، فردا به سوي ايستگاه فضايي پرتاب مي‌شود

واضح آرشیو وب فارسی:ايسنا: /نگاهي به پرواز ‌١٢٤ شاتل و آينده ايستگاه فضايي/ كيهان‌پيماي «ديسكاوري»، فردا به سوي ايستگاه فضايي پرتاب مي‌شود

خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس: فناوري استراتژيك

بر اساس برنامه اعلام شده از سوي آژانس فضايي ناسا، كيهان‌پيماي «ديسكاوري» حامل هفت كيهان‌نورد بعد از ظهر فردا (شنبه 31 ماه مه برابر با 11 خرداد ماه) به مدار زمين پرتاب مي‌شود.

خبرنگار فن‌آوري خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) در آستانه اين ماموريت فضايي در گفت‌و‌گويي با سيروس برزو، كارشناس تاريخ كيهان نوردي از ويژگي‌هاي اين پرواز( ماموريت STS-124)، برنامه ناسا در زمينه پروازهاي سرنشين‌دار بعدي امسال و آينده شاتل‌هاي فضايي و ايستگاه فضايي بين المللي پرسيده است.

عصر شنبه، كيهان‌پيماي «ديسكاوري» در قالب صد و بيست و سومين پرواز شاتل‌ها راهي ايستگاه فضايي بين‌المللي مي‌شود، از اين ماموريت و كيهان‌نوردان حاضر در آن بگوييد!

شش كيهان نورد آمريكايي و يك فضانورد ژاپني آخرين مراحل تمرين و آموزش را مي گذرانند تا در 31 ماه مه به مدار زمين سفر كنند و گام ديگري در گسترش ايستگاه فضايي بين المللي بردارند.

اين پرواز كه با كيهان پيماي ديسكاوري صورت خواهد گرفت، ماموريت شماره 124 شاتل فضايي نام دارد و «مارك كلي»، «كنت هام»، «كارن نيبرگ»، «رونالد گاران»، «گريگوري چاميتوف»، «مايكل فاسوم» و «آكيهيكو هوشيده» - از آژانس فضايي ژاپن - به فضا مي‌برد.

فرماندهي ناو با «مارك كلي» 44 ساله است كه فضانوردي با سابقه به شمار مي رود و تاكنون دو بار به مدار زمين پرواز كرده است. نخستين ماموريت فضايي را با كيهان پيماي «اينديور» در دسامبر 2001 انجام داد و پرواز دوم او، دو سال پيش با كيهان‌پيماي «ديسكاوري» صورت گرفت. «كلي» مجموعا بيش از 24 شبانه روز در فضا بسر برده است.

هدايت «ديسكاوري» بر عهده يك فضانورد تازه كار به نام «كنت هام» است. وي در سال 1998 به عنوان فضانورد انتخاب شد اما تاكنون در هيچ پرواز فضايي شركت نداشته است.

«مايكل فاسوم» 50 ساله به عنوان متخصص ماموريت در اين پرواز شركت مي كند. او يك بار ديگر هم به مدار زمين سفر داشته و تجربه كار با ارزشي نه تنها در راهپيمايي فضايي دارد و در سفر قبلي سه بار در بيرون از ايستگاه مداري بين‌المللي، جمعا به مدت 21 ساعت در فضا راهپيمايي كرد. در اين سفر نيز قرار است از تجربه خود در راهپيمايي استفاده كند.

«كارن نيبرگ» و «رونالد گاران» سرنشينان ديگر ديسكاوري در اين سفر، در سال 2000 به عنوان فضانورد انتخاب شده اند و قرار است نخستين سفر مداري خود را به انجام برسانند.

«آكيهيكو هوشيده» تنها كيهان نورد غير آمريكايي اين گروه، متولد 1968 در توكيو در ژاپن است. «هوشيدو» از سال 2006 تاكنون مشغول آموزش و تمرين براي انجام اين سفر و كار در آزمايشگاه علمي ژاپن – كيبو- بوده است كه در اين پرواز در مخزن بار «ديسكاوري» قرار دارد و بايد به مجتمع عظيم مداري ايستگاه فضايي بپيوندد. هوشيده در اين سفر بايد ضمن نظارت بر حسن انجام عمليات، سامانه هاي آزمايشگاه ژاپني را نيز در شرايط واقعي فضايي بيازمايد.

