جاذبه و دافعه اصولگرايي

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:

همچنين به نظر مي رسد نتايج مرحله دوم، نتايجي نزديك مرحله اول باشد. به همين دليل هم بود كه اغلب رسانه هاي خارجي (مانند خبرگزاري فرانسه) اذعان كردند كه به احتمال قوي دوسوم (65 تا 70) درصد كرسي هاي پارلمان در اختيار اصولگرايان خواهد ماند و سهم اصلاح طلبان، حدود 50 تا 60 كرسي(15 تا 20 درصد) خواهد بود. در اين ميان 15 تا 20 درصد منتخبان هم منفرد هستند كه احتمال دارد با توجه به سوابق گرايشي و تحولات آينده، جذب ساير طيف ها شوند يا به صورت انفرادي به فعاليت ادامه دهند. طي 6 سال گذشته اين ششمين اقبال و اعتماد ملت به جريان اصولگرايي در فرآيند انتخابات است و با توجه به اين 6 اعتماد (2 انتخابات مجلس، 2 انتخابات شوراها، انتخابات رياست جمهوري و انتخابات خبرگان) مي توان گفت كه باوري عميق و ريشه دار، مردم را به اين راي اعتماد ترغيب نموده و نشان مي دهد مردم برخلاف تبليغات و دشمني هاي گسترده، به عزم و كفايت اصولگرايان اميدوارند. البته ملاحظه ديگري را هم نبايد از نظر دور داشت. امروز - 7 ارديبهشت 87- دقيقا يك ماه تا افتتاح مجلس هشتم و حدود 13 ماه تا دهمين دوره انتخابات رياست جمهوري زمان باقي است. طبيعتا همچنان كه تكاپوي تازه بر سر انتخابات هيئت رئيسه مجلس و تشكيل فراكسيون ها و كميسيون ها شكل مي گيرد و سوت حركت مجلس به صدا درمي آيد، رقابت اعلام نشده براي انتخابات رياست جمهوري هم آغاز مي شود و مي توان از هم اكنون پيش بيني كرد كه حوزه سياست و رسانه، سالي پرخبر و هياهو را سپري كنند. اگرچه رقابت هاي سياسي سالم، نقطه قوت و نشانه پويايي يك نظام مردم سالار است اما در عين حال، گاه، داغ شدن افراطي اين رقابت ها به غايت و مقصود سياست ورزي- خدمتگزاري و گره گشايي از مشكلات مردم- آسيب رسانده است. جبهه اصولگرايي در اين ميان چند چالش عمده را پيش رو دارد، 1- خدمتگزاري و كارآمدي با محوريت حل مشكلات مردم 2- اختلاف سليقه ها يا رقابت هاي دروني 3- سنگ اندازي ها و دشمني هاي بيگانگان با اصل كشور و نظام كه متاسفانه با مشي طيفي افراطي از مدعيان اصلاحات هماهنگ شده است. طبيعي است كه نحوه مواجهه با هر يك از اين چالش ها و مديريت آن مي تواند تاثيرات اساسي در آينده ملت و نظام داشته باشد. به هر ميزان كه از مديريت اختلاف سليقه ها و رقابت هاي دروني يا مواجهه هوشمندانه و قاطع با دشمني قدرت هاي بيگانه و جريان نفاق داخلي غفلت شود، موضوع خدمتگزاري و كارآمدي هم دستخوش چالش خواهد شد. واقعيت اين است كه جريان بيگانه و افراطيون مدعي اصلاحات، نااميد از مواجهه و مهار مستقيم اصولگرايان، به «اختلاف و رقابت دروني» اين جبهه پيروز و مورد اعتماد ملت اميد بسته اند به نحوي كه ديروز در بحبوحه مرحله دوم انتخابات، سايت رسمي دويچه وله (شبكه رسانه اي دولت آلمان) همسو با رسانه هاي آمريكايي، انگليسي و فرانسوي با اذعان به اكثريت يافتن اصولگرايان در مجلس جديد، به القاي چند دستگي در ميان جريان پيروز پرداخت و در عين حال نوشت «اصلاح طلبان بيش از آن كه بر شانس نيروهاي خودي اميدوار باشند، به شكاف در ميان غيرخودي ها چشم دوخته اند. يك عضو شوراي سردبيري، روزنامه كارگزاران ]جلال خ-چ[ مي گويد اصلاح طلبان با پيش بيني اختلاف ها مي توانند در مجلس به عنوان يك اقليت با آراي كليدي خود در جهت برهم زدن توازن نيروها به نفع جريان عقلاني ]؟![ عمل كنند.»