زندگی مجردی!!!

واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: کاسان دان12th June 2010, 01:20 PMبا چرخاندن كليد، در ناله‌اي مي‌كند و باز مي‌شود، مثل هر شب. كورمال كورمال دنبال كليد برق دست به ديوار مي‌كشد. يك دست مبل راحتي، يك تخته فرش 9 متري، يخچال 16 فوت و تلويزيون كهنه 21 اينچ باارزش‌ترين چيزهايي هستند كه هر شب انتظارش را مي‌كشند. با نوشيدن چند جرعه آب خنك، روي كاناپه ولو مي‌شود و در حالي كه هنوز طعم چيزبرگر ساندويچي سر كوچه را زير زبان مزه مزه مي‌كند و كنترل تلويزيون اعداد يك، دو، سه را نشانه مي‌رود و گوينده خبر 21 سكوت اتاق را مي‌شكند. چشم‌هايش گرم مي‌شود و چرت مي‌زند. اين سكانس از زندگي مجردي، براي بسياري از افرادي كه تنها زندگي مي‌كنند آشناست. هر چند اين سكانس خستگي، تنهايي، اندوه و بي‌كسي را در يك خانه مجردي نشان مي‌دهد، اما اين، تمام يك زندگي مجردي نيست. روي ديگر سكه، شب‌هاي تعطيل و جمع دوستانه اين شيوه زندگي است. 5 ـ 6 دوست همسن و سال، موسيقي آرام، بحث‌هاي دوست‌داشتني از سياست و اقتصاد تا خاطرات بچگي. خوردن دستپخت يك دوست قديمي و... بدون مزاحم و بدون اين كه كسي نهيب بزند، چراغ را خاموش كنيد، صداي موسيقي را كم كنيد، آهسته صحبت كنيد و... اين هم روي ديگر سكه زندگي مجردي است. مجيد اميدي، مدير فرهنگي ـ اجتماعي سازمان ملي جوانان بتازگي در يك برنامه راديويي خبر داده كه 27 درصد جوانان ـ اعم از دختر و پسر ـ اين روزها به زندگي مجردي روي آورده و در خانه‌هاي مجردي زندگي مي‌كنند، به طوري كه كارشناسان اعلام مي‌كنند خانه‌هاي مجردي در تهران به 30 درصد رسيده است. حتما شما هم بسياري از دوست و اقوام و همسايه را مي‌شناسيد كه به تنهايي زندگي مي‌كنند. تقريبا در بسياري از مجتمع‌هاي مسكوني، افرادي ساكنند كه به صورت مجردي و تنها به سر مي‌برند. زندگي مجردي چيست؟ در چه شرايطي رشد مي‌كند؟ و چه پيامدهايي دارد؟ معمولا هنگامي به سراغ پاسخگويي به اين سوالات مي‌رويم كه از سوي خانه‌هاي مجردي يا ساكنين آن در معرض خطر يا تهديد قرار بگيريم. آيا خانه‌هاي مجردي زندگي ما را آماج تهديدهاي جديدي قرار داده‌اند؟ اين كه خانه‌هاي مجردي فرصت جديدي براي جوانان و رشد استقلال فردي هستند؟ مسوولان سازمان ملي جوانان به عنوان متولي امور جوانان معتقدند كه تعداد زيادي از جوانان در تهران زندگي مجردي دارند. اين مساله در شهرهاي بزرگ نمود بيشتري دارد. اين آمار از نظر سازمان ملي جوانان تكان‌دهنده است و نسبت به افزايش آن به خانواده‌ها هشدار داده است. به عبارتي، خانواده‌ها خواسته يا ناخواسته زمينه را براي زندگي مجردي فرزندانشان فراهم مي‌كنند. بخصوص افزايش سن ازدواج به اين پديده دامن زده و حتي بسياري از جوانان زندگي مستقل و مجردي را به تشكيل خانواده ترجيح مي‌دهند. شاهد اين مدعا، اظهارات برخي صاحبان آژانس‌ها و دفاتر املاك در كلانشهرهاست كه خبر مي‌دهند هر سال متقاضيان خانه‌هاي مجردي افزايش مي‌يابند. به گفته يكي از اين افراد، بيشتر متقاضيان براي خانه مجردي جوانان هستند، در حالي كه در گذشته بيشتر مردها مشتري ما بودند، اما الان خانم‌ها از مردها پيشي گرفته‌اند. مردهايي را مي‌شناسيم كه حتي دور از چشم همسرانشان براي خود يا دوستان خود آپارتمان اجاره مي‌كنند و هزينه زيادي هم مي‌پردازند. زندگي مجردي، چرا؟ مخالفان مي‌گويند... چه اتفاقي براي خانواده‌هاي ما افتاده؟ زماني پسر‌ها ازدواج مي‌كردند و تا سال‌ها با همسر و فرزندانشان در خانه‌هاي بزرگي كه متعلق به پدران و مادرانشان بود، ساكن مي‌شدند. سال‌هاست كه الگوي خانواده گسترده، يعني زندگي پدر و مادر با فرزندان و عروس و داماد و نوه‌ها در يك خانه خريدار ندارد و جوانان از اين الگوي زندگي مشترك پيروي نمي‌كنند. «وقتي ازدواج كردم تا تولد پسر دومم با مادرشوهرم زندگي مي‌كرديم؛ اما حالا پسرانم 25ـ 26 ساله‌اند و مي‌خواهند خانه مستقل داشته باشند. هر پولي كه در ماه درمي‌آورند، اجاره خانه مي‌دهند. من نمي‌دانم اين چه زندگي است كه جوان‌ها به آن علاقه دارند؟» اين را عصمت بلوكي، مادر 57 ساله‌اي مي‌گويد كه پسرش زندگي مجردي دارد. براي آنها كه مويي سپيد كرده‌اند، زندگي مجردي نوعي آفت و آسيب‌زاست‌. ‌آنان حاضر نيستند به فرزندانشان اجازه دهند در خانه‌اي تنها زندگي كنند، بخصوص اگر فرزندشان دختر باشد. «چند وقت پيش پسرم به دختري علاقه‌مند شد كه تنها زندگي مي‌كرد. خانواده دختر در همين شهر هستند؛ اما دخترشان تنها در يك آپارتمان زندگي مي‌كند. من راضي به اين وصلت نبودم. به نظر من، خوبيت ندارد دختري تنها در اين شهر بي‌در و پيكر زندگي كند.» گوشه پارك پرترددي، جمعي از خانم‌هاي مسن كه متوسط سنشان 60 سال است، دور هم نشسته‌اند. اين مطلب را يكي از خانم‌ها مي‌گويد و با واكنش ديگري روبه‌رو مي‌شود: «اين طور نيست كه همه دخترها بد باشند. دختر خواهرم از شهرستان آمده، 36 ساله است و تنها با دوستش زندگي مي‌كند، بسيار نجيب است و...»بحث بالا مي‌گيرد. خانم موافق با زندگي مجردي، در اقليت است. بيشتر خانم‌ها معتقدند؛ اين روزها محبت بچه‌ها به پدر و مادر كم شده، ما اگر 3 روز مادرمان را نمي‌ديديم، دلتنگ مي‌شديم؛ اما بچه‌هاي اين دوره و زمونه كم‌محبت شده‌اند. گاهي تا يك ماه، سراغ پدر و مادر را نمي‌گيرند، پس تعجبي ندارد كه دوست دارند تنها زندگي كنند.» اكبر رسول‌زاده، بازنشسته وزارت دارايي، داشتن استقلال مالي و بي‌تعهدي بعضي از جوانان را دليلي مي‌داند كه از خانواده زود دل مي‌كنند. اين پدر كه صاحب 6 فرزند است، مي‌گويد: «من مانع استقلال فرزندانم نمي‌شوم؛ اما در گذشته پسر خانواده وقتي سر كار مي‌رفت و درآمدي داشت، اول به خانواده‌اش مي‌رسيد، عصاي دست پدر و مادر مي‌شد؛ اما امروز بعضي جوانان هرچه درمي‌آورند، خرج خودشان مي‌كنند. عده‌اي هم حاضرند 300 ـ400 هزار تومان اجاره بدهند؛ اما روي پدر و مادر را نبينند!» البته تنها پدرها و مادرها نيستند كه روي خوشي به خانه‌ها و زندگي مجردي‌نشان نمي‌دهند. متوليان امور جوانان نيز دل خوشي از اين خانه‌ها ندارند، بويژه زماني كه جدايي فيزيكي فرزندان از جمع خانواده را