تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
انواع ریل دستگاه‌های CNC + جدول مقایسه معایب و مزایا
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1806870469
درباره ضابطه یارانه مطبوعاتی
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > انتظامی، حسین - سیاست ها و نحوه تخصیص یارانه به مطبوعات یکی از موضوعات چالش برانگیز در دوره های مختلف وزارت ارشاد بوده است . سیاست ها و نحوه تخصیص یارانه به مطبوعات یکی از موضوعات چالش برانگیز در دوره های مختلف وزارت ارشاد بوده است . من البته در زمره کسانی هستم که معتقدند با وضعیت فعلی آمایش فرهنگی ، رنجور بودن اقتصاد نشر ، نبود نیروی انسانی متناسب ، فقر مدیریت مطبوعاتی ، پائین بودن نسبی میزان کمک های دولتی ، اهتمام صرف به افزایش عناوین مطبوعات و نادیده گرفتن شاخص های مهم دیگر نظیر سرانه تیراژ ، رویه رایج نادرست است و آسیب شناسی این موضوع را به طور نسبتا مفصل در کتاب های «روزنامه نگاری و روزنامه داری » و «مدیریت مطبوعاتی » بحث کرده ام .در بین کسانی که قائل به تخصیص یارانه به مطبوعات هستند ، دو نگاه وجود دارد ؛ عده ای یارانه در مبدا و عده ای دیگر یارانه در مقصد (و یا ترکیب این دو) را توصیه می کنند. من البته در گروه دوم جا می گیرم ( اگر نگویم کلا مدافع سیاست کاملا رقابتی و لاجرم حذف هر گونه حمایت انگل ساز هستم ) . وقتی از « یارانه در مقصد» سخن می گوییم به معنای آن است که مقدماتی فراهم آوریم که فرهنگ مطالعه را بالا ببریم یا حداقل ،موانع اقتصادی قرار نگرفتن مطبوعات در سبد خانوار را کمرنگ کنیم . به علاوه اگر بتوانیم با روشهایی «قیمت تمام شده» را کاهش دهیم عین آن است که یارانه داده ایم ؛ یارانه ای که توانمندسازی را چشم انداز خود دارد نه اتصال همیشه به منبع ارتزاق را . بنابراین پیشنهاد می شود دولت ، یارانه مطبوعات را به شیوه هایی نظیر موارد زیر هزینه کند و از فرمول قدیمی فاصله بگیرد :1) n برابر مبلغی که برای همکاران یک نشریه ، بیمه داده می شود به نشریه بازگردانده شود . ( در این صورت به سیاست کارآفرینی و اشتغال زایی کمک کرده ایم و مدیران مطبوعات به جای فرار از بیمه کارکنان ، به آن رغبت نشان خواهند داد و از این طریق متغیر بحرانی برنامه ریزی کشور ( اشتغال) مدنظر قرار می گیرد . 2) n برابر فاکتور چاپ که توسط چاپخانه های مورد تائید صادر می شود به نشریه بازپرداخت شود . 3) n برابر هزینه های پستی ، ارسال هوایی ، آب ، برق ، تلفن ، اشتراک سرویس های مخابراتی نظیر اینترنت و ... به نشریه عودت شود . 4) n برابر مبلغی که نشریات بابت تبلیغات خود هزینه می کنند ، باز پرداخت شود (اگر نگران تبانی هستیم می توان فاکتورهای مراکز دولتی نظیر صدا و سیما ، شهرداری ها و ... رامبنا قرار داد )دقت شود با وجود دولت الکترونیک ، دسترسی به ارقام ردیف های 1 تا 4 نیازمند تشکیلات بزرگ دیوانی نیست . ضمنا" با چنین سیاست هایی ، مدیر مطبوعاتی بیش از وزارت ارشاد نگران تیراژ اسرافی است و منحنی هزینه - فایده و نقطه بهینه را استخراج می کند .5) بن خرید نشریه در اختیار استادان ، دانشجویان ، دانش آموزان ، کارمندان ، صنعتگران ، زنان خانه دار و .... قرار گیرد تا به میل خود نشریه ای را مشترک شوند . (از این طریق ، اولا با ایجاد بازار تقاضا ، به تشکیل پست کارآمد و دارای توجیه اقتصادی وضمنا کاهش هزینه اشتراک کمک کرده ایم و ثانیا برگشتی نشریات را کاهش داده ایم و ثالثا خواب سرمایه را در صنعت مطبوعات کاهش می دهیم و از همه مهتر ، مطبوعات را به زور در سبد خانوار قرار می دهیم ؛ چرا که تجربه نشان داده است اگر این اجبار نباشد اولین چیزی که از اولویت های خرید حذف می شود فرهنگ است .6) دوره های کاربردی روزنامه نگاری به صورت رایگان و فراگیر تشکیل شود . ممکن است گفته شود اصل هزینه های یک نشریه ،کاغذ است نه بیمه یا اشتراک برق و ضمنا دلیل نبود توجیه اقتصادی ، کمبود آگهی و برگشتی ها بالاست . کسی منکر این نکات نیست ولی در مدل پیشنهادی ، نیاز به شاخص های داریم که به سهولت و بدون دعوا قابل محاسبه باشند و به همین جهت مجبوریم ضریبn را در کنار آن بگذاریم . همان نشریه ای که مصرف کاغذ بالا دارد حتما متکی به نیروی انسانی است که منطقا باید استخدام شده باشد و حتما دفتر کاری دارد که هزینه هایی به او تحمیل می کند . بنابراین با جبران چند برابر این هزینه ها عملا" هزینه کاغذ او را جبران کرده ایم .درشرایط حاضر شاید تغییر مسیر ، سیاستی ساختار شکنانه بنماید یا لااقل کسی نخواهد هزینه اجرای آن را بپردازد و شاید بهترین روش ، اصلاح سیاستهای موجود حمایتی باشد . درباره سیاست فعلی (یارانه در مبدا) نگرانی هایی وجود دارد که همواره موجب سوءظن وزارت ارشاد به مطبوعات بوده است و البته رفتارهای ناصواب برخی مدیران مطبوعاتی در ارائه فرم های اعلام وصول اغراق آمیز به این سوء ظن دامن زده است . لذا محورهای زیر توصیه می شود :1) ضروری است فرمول ، ضرایب و سیاست های حمایتی رسما اعلام شود تا هر نشریه ای بتواند خودش میزان یارانه اش را محاسبه کند و اگر با رقم واریزی ارشاد تفاوت داشت با مراجعه به وزارت ارشاد و مقابله داده های ورودی درصدد رفع مغایرت برآید ، نه آن که به او گفته شود «همین است که هست » و مراد شود که «اگر حرف اضافی بزنی از همین لطف هم محروم می شوی» .به یاد داشته باشیم فقط دستگاهی که اولا به روایی ضوابط و ثانیا به صحت عملکرد خود ایمان دارد حاضر است فرمول هایش را علنا اعلام کند و امید می رود وزارت ارشاد در دوره جدید خود این ابتکار و شهامت و در واقع شفافیت را به خرج دهد ؛ هر چند توصیه می شود قبل از اعلان فرمول ، نظر کارشناسان خبره را درباره شاخص ها و ضرایب آن جویا شود .باید دقت کرد سیاست های اعلامی و شاخص های فرمول دقیقا رعایت شود تا اسباب سوء تفاهم فراهم نکند . مثلا" گفته می شود در فرمول فعلی ، تیراژ های بالاتر از یکصد هزار نسخه مساوی یکصد هزار نسخه وارد می شود . این سیاست در جای خود قابل دفاع است اما سوال اینجاست واقعا هیچ نشریه ای ، بیش از یکصد هزار نسخه حمایت نشده است ؟ یا مثلا" گفته می شود به نشریات دولتی مطلقا یارانه داده نمی شود اما واقعا این سیاست به طور کامل اجرا می شود ؟