سياست تفرقه افكني و ايجاد يا تعميق اختلاف، امروز در دستور كار جريان رسانه اي دشمن و دنباله هاي داخلي آنها قرار گرفته است تا مگر شيريني رأي و انتخاب را در كام ملت تلخ كنند و اصولگرايان را در دور باطل درگيري از درون، اصطكاك و فرصت سوزي، غفلت از چالش ها و نهايتاً شكست از درون گرفتار نمايند. اين ترفند كهنه با آميزه اي از تدابير و روش هاي كهنه و نو به شدت در دستور كار است و متقابلاً اين پرسش را به پيش مي كشد كه «چه بايد كرد»؟نزديك شدن به پاسخ اين سؤال مهم مستلزم عنايت به چند نكته است:1- نديدن دشمني ها و شيطنت ها و باقي ماندن در اختلاف نظرها -هر قدر هم كه موضوعيت و اهميت داشته باشند- همان قدر خطر آفرين است كه نديدن و انكار اين تنوع سليقه ها و گرايش ها. پررنگ نمودن تنوع ها و لاينحل كردن اختلاف سليقه ها، در كنار انكار و نپذيرفتن آنها، دو لبه يك قيچي براي زدن ريشه هاي همدلي و هماهنگي هستند. بايد به مدلي از تعامل رسيد كه در آن ضمن ارائه تعريفي «جامع» و «مانع» از اصولگرايي، بتوان همديگر را با طراز «وحدت در اصول» و «تنوع در فروع» پذيرفت، مانند نسبت انگشتان با يك دست. تك تك انگشت ها را هرگز نمي توان «دست» ناميد همچنان كه دست بدون احصاي آن 5 انگشت مفهوم پيدا نمي كند. اين 5 انگشت قطعاً متفاوت و متمايزند، اما هرگز معارض و مزاحم و منافي هم نيستند بلكه به يك ريشه و اراده واحد باز مي گردند و هم آهنگ با هم عمل مي كنند. «در كنار رعايت تقوا، لازمه هماهنگي و وحدت در عين كثرت، با هم سخن گفتن و همديگر را فهميدن است نه فقط خطابه ايراد كردن و از خويش گفتن و خود را ديدن و ستودن. مي توان با هم اختلاف سليقه و حتي رقابت سالم- تا حدي كه به دشمني نكشد يا دشمن را اميدوار نسازد- داشت اما در عين سعه صدر و تحمل و مفاهمه، و نه انكار و تخطئه و سرزنش هم در جلوت و از پشت رسانه هاي نامحرم. اصولگرايان بايد مكانيزم هايي طراحي كنند كه طي آن بتوانند بي حضور نامحرمان و تبليغاتچي هاي آنها با هم - نه براي خود- بگويند و بشنوند و بيانديشند و فاصله هاي ذهني يا عيني را كم كنند. مكمل اين گفت وشنود البته، نفي خود رايي و تكبر و استبداد رأي است كه بدون تذلل و فروتني و حسن ظن فراهم نمي آيد. در چنين فرآيندي بايد به تدريج به مدل ها و برنامه ها رسيد و نقد سالم را نهادينه كرد. بدون مهندسي نقد و بهادادن به آن، بايد منتظر سوء تدبير و تباهي بود، كه مولاي متقيان فرمود «خودرأي هلاك شد و آن كه با مردمان مشورت نمود، در عقل هاي آنان شريك گرديد».2-«مانعيت» و دافعه شرط لازم اصولگرايي در كنار جامعيت است، اينكه با همه سعه صدرها و فروتني ها و مهرورزي ها، نبايد گذاشت مرزهاي اصولي با دشمنان مترصد (اباحه مسلكان و معارضان با اصول و آرمان ها) كمرنگ شود و امكان تردد عوامل دشمن، نفوذي ها و «چهره هاي حائل» آنها فراهم آيد. شواهد فراوان دلالت قطعي بر اين امر دارد كه بخش مهمي از اختلاف هاي داخلي اصولگرايان، يا «ريشه» در غفلت از كمرنگ شدن اين مرزها دارد و يا با اين غفلت، امكان تشديد و تعميق پيدا مي كند.