به عامل تضعيف كانون خانواده تعبير مي‌كنند. مجيد اميدي، معاون سازمان ملي جوانان كه پيش از اين از رشد خانه‌هاي مجردي ابراز نگراني كرده بود، مي‌گويد: «هيچ ترديدي در آسيب‌زا بودن خانه‌هاي مجردي وجود ندارد، چون اين نوع زندگي به واسطه شكاف بين نسلي در خانواده‌ها كه به علت وجود فضاي باز اطلاعاتي در جوانان حاصل شده، بسيار مشاهده مي‌شود.» اميدي تكرار اشتباهات فرهنگي غرب را در تضعيف نهاد خانواده، با اقداماتي نظير جدا شدن فرزندان جوان ازخانواده تحت عنوان استقلال را براي جامعه خطرناك مي‌داند و مي‌گويد: «جوانان ما گاهي قدر خانواده‌ها را نمي‌دانند؛ چراكه اعضاي خانواده فقط در كنار هم آرامش پيدا مي‌كنند.» خانه مجردي، ژست روشنفكري توكلي صاحب يك دفتر املاك در شمال تهران، خانه مجردي را در خانواده‌هاي متمول رايج‌تر مي‌داند چون در بين آنها ژست روشنفكري است، مي‌گويد: «براي بعضي پدر و مادرهاي پولدار مهم نيست اگر ماهي يك ميليون بابت اجاره سوئيت لوكس دختر يا پسرشان بپردازند.» اين نكته‌اي است كه معاون سازمان ملي جوانان هم آن را تاييد مي‌كند و اين اقدام را ناشي از رفاه‌زدگي، بي‌مسووليتي و نوعي كج فهمي از رسيدن به استقلال فردي مي‌داند و مي‌گويد: استقلالي كه به واسطه جدا شدن فرزند از نهاد خانواده، بدون ازدواج و تشكيل خانواده‌‌اي جديد و در جهت يك پز روشنفكري باشد، كج‌فهمي از استقلال است. خانه مجردي، يخچال مجردي، سوءتغذيه خانه‌هاي مجردي معمولا محل زندگي جواناني است كه مسافت‌ها از خانواده فاصله دارند و از خوردن غذاهاي خانگي محرومند. گفتگو با اين افراد بويژه پسران نشان مي‌دهد كه پيتزا، چلوكباب، ساندويچ، كله‌پاچه، دلستر، نوشابه خانواده، نان فانتزي و... قوت رايج آنها را تشكيل مي‌دهد. در حالي كه اين افراد معمولا ماهي يا هفته‌اي يك بار غذاي خانگي ميل مي‌كنند. يكي از افرادي كه در آپارتمان 48 متري در وسط شهر زندگي مجردي دارد، مي‌گويد: لازمه داشتن استقلال، داشتن شخصيت مستقل و مهارت‌هاي متعددي است كه جوانان كمتر به آن توجه مي‌كنند، من حدود 4 سال است كه تنها زندگي مي‌كنم. 6 ماه اول جز املت و نيمرو هيچ چيزي نمي‌خوردم. 5-6 كيلو وزن كم كردم. بعد به توصيه يكي از دوستانم مشتري ثابت فست‌فودها شدم. در فاصله يك سال 4 كيلو چاق شدم. سوءتغذيه و بي‌برنامگي در صرف غذاي روزانه آثار درازمدتي دارد كه اغلب افرادي كه به تنهايي زندگي مي‌كنند، سلامتي خود را با تنهايي طاق مي‌زنند، يخچال و اجاق خانه‌هاي مجردي معمولا از غذاهاي سالم تهي است و بيشتر تنقلات در اين خانه‌ها ميل مي‌شود. البته خانه‌هاي مجردي كه دختران جوان در آنها زندگي مي‌كنند، وضعيت به مراتب بهتري دارند. زندگي مجردي، چرا‌؟‌ موافقان مي‌گويند زندگي مجردي، آسيب‌زاست. خانه مجردي، خانه بي‌روحي است. خانه مجردي يعني چند جوان دور هم جمع شوند و هر چه مي‌خواهند انجام دهند. خانه مجردي نه دنيا دارد و نه آخرت و... . مخالفان از خانه و زندگي مجردي بسيار گفته‌اند. آنچه تاكنون گفته شده هشدارهايي بوده كه تنها به سياهي‌ها پرداخته است. آما آيا اين تمام ابعاد زندگي و خانه مجردي است؟ شايد ساكنان اين‌گونه خانه‌ها، بهترين پاسخ‌ها را بگويند. براساس آخرين اخبار حدود27درصد جوانان تهراني به صورت مجرد زندگي مي‌كنند و زندگي مستقل را به بودن در كنار خانواده و زندگي با آنان زير يك سقف ترجيح مي‌دهند تنهايي به انگيزه تحصيل و كار «از اصفهان آمده‌ام. سه سال است با يكي از دوستانم در خانه اجاره‌اي زندگي مي‌كنيم، چون دانشگاه خوابگاه ندارد. فكر كنم به خاطر رشته تحصيلي‌ام مجبورم تهران بمانم و زندگي مجرديم ادامه پيدا كند.» يكي از انگيزه‌هاي اصلي جوانان در زندگي مجردي، ادامه تحصيل و كسب و كار است. اميرمحمد كه خانواده‌اش كرمانشاهي است، مهندسي هوا ـ فضا خوانده و 5 سال است بعد از فارغ‌التحصيلي از دانشگاه خانه مجردي دارد، مي‌گويد: «شما نمي‌توانيد همه افرادي را كه در خانه‌هاي مجردي زندگي مي‌كنند، سرزنش كنيد، چون خيلي از افراد مجبورند به خاطر تمركز امكانات و فرصت‌هاي شغلي در شهرهاي بزرگي مثل تهران بمانند، من خواهري دارم كه او هم مشغول تحصيل است، مطمئنا اگر درسش تمام شود، به تهران مي‌آيد، چون در كرمانشاه كار پيدا نمي‌شود.» يكسره به قاضي مي‌رويد! «اين كه 30 ـ 35 ساله باشيد و شرايط ازدواج موفق را نداشته باشيد و مجبور شويد با پدر و مادر و خواهر و برادر كوچكترتان در يك آپارتمان 80 متري زندگي كنيد، زجرآور است!» مريم 30 ساله اين مطلب را مي‌گويد و اضافه مي‌كند: «ما 5 نفريم با دو تا اتاق خواب كه من دائم با دو برادر كوچكترم سرشاخ مي‌شوم، آنها 20 و 23 ساله‌اند و سر به سرم مي‌گذارند، در كارم دخالت مي‌كنند، پدر و مادرم هم جانب آنها را مي‌گيرند، از صبح تا 7 شب سر كارم، اما حوصله رفتن به خانه را ندارم، مطمئن باشيد اگر 10 ميليون تومان پول نقد داشتم، يك لحظه براي داشتن زندگي مستقل منتظر نمي‌ماندم، حالا شما هر چه مي‌خواهيد بگوييد.» يكي از دلايل تمايل جوانان به داشتن زندگي مجردي مستقل، نداشتن فضايي براي انجام كارهاي مورد علاقه است.سيمين زينعلي ـ مشاور خانواده و مشاور يك مركز دانشجويي ـ مي‌گويد: مساحت و فضاي فيزيكي خانه‌ها در گذشته طوري بود كه دختران و پسران وقتي به سن بلوغ مي‌رسيدند، فضاي مستقلي در اختيارشان قرار مي‌گرفت، در آن فضا جوان درس مي‌خواند، دوستانش را دعوت مي‌كرد، نقاشي مي‌كشيد، خطاطي و موسيقي كار مي‌كرد و ... هر كاري كه مورد علاقه‌اش بود انجام مي‌داد، متاسفانه اين روزها مساحت خانه‌ها به آپارتمان 50 تا 100 متري كاهش يافته، گذشته از عده‌اي كه به خاطر پز و ژست روشنفكري حاضرند يك ميليون تومان اجاره بدهند تا دختر و پسرشان مستقل زندگي كنند، بسياري از دانشجويان در اوج جواني، از نبود فضايي براي تفكر و آرامش در خانه گله مي‌كنند،‌من مراجعيني داشتم كه پسر 23 ساله اتاق مستقل نداشت و در گوشه هال خانه مي‌خوابيد و دائم با برادر و خواهران كوچكترش دعوا و درگيري داشت، بنابراين نمي‌توانيد جوانان را متهم كنيد كه زندگي مجردي تماما سياهي است. زينعلي در بررسي نقاط ضعف و قوت زندگي مجردي مي‌گويد: «هر پديده‌اي