واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: بین الملل > آسیای میانه و قفقاز - وزیرستان کمربند قبیلهای در مرز مشترک پاکستان و افغانستان اندک اندک جامه منطقه در حال جنگ را بر تن میکند. این منطقه گذشته چندان درخشانی هم ندارد. تعداد جادههای موجود در این منطقه چندان نیست. برق نایاب است. ساکنان آن همانگونه زندگی میکنند که نیاکانشان هزار سال پیش آن را سنت زندگی خود کردند. در همین منطقه بود که ایالات متحده مخوفترین شیوه قتل عام مخالفان را پیاده کرد. این شیوه را ایالات متحده علیه مردانی به کار گرفته است که خود ید طولایی در قتل عام دیگران دارند. اگر قرار نیست القاعده و طالبان توسط تانکها و تسلیحات رایج از میان بروند پس باید برای ریشهکنی آنها از روشهای نامتعارف استفاده کرد. اینجاست که هواپیماهای بدون سرنشین سیا به کار میآیند. این همان شیوهای بود که جورج بوش چهل و سومین رئیسجمهوری ایالات متحده در واپسین ماههای حضور در قدرت به آن متوسل شد و حالا هم باراک اوباما جانشین او همین رویه را دست و پا شکسته ادامه میدهد. این روزها دیگر شنیدن صدای جنگندههای بدون سرنشین برای ساکنان این شهر عادی شده است. محلیها به این جنگندهها میگویند: زنبورهای قرمز. هدف اما دیگر مشخص شده است. قرار است چهرههایی مانند اسامه بن لادن با این روش زنده یا مرده به گیر آمریکاییها بیفتند. علاوه بر این تمام شبهنظامیانی هم که از پاکستان به افغانستان میروند تنها با هدف کشتن سربازان آمریکایی باید طبق پیشبینی سیا با این روش از میان برداشته شوند. سؤال اما یک چیز است: آیا این جنگ قابلیت برنده شدن را دارد؟ هستند در کاخ سفید سیاستمدارانی که ضریب موفقیت این طرح را زیر سؤال بردهاند. نه مسئولان سازمان سیا و نه وزارت امور خارجه ایالات متحده هم حاضر به سخن گفتن در این زمینه نیستند. اما مقامهای نزدیک به رؤسای سازمان سیا ادعا میکنند که در طول یک ماه گذشته حداقل نه نفر از بیست مظنون ارشد تحت تعقیب سازمان سیا با این روش جان خود را از دست دادهاند. پایگاههای بسیاری با توسل به همین جنگندههای بیسرنشین تخریب شدهاند و چه منازل تیمی امنی که حالا دیگر تبدیل به ویرانهای شدهاند. در سوی دیگر این دعوا اما افرادی از اسلامآباد ایستادهاند که ادعا میکنند بسیاری از این جنگندههای بیسرنشین در حقیقت در شناسایی اهداف اشتباه میکنند و یا در بدترین حالت شهروندان غیرنظامی را هدف قرار میدهند. پرتیراژترین روزنامه محلی پاکستان اخیراً آمار تکاندهندهای از عملکرد این جنگندهها را ارائه کرده است. بر اساس این گزارش از ابتدای سال 2006 تاکنون 60 عملیات توسط جنگندههای بیسرنشین در خاک پاکستان انجام شده است. 687 شهروند غیرنظامی در مجموع این عملیاتها جان خود را از دست دادهاند و این در حالی است که تنها چهارده رهبر القاعده کشته شدهاند. این ارقام و نسبت موجود میان آنها برای بسیاری از پاکستانیها قابل فهم نیست. همین امر اما در نهایت نتیجه عکس داده و پاکیها را از آمریکا و جنگندههایش متنفر کرده است. دولت آصف علی زرداری هم حالا به واسطه سکوت در برابر این حملات ضعیفتر از پیش شده است. شاید توسل به جنگندههای بیسرنشین در میان ارتش ایالات متحده از محبوبیت بالایی برخوردار باشد و ارتشیها به آن ببالند اما حقیقت این است که شورشیان و قبیلهنشینها چندان از این راهکار نمیترسند. برعکس، آنها آمریکاییها را بزدلهایی میدانند که از مبارزه رودررو واهمه دارند و جنگندههای آن هم بدون سرنشین خود را به سمت حریف راهی میکنند. هزینههای سیاسی این جنگندهها برای آمریکاییها کم نیست. منتقدان این روش اما ادعا میکنند که در شرایطی که هر حمله جنگندههای امریکایی تنها و تنها جایگاه دولت زرداری را ضعیفتر میکند و بر افکار ضد امریکایی میافزاید چرا سیا باید بر ادامه این حملات اصرار داشته باشد؟ در حقیقت سازمان سیا بیش از برگهای برنده، آرای باخت را در اختیار دارد. در زمان ریاست جمهوری ژنرال مشرف هم مجوز پرواز جنگندههای آمریکایی داده شده بود اما مشرف محدودیتهایی را بر زمان و مکان این پروازها قائل شده بود. زرداری که از سوی منتقدان داخلی به سکوت در برابر این حملهها متهم شده است در سفر به واشنگتن خواهان اعطای حق کنترل پرواز زنبورهای قرمز بر فراز کشور تحت حکومت خود شده بود. باراک اوباما اما در برابر این درخواست تنها سکوت کرد. خبرهای رسیده از پاکستان ظاهراً مثبت و امیدوارکننده است. قریب به یک ماه است که هر آنچه که از اوضاع داخلی پاکستان مخابره میشود تلخ است و ناامیدکننده. حالا اما در شرایطی که تنها چند روز از بازگشت آصف علی زرداری رئیسجمهوری پاکستان از واشنگتن میگذرد تمامی خبرهای رسیده از اسلامآباد به اندازه کافی خوب به نظر میرسد. ارتش ادعا میکند که در حال مبارزه کوچه به کوچه با شبهنظامیانی است که اصلیترین شهر دره سوات یعنی مینگورا را به کنترل خود درآورده بودند. پیروزی در این منطقه علیه شبهنظامیان میتواند یکی از آخرین مراحل مبارزه با شبهنظامیانی باشد که یک ماهی شده است همه را به ستوه آوردهاند. ارتش پیش از تنگتر کردن حلقه محاصره و ورود به خیابانهای اصلی شهر این مرحله از مبارزه را بسیار خطرناک و خونین خواند. در بدو ورود نظامیان دولتی به شهر هفده نفر از آنها در مبارزه رودررو با طالبان جان خود را از دست دادند. سخنگوی ارتش در این خصوص میگوید: جنگ حالا دیگر تمام عیار شده است. از کنار هر کسی که رد میشویم باید او را ببوییم تا مطمئن شویم که شهروند عادی است یا شبهنظامی که اسلحه خود را زیر لباسش پنهان کرده است. از ابتدای این بازی نظامی میان طالبان و ارتش تحلیلگران ایمان داشتند که مبارزه در مینگورا میتواند توانایی نظامی ارتش را در مهار طالبان به تصویر بکشد. مینگورا تنها صد مایل با پایتخت پاکستان فاصله دارد و حضور شبهنظامیان در آن میتوانست به منزله نگاه داشتن خطر در بیخ گوش دولت مرکزی باشد. در شرایطی که مناقشه میان ارتش و شبه نظامیان همچنان ادامه دارد بسیاری از شاهدان عینی ادعا میکنند که هنوز شهروندان غیرنظامی بسیاری در داخل شهرهای دره سوات گرفتار شدهاند و راهی ندارند جر مخفی ماندن در خانه. هنوز مشخص نیست که چه تعداد شهروند غیر نظامی در این منطقه گرفتار شدهاند. در شرایطی که سربازان ارتش نفوذ زمینی به منطقه را آغاز کردهاند، از حجم پرواز جنگندههای نظامی ایالات متحده بر منطقه کاسته شده است. دولت پاکستان ادعا میکند که تنها ده هزار نفر غیرنظامی در این منطقه هستند و این در حالیاست که آمار اعلام شده از سوی شهروندان ساکن منطقه بسیار بیشتر است. پیش از این حمله تعداد ساکنان منطقه 375 هزار نفر اعلام شده بود. تایم / ترجمه: سارا معصومی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 424]