خرمشهر؛ بازگشت به شهر آزاد ‌شده

واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: خرمشهر؛ بازگشت به شهر آزاد ‌شده

اجتماع- عليرضا رستگار:
يادت هست؟ نشسته بودي كنار پنجره خيره در گذشته‌اي گمشده.

نگاهت سرد. هزار چين آويخته به پيشاني، نشانه غم دوري از خانه خاطره‌هايت، دوري از شهر و قلبت. نشسته بودي و به جايي نگاه مي‌كردي كه در آن خاطره‌ها منتظر بودند؛ جايي كه بعضي چيزها در آن جامانده بود. كسي صداي راديو را بلند كرد. ضرب‌آهنگي خاص متعلق به لحظه‌هاي پيروزي، ذهنت را تسخير كرد.

قلبت تند مي‌زد. وجودت آرزو شده بود. كسي چيزي گفت، يكي صداي راديو را بلند مي‌كرد و يكي تلويزيون را روشن، تا دوباره بشنوند و ببينند، اما تو همان بار اول شنيده بودي. نقاب حيرت از چهره‌ات افتاده بود. قلبت بي‌اجازه و بي‌خبر نگاهت را برداشته بود تا راهي شوند كه راه خانه باز شده بود.

عكس از مهدي راستاني

تو مانده بودي و بغضي كه مي‌شكست. كساني را به ياد مي‌آوردي كه نبودند و مي‌گريستي. كساني را مي‌ديدي لبريز از شادي بازگشت و بي‌اختيار لبخند مي‌زدي.
اشك و لبخند همراه بودند تا تو را همراهي كنند، هنگامي كه به تماشا نشسته بودي تصوير خرمشهر را، كه بر خاطره دلاوري‌هاي ماندگار تكيه مي‌كرد، تا به فرزندان بازگشته خوش‌آمد بگويد. تو سفر مي‌كردي از روزهاي تنهايي شهر پس از خاموشي صداي آخرين مدافعان ايستاده تا روزي كه شهر شاد از خاموشي صداي پاي بيگانگان، پذيراي صداهاي آشنا مي‌شد. غم و شادي تو را كوچه به كوچه همراهي مي‌كردند و تو گريه مي‌كردي و مي‌خنديدي. لبريز بودي از احساس ناب بازگشت به خانه. مي‌دانستي كه در وراي تمامي ويراني‌ها، خاك خانه‌ات را خواهي شناخت.

بناي ياد بود دفاع مقدس - عكس از جواد گلزار

بي‌قرار بودي براي ايستادن روي خاكي كه بخشي از وجودت در آن جا مانده بود. جايي كه از آنش بودي و از آنت بود. زمان دوري از خانه و خاطره به پايان رسيده بود؛ تو به زماني مي‌انديشيدي كه در كوچه‌هاي خرمشهر بگردي و زير سايه نخل‌ها آرام بگيري. به زماني مي‌انديشيدي كه براي كودكان خرمشهري حكايت مدافعاني را مي‌گويي كه صدايشان در گوش شهر مي‌پيچيد: هنوز در كوچه‌هايت مي‌جنگيم، حتي اگر خاموش شويم. اينجا مي‌مانيم تا يارانمان بازگردند. تو بازگشت دوستان محمد جهان‌آرا را مي‌ديدي و او را هم كه در حلقه مدافعان شهر به استقبال ايستاده بود. روزي بود كه خاطره‌ها باز مي‌گشتند تا شهر در هواي آشنا نفس بكشد.

احساسي قديمي پديدار مي‌شد تا بتواني در وراي تلخي‌ها به زيباترين غروبي بينديشي كه مي‌شناختي. خيال تماشاي رنگباران دم غروب يادت مي‌انداخت كه در وراي خاطره‌هاي تلخ زندگي همچنان جاري است. شهر آزاد شده بود و تو بايد كوله‌بار بازگشت را مي‌بستي.

تاريخ درج: 30 ارديبهشت 1387 ساعت 16:57 تاريخ تاييد: 10 خرداد 1387 ساعت 13:01 تاريخ به روز رساني: 10 خرداد 1387 ساعت 12:59
جمعه 10 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: همشهری]

[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 269]