كه به افراط كشيده شود، مضر است. در غرب نوجوانان از خانه و خانواده مي‌برند اين مساله از يك طرف باعث كاهش عواطف و احساسات بين فردي مي‌شود از طرف ديگر افراد پس از مدتي با خلأ جدي روبه‌رو مي‌شوند كه گاه به جنون مي‌رسد. اما در كشور ما گاهي آقاياني با 40 سال يا خانم‌هايي با 40 سال سن آنقدر به والدين وابسته‌اند كه نمي‌توانند مسووليت يك زندگي مستقل را بپذيرند. در هر دو صورت با خلأ و بحران روبه‌رو هستيم.» به عقيده اين مشاور خانواده، ارزش جوان ساعي كه در خانه مجردي زندگي مي‌كند و كار مي‌كند يا درس مي‌خواند و خيرش را به خانواده‌اش مي‌رساند. خيلي بيشتر از جواناني است كه با پدر و مادر زير يك سقف به سر مي‌برند، اما بويي از مسووليت‌پذيري و تعهد نبرده‌اند. تاهل و خانه‌هاي مجردي در بررسي سازمان ملي جوانان تعريفي از خانه مجردي نشده و تنها متولي امور جوانان، ساكنان اين خانه‌ها را در هر شرايطي با يك چشم ديده است. كم نيستند، مردان متاهلي كه به دور از چشم همسرشان، خانه مجردي دارند، چندي پيش نيروي انتظامي منطقه 12 تهران را به عنوان كانون اين گونه خانه‌هاي مجردي اعلام و با اين خانه‌ها برخورد كرد. واقعيت اين است آنچه سازمان ملي جوانان از انحراف و آسيب‌زايي خانه‌هاي مجردي مي‌گويد نبايد هم‌سطح و همطراز با آسيب‌هاي اين گونه خانه‌ها و ساكنان آن سنجيده شود. با اين آسيب يا فرصت چه كنيم؟ خانه‌هاي مجردي را چه محصول نيازهاي كاذبي بدانيم كه از جوامع غربي و فرهنگ بومي را در آماج حملات خود قرار داده يا حاصل از حس مسووليت‌پذيري و استقلال به شخصيت جوانان بدانيم، پديده‌اي است كه رشد مي‌كند و از خانه‌‌اي به خانه ديگر مي‌رود، بيش از 40 درصد جمعيت كشور بين 15 تا 40 سال سن دارند و تمايلات و نيازهاي نو در آنها رشد بيشتري دارند، نگاه سلبي به اين پديده تاكنون نتوانسته از افزايش آن بكاهد، مگر درباره اين خانه‌ها و دوري جوانان از آسيب‌هاي زندگي مجردي آگاه‌سازي و فرهنگ‌سازي ‌شود. والدين موظفند در زندگي مجردي و خانه‌هاي مجردي فرزندانشان رفت و آمد بيشتري داشته و به لحاظ روحي ـ رواني، كلامي، تغذيه‌اي و... به آنها مشاوره بدهند. شايد جوانان عدم تحمل اعضاي خانواده را دليل روي آوردن به خانه‌هاي مجردي بدانند، اما پس از چند ماه نياز شديدي به والدين و اعضاي خانواده پيدا مي‌كنند، پدر و مادر آگاه موظف به حسن ارتباط و جلب اعتماد جوان به سوي خود است. از سوي ديگر رسانه‌ها جوانان را از آسيب‌ها و نبود امنيت در خانه‌‌هاي مجردي آگاه كنند در صورتي كه جوانان از استقلال خود به نحو درستي استفاده نكنند، اين استقلال مي‌تواند امنيت جاني و مالي آنها را به مخاطره بيندازد.فردي كه در خانه مجردي زندگي مي‌كند به طور طبيعي در سني قرار دارد كه آمادگي ازدواج و مهار يك زندگي مستقل را دارد. بنابراين، افراد به صرف زندگي مجردي نمي‌توانند قيد تمام اهداف متعالي را بزنند، بلكه خانه مجردي بايد زمينه و بستري براي تامين آرامش و تعهد و رسيدن به اهداف متعالي باشد. این مطلب برای من جالب بود و خواستم نظرات شما دوستان و بدونم آیا شما با زندگی مجردی موافق هستید ؟؟؟ elada2nd July 2010, 05:28 AMتاپیک فعال شد منتظر نظرات فعالین این بخش هستیم البته به دور از جنجال:) کاسان دان3rd July 2010, 12:09 AMخونه مجردی زمانی خوبه که یک فرد اولا مجرد باشه و دوما تبدیل به پاتوق نشه اون خونه . اگر دختر پسرها تو یک سری مسائل افراط نکنن خیلی هم خوب میتونه باشه.تازه خوشحال هم شدم دیدم تعداد دخترهایی که خونه میگیرن بیشتر شده.چرا که نه؟ دید مردم نسبت به دخترهایی که خونه مجردی دارن زیاد خوب نیست .از طرز فکر اشتباهشونه.چون اصلا مهم نیست که یک دختر کجا زندگی کنه و با چه کسانی؟؟؟!!کاری که بخواد و انجام میده چه زیر نظر 5 نفر ادم . چه وقتی تنهاس !!! و این که خونه مجردی نشون دهنده بی بند و باری تو جوون ها خصوصا دخترها نیست . kamikh3rd July 2010, 12:30 AMمنم خیلی به زندگی مجردی علاقه دارم البته از زندگی الانم رضایت دارم ولی فکر می کنم زندگی مجردی یه هیجان دیگه ای داشته باشه در کل به نظر نمیاد که زندگی مجردی خیلی ضرری داشته باشه البته با معلوم بودن حدود ولی در مورد تغذیه مشکل ساز میشه که البته قابل حله reza_hetete3rd July 2010, 01:11 AMمن 4 سال زمان لیسانسمو تو شهرستان خونه مجردی داشتم و الان 2 سالی میشه که برگشتم و در خانه پدری در تهران مشغوله فوق خوندن هستم،و الان واقعا برام زندگی خانوادگی سخته چون 3 سال آزادی هایی داشتم و جوری زندگی کردم که الان دیگه نمیتونم بکنم و این برام واقعا معضل شده تا حدی که بعضی اوقات به خودم میگم کاش فوق رو هم شهرستان زده بودم... اما غم انگیزترین بخش زندگی مجردی اینکه یه زمان جدایی هم داره هنوز یادم نمیره وقتی هم خونم بعد از دو سال ایرانو ترک کرد چقدر برام سخت بود و البته در بعضی موارد هم ازدواج همخانه ها وتنها شدن واقعا آزار دهندس در کل زندگی مجردی رو باید به چشم یک زندگی موقت دید و نباید خیلی روش حساب کرد وبهش دل بست چون بلاخره هر کس یه روز دلش پیشه کسی گیر میکنه و ازدواج و... یا اینکه موقعیت خوبی در کشور یا شهر دیگه براش پیش میادو.... و مزیت زندگی خانوادگی و ازدواج وجود تعهد طرفین و در کنار هم بودن ابدیست که واقعا موجب دلگرمی میشه... ferfer3rd July 2010, 03:27 PMبه نظر من در صورتي كه دليل قانع كننده اي مثل دانشجو بودن براي اون باشه، خيلي هم خوبه و باعث رشد شخصيت فرد ميشه اگرنه آدم معمولا پيش پدر و مادرش راحتتره maral83363rd July 2010, 05:51 PMبه نظر من در صورتي كه دليل قانع كننده اي مثل دانشجو بودن براي اون باشه، خيلي هم خوبه و باعث رشد شخصيت فرد ميشه اگرنه آدم معمولا پيش پدر و مادرش راحتتره بله راحتتره.پول تو جیبی مناسب.پخت وپز ونظافت منزل و خرید و...همه درحد مشارکت. ولی خب زندگی مجردی دردسرای خاص خودش رو هم داره.