برنامه هاي بعدي ناسا در زمينه پروازهاي سرنشين‌دار در سال جاري چيست؟

پرواز بعدي بر عهده كيهان پيماي «آتلانتيس» است اما در اين سفر سرنشينان شاتل به ايستگاه فضايي بين‌المللي سفر نخواهند كرد بلكه ماموريتي پرخطر و سرشار از هيجان تعمير تلسكوپ فضايي هابل را در پيش دارند.

بر اساس برنامه، در 28 اوت 2008 كيهان پيماي آتلانتيس راهي مدار زمين مي شود. فرماندهي سفينه به عهده فضانورد كاركشته «اسكات آلتمن» ( با سه پرواز در پرونده ) خواهد بود و «گرگوري جانسن» ( تازه كار ) خلباني آنرا به عهده خواهد داشت.

متخصصان ماموريت عبارتند از «جان گرانسفيلد» ( داراي دكتري فيزيك و تجربه چهار پرواز فضايي ) و «مايكل ماسيمينو»( با يك پرواز در پرونده) كه هر دو در تعمير قبلي هابل دست داشتند. «آندرو فيوستل»، «مايكل گود» و «مگان مك آرتور» كيهان نوردان تازه كاري هستند كه گروه را همراهي خواهند كرد.

چرا اين پرواز را خطرناك مي دانيد؟

پس از حادثه انفجار كلمبيا، ناسا با توجه به تمامي جوانب كار، هر گونه پرتاب سامانه پر دردسر شاتل براي مواردي غير از تجهيز ايستگاه فضايي بين المللي از برنامه خود حذف كرد كه از آن جمله اعزام دوباره فضانوردان براي تعمير هابل بود.

كارشناسان سازمان فضايي آمريكا، پس از بررسي هاي مختلف اين پرواز را ناامن ارزيابي كردند زيرا در جريان پروازهايي كه با هدف اتصال به ايستگاه فضايي بين المللي صورت مي گيرد چنانچه شاتل دچار سانحه شود، فضانوردان مي‌توانند به آنجا پناه ببرند. همچنين با امكانات موجود در ايستگاه به بررسي صدمه هاي احتمالي به شاتل بپردازند و رفع عيب كنند در حالي كه در مورد تلسكوپ هابل چنين نيست.

در پرواز هاي گذشته اين نكته به اثبات رسيد كه عايق هاي ضد حرارتي شاتل – علي‌رغم تمام برنامه ريزي ها - در جريان پرتاب صدمه پذير هستند. در زمان سفر به ايستگاه فضايي، سرنشينان شاتل امكان بررسي تمامي گوشه و كنار آنرا دارند تا اگر جايي صدمه خورده تعمير كنند اما در پرواز تعميري هابل اين امكانات تنها به سامانه هاي موجود در شاتل خلاصه مي شود.

آيا تا پايان سال، ناسا باز هم كيهان‌پيماهاي شاتل را به فضا اعزام خواهد كرد؟

بله، غير پروازي كه براي تعمير شاتل در نظر گرفته شده، تا پايان سال جاري مسيحي، دو پرتاب ديگر در برنامه ناسا وجود دارد. اولي براي 16 اكتبر برنامه ريزي شده و يك ناو پشتيباني چند منظوره را به ايستگاه فضايي حمل كند. اين ماموريت بر عهده كيهان پيماي «ايندور» است. دومين ماموريت، بر اساس پيش بيني ها بايد در 4 دسامبر انجام شود كه باز هم تجهيزاتي را در جهت تكميل ايستگاه فضايي به مدار حمل مي كند.