اينكه اصولگراياني با رسانه هاي كينه توزترين جريان دشمني و نفاق درد دل كنند و از اين طريق سبك شوند يا با عناصر سياسي و اجرايي و رسانه هاي آنها - به دلايل مختلف- تعامل و تفاهم كنند، خطايي استراتژيك و بر ضداصول است. غفلت از تحريم جريان هاي معارض يا منافق به شهادت تاريخ، آغاز بسياري از فجايع و شكست هاي غيرمترقبه بوده است. اگر نقدي يا گله و شكايتي نسبت به هم هست، اين را نبايد از پشت بلندگوي جريان هاي مغرض و معاند مطرح كرد و به آنها اجازه داد تا با استحاله فضاي ضروري نقد، بذر كينه و بددلي و انشقاق و انحلال دروني را در ميان اصولگرايان بپاشند. مي توان نامزد انتخابات رياست جمهوري و هيئت رئيسه مجلس و... بود يا با طرح و لايحه و عملكردي مخالفت كرد اما نه به قيمت افتادن از اصل و آويزان شدن و گرفتار ماندن در حواشي و فروع، كه به تعبير اميرمومنان(ع)، رها كردن ريشه ها و چسبيدن به شاخه ها و فروع، كجي و انحراف و شكست را به همراه مي آورد.جريان هاي معارضي كه به دلايل گوناگون دل خوشي از حاكميت اصولگرايي ندارند، روي كم ظرفيتي، تك روي، خودبرتربيني، دهن بيني و ضعف هاي روحي و عاطفي ديگر در هر شخصيتي حساب باز مي كنند. اين ضعف ها را بايد شناخت و رفع كرد. از خود متشكر بودن و از كمين ها غافل شدن، گشودن سپر امان و امنيت از خويش است. اين كلام حكيمانه علي بن ابيطالب است كه درباره منافقين فرمود « در هر راهي، گروهي را زمين زده اند و به هر دلي، راهي دارند»:«شما را اي بندگان خدا به تقواي الهي و پرهيز از اهل نفاق سفارش مي كنم كه آنها گمراهند و گمراه كننده. دچار لغزشند و به لغزش مي افكنند. دائم رنگ عوض مي كنند و به حالات گوناگون ظاهر مي گردند... در هر كمينگاهي به كمينند... پنهان مشي مي كنند... وصفشان داروست و گفتارشان شفا و رفتارشان درد بي درمان. به آسايش شما حسادت مي برند و بر گرفتاري و بلا مي افزايند. اميد را نااميد مي سازند. در هر راهي، گروهي را زمين زده اند و به هر دلي، راهي دارند و در هر غمي، اشكي آماده ريختن. به هم ستايش و ثنا قرض مي دهند و منتظر پاداشند. اگر بخواهند، اصرار ورزند و اگر سرزنش نمايند، پرده دري كنند... براي هر حقي، باطلي آماده دارند و براي هر راستي ، كجي اي... براي هر دري كليدي دارند.براي رسيدن به مطامع، اظهار بي رغبتي و بي نيازي مي كنند تا بازارشان را به پا دارند و متاع خود را بفروشند.. راه تنگ باطل را آسان جلوه مي دهند و راه حق (خروج از ضلالت) را كج و ناهموار مي نمايانند. آنها ياران شيطان و زبانه هاي آتشند. آنها حزب شيطانند و بدانيد كه حزب شيطان زيانكارانند». (خطبه 194 نهج البلاغه).درباره جاذبه و دافعه اصولگرايي و شگردهاي منافقين، بايد بيش از اين و در فرصت هاي ديگري هم نوشت.محمد ايماني

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 319]