ولی به نظر من باهمه دردسراش ارزشش رو داره چون روحیه آدم رو مستقل میکنه. گلوریا4th July 2010, 09:56 AMزندگی مجردی مثل خیلی چیزای دیگه تو فرهنگ ما جایگاه مناسبی نداره ولی اگه هم خانواده ها و هم بچه ها جنبه مستقل شدن رو داشته باشند فکر می کنم که کمک زیادی به درست بار اومدن بچه ها از نظر فکری و روحی داشته باشه، بر عکس زمان ما الان خیلی از بچه ها رو می بینم که علیرغم 22-23 سال سن هنوز متوقع هستند که پدر و مادر ساپورتشون کنه و این خیلی بده ( البته به نظر من ) چون اون بچه هیچ موقع بزرگ نمی شه و قاعدتاً نمی تونه در زندگی متاهلی اش هم موفق باشه چون همیشه منتظر دیگران براش کار انجام بدهند. السترومریا4th July 2010, 10:38 AMمن زیاد بازندگی مجردی موافق نیستم چون خودم شاید نزدیک دو سال تقریبا مجردی زندگی کردم من بودم وپدرم که صبح میرفت سر کار وتقریبا شب برمیگشت مادرم فوت کرده وبقیه اعضای خانواده ازدواج کرده بودند منم یه دختر پونزده شونزده ساله بودم نمیشه گفت که مجردی زندگی کردن خوبه چون بعضی وقتا ادم همچین احساس تنهایی میکنه که فقط دلش میخواد یکی رو داشته باشه باهاش حرف بزنه توی خونه باهاش کل کل کنه یا شب وقتی میخوابه بدونه توی خونش تنها نیشت این احساس ها گاهی اوقات آدم رو تامرز جنون ناراحت میکنه شاید اونایی که مجردی زندگی میکنن یه وقتای این احساس روداشته باشن میخوام اونای که با من موافقن یا مخالف نظرشون رو حتما بگن خوشحال میشم بدونم کاسان دان4th July 2010, 11:32 AMمن خودم بچه تر که بودم زمان انتخاب رشته و کنکور دلم میخواست برم شهرستان . فقط به خاطر استقلال . و همه خانواده هم کم کم قبول کردن که من ادمی نیستم که بخوام وابسته باشم و این که میدونستن واقعا از پسش بر میام .هرچند اخرش هم تهران درس خوندم. زندگی با خانواده خیلی خوبه راحته دردسرش کمتره و استرس خیلی چیزها رو نداری.اما من بدم میاد .چون بزرگ شدم و وقتشه که برای خودم زندگی کنم.رو پای خودم باشم. دلم نمیخواد دیگران ساپورتم کنن اون تا این حد و در این سن. ما دیگه بزرگ شدیم.بهتره خودمون گلیممون و از اب بکشیم.البته خانواده ها هم نقش مهمی تو این موضوع دارن. گلوریا5th July 2010, 11:19 AMمن زیاد بازندگی مجردی موافق نیستم چون خودم شاید نزدیک دو سال تقریبا مجردی زندگی کردم من بودم وپدرم که صبح میرفت سر کار وتقریبا شب برمیگشت مادرم فوت کرده وبقیه اعضای خانواده ازدواج کرده بودند منم یه دختر پونزده شونزده ساله بودم نمیشه گفت که مجردی زندگی کردن خوبه چون بعضی وقتا ادم همچین احساس تنهایی میکنه که فقط دلش میخواد یکی رو داشته باشه باهاش حرف بزنه توی خونه باهاش کل کل کنه یا شب وقتی میخوابه بدونه توی خونش تنها نیشت این احساس ها گاهی اوقات آدم رو تامرز جنون ناراحت میکنه شاید اونایی که مجردی زندگی میکنن یه وقتای این احساس روداشته باشن میخوام ا سایت ما را در گوگل محبوب کنید با کلیک روی دکمه ای که در سمت چپ این منو با عنوان +1 قرار داده شده شما به این سایت مهر تأیید میزنید و به دوستانتان در صفحه جستجوی گوگل دیدن این سایت را پیشنهاد میکنید که این امر خود باعث افزایش رتبه سایت در گوگل میشود

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت ریسک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 585]