توسعه و تكامل ايستگاه فضايي تا چه زماني ادامه خواهد داشت و در نهايت چه زماني مي شود آنرا كامل دانست؟

در حقيقت اين ايستگاه بايد در سال 2002 كامل مي شد اما توقف طولاني مدت پرتاب كيهان‌پيماها پس از حادثه كلمبيا، همه برنامه ها را بر هم ريخت.

طبق پيش‌بيني‌هاي ناسا، در سال 2009 ميلادي، چهار ماموريت بايد توسط شاتل صورت گيرد تا تجهيزات جديدي را به ايستگاه فضايي بين المللي ببرد.

اگر همه چيز طبق پيش بيني ها جلو برود در سال 2010 كيهان‌پيماهاي شاتل سه پرواز در پيش رو دارند و سپس براي هميشه بازنشسته و «موزه نشين» خواهند شد. در اين زمان فضاي داخلي ايستگاه بين‌المللي فضايي را به اندازه يك خانه پنج اتاق خوابه خواهد بود و با امكانات لازم، تعداد خدمه ايستگاه از سه نفر فعلي به شش نفر افزايش خواهد يافت.

در سال هاي آتي ايستگاه فضايي بين المللي چه سرنوشتي خواهد داشت؟

در حال حاضر تصور مي شود ايستگاه تا سال 2015 كاملا فعال باشد اما پس از آن چه سرنوشتي خواهد داشت، كسي نمي داند. برخي مقامات روسي معتقدند كه اين كشور بايد به فكر ساخت ايستگاه فضايي خود باشد كه بتواند به طور كامل از امكانات آن در جهت منافع ملي بهره برداري كند. برخي ديگر معتقدند پس از سال 2015 كه آمريكايي‌ها ديگر مايل به ادامه كار در ايستگاه فضايي نيستند، آنرا از آمريكايي ها بخرند تا به طور كامل مورد بهره‌برداري قرار دهند. از سوي ديگر هر دو كشور آمريكا و روسيه برنامه هاي بلندپروازانه ايجاد پايگاه دائمي در ماه را مطرح مي كنند؛ اما آنچه مسلم است اين ايستگاه حد اقل تا سال 2015 فعال خواهد بود.

آنچه معلوم است روسيه از ايستگاه فضايي بين‌المللي آن طور كه از مجتمع مداري «مير» بهره برد، نتوانست سود ببرد، پس چرا به دنبال اين مشاركت بود؟

برزو: روس‌ها از سال ها قبل به دنبال چنين مشاركت هايي بوده و در اين زمينه بسيار فعالانه قدم برداشته‌اند اما در زمان بستن قرارداد ساخت ايستگاه فضايي بين المللي، وضعيت اين كشور بسيار بغرنج بود به همين دليل زير بار شرايطي رفتند كه دست آنها را در آزادي عمل بست. در حقيقت بخشي از خواسته هاي آمريكايي ها به آنان تحميل شد. ولي چاره اي وجود نداشت.

ايستگاه فضايي بين المللي براي روسيه گام مهمي به شمار نمي‌رود. حتي قدم دوم هم نيست (‌آنطور كه براي آمريكايي‌ها بود) آنها قبلاً ايستگاه‌هاي فضايي «سالوت» را در مدار قرار داده بودند. مجتمع مداري مير15 سال فعاليت مفيد و پويا داشت؛ لذا شركت در ايستگاه فضايي بين المللي امري حياتي و مهم براي آنها به شمار نمي‌رفت، اما مجبور بودند زيرا دولت توان سرمايه‌گذاري نداشت. براي ادامه‌ي حيات فضانوردي چاره‌اي نبود و كشور در وضعيتي قرار داشت كه يا بايد همكاري مي‌كرد يا كار به كلي تعطيل مي شد.

نبايد فراموش كرد كه از 100 ميليارد هزينه‌ ايستگاه بين المللي، روس‌ها تنها شش ميليارد را پرداخت كردند در صورتي كه بيش از 30 درصد آن در اختيار آنهاست و در حقيقت حدود 27 ميليارد دلار درآمد فضانوردي روسيه از اين معامله بود.

انتهاي پيام
جمعه 10 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايسنا]

[مشاهده در: www.isna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 396]