واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: واقعيت اين است كه تهران امروز فقط نام يك شهر يا محدوده جغرافيايي نيست؛ نام يك هويت ملي و اسلامي است كه فردا جمعه 22 بهمن 1389 سي و سومين بار از بلنداي برج آزادي پايتخت ايران اسلامي به سراسر گيتي منتشر مي شود. نگاه تهراني ها امروز به ايران است و نگاه ايراني ها به تهران كه فردا خيابان هاي شهر ما از كجا تا به كجا پر از جمعيت مي شود؛ آن قدر كه از همين امروز مي توان تصويري با ابعاد نامتناهي از آن را در حافظه تاريخي خود تصور كرد. اين گونه است كه تهران به ايران مي نگرد و ايران به تهران، اين روزها كوچه ها و خيابان هاي شهرمان يك نشاني دارند؛ انقلاب اسلامي و جهان به همه ايران مي نگرد و دنبال پاسخ اين پرسش مي گردد كه چگونه اين مردم مسيرهاي چندگانه را مي پيمايند و در نهايت به يك نقطه مي رسند؛ همان جايي كه شعار وحدت سر مي دهند و اگر مانند فردا جمعه باشد رو به قبله مسلمانان نماز جمعه مي خوانند. آن نقطه در تهران ميدان آزادي است و در شهر ديگر ميدان انقلاب و ديگري استقلال و بعدي جمهوري اسلامي. همه شهرهاي ايران ميدان و مصلي دارند تا مردم در آن نقطه به هم برسند و با هم شوند و ماندگار ترين شعار انقلاب اسلامي را تكرار كنند: استقلال، آزادي، جمهوري اسلامي. حماسه، رفراندوم، همه پرسي و ... اينها واژه هايي است كه براي توصيف جمعيت راهپيمايان 22 بهمن به كار مي رود اما وقتي وسعت بي كرانه حضور يك ملت در هيچ قاب تصويري نمي گنجد، به جاي واژه ها مي توانيم به حافظه خود رجوع كنيم؛ تصويري از اجتماع و حضورهاي ميليوني كه هميشه به ياد داريم و فردا هم تكرار مي شود. 21 بهمن 1357 قلب هاي بي شمار و بي قراري در تهران و ساير شهرها براي شنيدن صداي انقلاب اسلامي مي تپيد و امروز 32 سال بعد گام هايي استوار براي انتشار پيام انقلاب اسلامي نظم مي گيرد و حسي برآمده از شكوه سه دهه استقامت و پايداري در برابر دنيايي از خدعه و ظلم و فتنه اين نظم را شورانگيزتر مي كند. وقتي به چهره هر كدام از اين مردم بنگري اثري از تجربه هاي سترگ تلخ و شيرين در هنگامه عبور از گذرگاه هاي پر فراز و نشيب تاريخ ايران زمين مشاهده مي شود و اين يكي از رموز برقراري ايران و ايراني در گذر تاريخ است. يعني بلاها مي روند و ما مي مانيم. مي آييم، عبارتي است كه امروز زياد گفته و شنيده مي شود و از معدود عبارت هايي است كه در چنين روزي براي همه معنا و مفهومي يكسان دارد؛ راهپيمايي 22 بهمن. هركسي به فراخور نگاه خود از اين رويداد تعبيري دارد؛ يكي آن را تحويل سال نوي انقلاب اسلامي مي داند و ديگري آن را به نمايش وحدت تعبير مي كند و آن يكي از 22 بهمن به عنوان روز جشن پيروزي انقلاب اسلامي ياد مي كند. پس بهار را بايد تحويل كرد و وحدت را نشان داد و سالگرد پيروزي را هميشه جشن گرفت، شايد بتوان فهميد چرا همه مي گويند: مي آييم و البته هر يك به شكلي و در ساحتي. راهپيمايي 22 بهمن هميشه تازگي داشته و اين ويژگي بهار است، بهاري انساني كه از شگفتي هايش اين است كه در زمستان طبيعت رخ داد و پدران و مادران ما گفته بودند كه از سردي 22 بهمن 57 چيزي به ياد ندارند. 10 روز است كه انديشديده ايم به آنچه بوديم و آنچه بعدها شديم؛ به تلاش ها و مجاهدت هاي گذشتگان و پيشكسوتان انقلاب اسلامي و به آنچه بايد دست يابيم و اكنون بين ما و آن مطلوب، فاصله است. اگر خوب نگاه كنيم بايد اين نو شدن را دريابيم؛ آخر بهار كه مي آيد، شكفتن و رويش مي آورد، ديده ها باز و با بصيرت مي شود، جان مايه كلام انسان هايي كه براي نگاهداشت مردمي ترين انقلاب معاصر حس تشخيص خود را خوب به كار گرفته اند. عكس و تصوير به تنهايي ملاك وفاداري و پايبندي به آرمان قلمداد نمي شود و گفتار و نوشتار از هم اكنون زمزمه شده و نمايش نمادها از تصوير به متن و از متن به قلب و انديشه روي آورده است و بايد تا فردا منتظر بود و ديد. همه مي آييم تهرام/9025/507
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 408]