سحرگاه خونين

واضح آرشیو وب فارسی:ايرنا: سحرگاه خونين
خروش مردم كه برخاست، خيابان ها پذيراى سيل جمعيتى شد كه آمده بودند تا وفادارى خود به رهبر بزرگشان را ثابت كنند. خون و خاك بايد به هم مى شدند تا دفتر تاريخ اين سرزمين رنگى ديگر به خود بگيرد. خروش مردم كه برخاست مبارزه خون بر شمشير آغاز شده بود. اين آغاز جدى حركتى بود كه بايد در ۲۲بهمن ۵۷ به نتيجه نهايى خود مى رسيد. همه چيز از سحرگاه پانزدهم خرداد سال ۱۳۴۲ آغاز شد. تاريخ مى گويد در آن روز دژخيمان رژيم ستمشاهى به خانه امام خمينى رحمة الله حمله كردند. آنها امام را كه سه روز پيش از آن، به مناسبت عاشوراى حسينى در مدرسه فيضيه، در سخنان كوبنده اى، از جنايات شاه و اربابان آمريكايى و اسرائيلى او پرده برداشته بود، دستگير و دور از چشم مردم، به زندانى در تهران منتقل كردند. اما هنوز چند ساعتى از اين حادثه نگذشته بود كه خيابان هاى شهر قم، زيرپاى مردان و زنان انقلابى - كه در اعتراض به رژيم شاه و حمايت از رهبرشان فرياد برآورده بودند - به لرزه درآمد. خروش و خشم مردم از اقدام رژيم در تهران و چند شهر ديگر نيز به راه افتاد. پاسخ رژيم به قيام مردم در دفاع از امام(ره) تير اندازى و گلوله بود. اين چنين بود كه قيام مردمى پانزده خرداد با خون شهدايى امضا شد كه وفادارى و از خود گذشتگى شان وصف تاريخ شده است. ماجرا از همان ساعات آغازين صبح پانزدهم خرداد شروع شد. اين آغاز رويارويى جدى مردم به رهبرى امام(ره) با رژيم فاسد پهلوى بود. قيام عمومى پس از انتشار خبر دستگيرى امام (ره) در پانزدهم خرداد ۱۳۴۲ آغاز شد. همزمان با اعلام اين خبر بسيارى از مردم قم، به منزل ايشان رفتند و به اتفاق فرزندشان، حاج آقا مصطفى، در حدود ساعت شش بامداد، به سمت حرم مطهر حضرت معصومه(س) حركت كردند. اين چنين بود كه پس از مدتى، صحن مطهر و خيابان هاى اطراف، لبريز از جمعيتى شد كه شعار «يا مرگ يا خمينى» را با هيجان شديدى تكرار مى كردند. در همان زمان، علما و مراجع وقت هم با صدور بيانيه هايى، خواستار آزادى فورى حضرت امام (ره) شدند. با اين حال رژيم به جاى شنيدن فرياد هاى رساى مردم، با اين تلقى خام كه مى توان با شليك گلوله اين جمعيت خروشان را كنترل كرد، در حدود ساعت ده صبح، با فرا خواندن نيروهاى مسلّح براى تقويت نيروهاى شهربانى قم، دستور تيراندازى و گشودن رگبار مسلسل به سمت جمعيت را صادر كرد. در نتيجه شليك گلوله، تعداد زيادى از مردم زخمى شده يا به شهادت رسيدند. شدت تيراندازى به حدى بود كه امكان انتقال زخمى ها و اجساد شهيدان نبود و اين كشتار، تا ساعت پنج عصر ادامه يافت. به موازات اين خيزش عظيم مردمى در قم كه با دخالت نيرو هاى نظامى رژيم، منجر به شهادت عده زيادى از مردم شد مردم تهران و چند شهر ديگر نيز به پاخاستند. قيام خونين آغاز شده بود. سيل خروشان كشاورزان غيور و كفن پوش ورامين، دهقانان كن و نيز مردم جماران به سوى تهران سرازير شد. انبوه جمعيت بازارى، بار فروش، دانشگاهى و اقشار مختلف مردم، با فريادهاى رعد آساى « يا مرگ يا خمينى» و «مرگ بر شاه» تهران را به لرزه درآورد. شاه كه در برابر قيام قهر آلود ملت، تاج و تخت خود را در حال زوال مى ديد، با رگبار مسلسل به جنگ ملت مظلوم رفت و تهران را در پانزدهم خرداد ۱۳۴۲ به كشتارگاه مخوف و حمام خون تبديل كرد. همزمان با تهران و قم در بيشتر شهرها، درگيرى، راهپيمايى، برگزارى جلسات و نيز سخنرانى بر ضد