیراً رژیم مزدور صهیونیستی منتشر کرده آمده است: «تحریم‌های بیشتری در روزهای آینده برای ساکنان غزه در نظر گرفته خواهد شد. هدف اصلی از اعمال این تحریم‌ها تضعیف حماس و جلوگیری از ورود انواع کالاها و مواد غذایی و دارویی به غزه است. حتی در رفت و آمدهای ساکنان شهرهای دیگر به غزه هم محدودیت ایجاد می‌شود و مردم غزه هم در مقابل مجاز نیستند به شهرهای دیگر سفر کنند. هدف اسراییل جدا کردن کامل این نوار از سایر شهرهای عرب‌نشین است.» در بخشی دیگر از این بیانیه آمده: «در محدودیت‌های جدیدی که برای مردم غزه وضع می‌شود جوانان 4 شهر نوار غزه (غزه، دارالبلا، خان‌یوسن و رفاه) از برگزاری هر نوع اجتماعات دسته‌جمعی منع می‌شوند. انجام بازی‌های گروهی برای جوانان و تمامی ساکنان این 4 شهر ممنوع است و سربازان اسراییلی در صورت مشاهده هر موردی که نشانگر تخطی از قانون باشد با آنها برخورد می‌کنند.» بدون شک اعضای کابینه امنیتی رژیم صهیونیستی واهمه‌ای از گردهمایی چند جوان بی‌دفاع فلسطینی و بازی کردن آنها ندارند بلکه ترس آنها از دور هم جمع شدن جوانان فلسطینی به بهانه بازی‌های گروهی و بعد برنامه‌ریزی احتمالی برای حمله به سربازان اسراییلی است. با توجه به تجربه‌های تلخی که اسراییلی‌ها از دور هم جمع شدن فلسطینی‌ها به بهانه‌های مختلف و بعد طرح‌ریزی حمله‌ای علیه اسراییلی‌ها و تحت هدایت حماس داشته‌اند دیگر دوست ندارند چنین اتفاقی در آینده برایشان بیفتد. اولمرت یکی از اعضای کابینه امنیتی رژیم صهیونیستی در این باره می‌گوید: «این تنها تصمیم من نیست. بلکه تصمیمی است که تمام اعضای کابینه امنیتی و با همفکری چندین نفر گرفته شده است. ما پیش از این نیز از گردهمایی فلسطینی‌ها خیلی متضرر شده‌ایم و دوست نداریم دیگر چنین اتفاقی برایمان روی دهد. در چندین مورد که فیلم بعضی از آنها هم موجود است گروهی از فلسطینی‌ها به بهانه فوتبال بازی کردن دور هم جمع می‌شدند و بعد اعلامیه‌های حماس برای شوراندن آنها و هدایت آنها به سمت مناطق حساس بین کسانی که به بهانه بازی کردن گرد هم آمده بودند پخش می‌شد.» اهود باراک به عنوان نفر اصلی که در این باره تصمیم‌گیری کرد در ادامه صحبت‌های اولمرت می‌گوید: «با اولمرت موافقم. فکر می‌کنم دیگر زمان آن رسیده باشد که کوچکترین‌ برنامه‌ریزی‌های فلسطینی‌ها نیز برای ما نقش بر آب شود. با ایجاد این محدودیت‌های جدید کرانه باختری رود اردن را به طور کامل از سایر مناطق فلسطینی‌نشین جدا می‌کنیم تا بدین وسیله هم از رسیدن سوخت و هم برق به نوار غزه جلوگیری شود هم ارتباط بین این منطقه و سایر مناطق را قطع کنیم تا این قسمت به طور کاملاً مستقل تحت کنترل ما اداره شود. شاید در ابتدا تصمیم ما برای جلوگیری از ورزش کردن جوانان فلسطینی خیلی کارآمد به نظر نرسد ولی نتیجه این تصمیم همان خواهد شد که ما سال‌ها به دنبال آن هستیم.» بازی تاریخی که تاریخی نبود تنها دو ماه پیش قرار بود پس از سال‌ها تیم ملی فوتبال فلسطین در استادیوم جدیدی که با هزینه فیفا و در تلاش برای احیای فوتبال در مناطق اشغالی ساخته شده بود بازی کند. تا پیش از این تمام دیدارهای تیم ملی فوتبال فلسطین در یکی از کشورهای عربی برگزار می‌شد. تمام فوتبالدوستان فلسطینی بسیار خوشحال بودند از اینکه پس از سال‌ها شاهد دور هم جمع شدن بازیکنان تیم ملی کشورشان در داخل سرزمین مادری‌شان هستند. استادیوم ساخت فیفا دارای 6 هزار صندلی بود و قرار بود سپ‌بلاتر رییس فیفا در این دیدار که قرار بود در آن فلسطین از اردن پذیرایی کند حضور یابد. از سوی اتحادیه فوتبال فلسطین و فیفا این مسابقه به بازی تاریخی فلسطین نام‌گذاری شد. تمام بازیکنان تیم ملی فلسطین بسیار هیجان‌زده بودند از اینکه می‌توانستند برای یک بار هم که شده جلوی چشم خانواده و هموطنان‌شان بازی کنند. خیلی از فوتبالدوستان فلسطینی که کم سن و سال بودند و هرگز نتوانسته بودند برای تماشای بازی‌های تیم کشورشان به اردن یا قطر سفر کنند در حقیقت اولین باری بودکه فرصت تماشای بازی تیم محبوب‌شان را داشتند. با تمام تدارکاتی که از قبل از بازی انجام شده بود، در اتفاقی مشابه آنچه برای بازیکنان فلسطین پیش از دیدار انتخابی جام ملت‌های آسیا برابر سنگاپور که در سال 2006 روی داد جمع زیادی از ملی‌پوشان فلسطینی که بیشتر ساکن غزه بودند اجازه نیافتند برای حضور در این بازی به بیت‌المقدس سفر کنند. رایزنی‌های مقامات فیفا مسؤولان اتحادیه فوتبال فلسطین و اتحادیه فوتبال کرانه باختری رود اردن نیز چاره‌ساز نشد و در نهایت این دیدار بدون حضور تعداد زیادی از بازیکنان تیم ملی فلسطین انجام شد تا فوتبالدوستان فلسطینی همچنان در حسرت تماشای بازی تیم ملی کشورشان در سرزمین فلسطین باشند.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 362]