رژيم و اعتراض به دستگيرى امام (ره)صورت گرفت. در بعضى از شهر ها مانند شيراز، تبريز و مشهد، اعتراض از شدت و گستردگى بيشترى برخوردار بود كه در اثر اين حوادث، تعداد زيادى كشته، مجروح يا زندانى شدند. پس از واقعه خونين پانزدهم خرداد ۱۳۴۲ و كشتار مردم ايران، شخصيت هاى سياسى و علمى نقاط مختلف جهان، با صدور اطلاعيه هايى، مراتب اعتراض خويش را اعلام مى داشتند. از آن جمله مى توان به اعلاميه اعتراض آميز شيخ محمود شلتوت، مفتى و رئيس دانشگاه الازهر مصر اشاره كرد كه شش روز پس از قيام پانزدهم خرداد صادر شد. در اين بيانيه، دستگيرى علما و اهانت به ساحت مقدس آنان، داغ ننگى بر پيشانى عالم انسانى معرفى شده است. وى طى تلگرافى، خطاب به شاه خواست از تجاوز به حريم روحانيت و علماى اسلام خوددارى كند وهر چه زودتر، علماى بازداشت شده را آزاد سازد. جنبش پانزده خرداد، اگرچه واكنش طبيعى مردم مسلمان در برابر مصوبات خلاف اسلام رژيم و بازداشت امام خمينى(ره) بود، آزادى فورى ايشان را در برنداشت. از اين رو، اعتراض ها از همه نقاط ادامه داشت و سرانجام علماى طراز اول كشور، براى چاره جويى، در تهران اجتماع كردند. رژيم حاكم كه از يك پانزده خرداد ديگر بيمناك بود، كوشيد آنها را پراكنده سازد و قدمى در راه خواست آنها برندارد. از طرفى مراجع تقليد، اعلاميه اى صادر كردند مبنى بر اين كه امام خمينى (ره) مجتهد جامع الشرايط و مرجع تقليد است و براساس قانون، از محاكمه و تعرض مصون است. سپس با انتشار اين مطلب، رژيم خود به خود مجبور شد براى فرو نشاندن نارضايتى هاى عمومى، امام خمينى(ره) را در هجدهم فروردين ۱۳۴۳ آزاد كند. به نوشته تحليلگران و محققان حادثه سترگ پانزدهم خرداد ،۱۳۴۲ در اوج اصلاحات دروغين شاه خائن اتفاق افتاد؛ چرا كه در آن زمان، اختناقى فراگير بر ايران سايه افكنده بود. در اين جو، ناگهان نداى ملكوتى امام از شهر مقدس قم بلند شد و باافشاى نقشه خائنانه شاه، مردم را از آن چه درپشت پرده ها مى گذشت، آگاه كرد. آرى، امام در ضمن بيدار كردن مردم، آنان را براى قيامى صددرصد اسلامى دعوت كرد و چارچوب قيام را به آنان نشان داد. از اين رو در روز پانزده خرداد گروهى از متعهدان و مخلصان كه خبر دستگيرى امام را شنيدند، قيام خويش را آغازكردند و با شعارهاى «لااله الا الله» و «يا مرگ يا خمينى» ديگران را از خواب غفلت بيدار و بنيان هاى انقلابى استوار را پايه ريزى كردند. آن قيام هر چند توسط رژيم وقت، به خون كشيده شد با اين حال به نوشته تحليلگران تأثير بسيار زيادى بر حركات بعدى مردم گذاشت. به همين دليل از اين قيام بزرگ به عنوان نقطه عطفى در تاريخ حركت انقلاب ياد مى شود. به نوشته يكى ازمحققان قيام پانزدهم خرداد ،۱۳۴۲ قيامى كاملاً مردمى بود و تكيه گاهى جز مردم رنج ديده و مظلوم ايران نداشت. اصالت اين قيام، در خروش عاشقانى بود كه عارفانه در راه رضاى معبود خويش، به نداى رهبر دلسوزشان پاسخ مثبت دادند و براى حمايت از آرمان هاى او، آماده شهادت و جانفشانى شدند. اينان، نه چهره هاى سياسى محض بودند و نه مردمى كه براى هواهاى نفسانى و مادى قيام كرده باشند، بلكه همين مردم پاك دل كوچه و بازار بودند كه يك صدا و يك نوا بر ضد ظلم و خيانت رژيم ستمشاهى پهلوى به پا خاستند. به همين دليل، رژيم شاه سخت به وحشت افتاد و چاره اى جز گلوله باران مردم نديد.
دوشنبه 13 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 284]