2) معمولا حاصل جمع تیراژهای اعلام وصولی نشریات ضربدر قطع ، تعداد صفحات و قیمت کاغذ بیش از میزان یارانه می شود . راه منطقی این است که پس از اعمال ضرایب خاص و جمع نیاز کل ، سهم همگان به طور مساوی سرشکن شود نه آن که در شرایط کمبود یارانه ، برخی فرزندان خانواده به طور اشرافی تغذیه و برخی فرزندان همان خانواده از ابتدایی ترین ها محروم بمانند . 3) این غلط است که بگوییم رسانه های سرپا را از حمایت محروم سازیم و اینگونه استدلال بیاوریم که آنان فرزندان قوی بنیه خانواده اند و لذا مجازیم که سهمشان را به نفع فرزندان نحیف یا مولودین جدید مصادره کنیم . اگر این استدلال درست بود قانون ارث به گونه ای دیگر تشریع می شد ! متقابلا این درست است که کلیه دستگاه های دولتی (حکومتی) را از یارانه محروم سازیم زیرا :اولا" ، لابد دستگاهی که به جای بهره گیری از رسانه های موجود خصوصی ، به دنبال راه اندازی نشریه می رود ، بودجه آن را در اعتبارات خود دیده است . ضمنا " تلقی غلطی وجود دارد که معتقد است لااقل به نشریات دانشگاهی باید از بودجه معاونت مطبوعاتی یارانه داد . این درست که توسعه علم از راهبردهای اساسی کشور است اما باید توجه داشت یارانه مطبوعات برای حمایت از پژوهش نیست . سیاست حمایت از پژوهش یکبار در تخصیص بودجه دیده شده است و اعطای مجدد بودجه به آن نقض قانون است . ثانیا" ، روح حاکم بر اصل راهبردی 44 قانون اساسی - که اینقدر مورد تاکید رهبر معظم انقلاب قرار می گیرد - ایجاب می کند دستگاه های دولتی منبعد به جای تاسیس نشریه ، از ظرفیت رسانه های موجود استفاده کنند و با ایده اصلاح الگوی مصرف ، به مقدار قابل توجه در منابع مادی خود صرف جویی کنند ( با اثر بخشی حتی بیشتر ) و بعلاوه ، هر کس به دنبال کار تخصصی و حرفه ای خود برود ( وزارت صنعتی به دنبال صنعت و رسانه ها به دنبال کار رسانه ای) ضمنا نشریات موجود دولتی نیز به بخش خصوصی واگذار شود یا لااقل به صورت مشارکتی درآید که در مجال دیگری قابل بحث است .4) می توان مطابق طرح آمایش فرهنگی ، اعلام کرد صرفا زمینه ها یا گستره های توزیع ویژه ای در اولویت حمایت قرار می گیرد . معنای ضمنی این اعلان ، حذف یا کاهش حمایت از سایران است . با طراحی و اعلام علنی ماتریس های دو بعدی یا چند بعدی ، هر نشریه ای می داند که اگر ماهنامه سینمایی است یا اگر نشریه ای خوزستانی است ضریب حمایتی او چند است . به عنوان مثال گفته شود کلیه نشریاتی که در استان های الف و ب منتشر می شوند مثلا 5/1 برابر حمایت می شوند یا نشریاتی که در زمینه های ج و د هستند مثلا 3/1 یا 7/0 برابر حمایت می شوند . (حتی می توان برای این سیاست ها ، بازه زمانی گذاشت) .5) دولت به تعهد مکتوبی که از متقاضیان جدید مطبوعاتی می گیرد که انتظار یارانه مستقیم ندارند به طور جدی پایبند باشد . وقتی امکانات ، ثابت است چنین سیاستی معقول است . اگر خاطرتان باشد سالها پیش دولت اعلام کرد به فرزند چهارم خانواده ها ،کوپن تعلق نمی گیرد . دولت نمی توانست بگوید به خانواده هایی که بی توجه به سیاست های جمعیتی کشور در فکر تولید مثل هستند شناسنامه نمی دهیم اما با اعلام محرومیت از کوپن عملا به کسانی که در فکر ازدیاد نسل بودند قبلا هشدار داد . به عزیزانی که وارد صنف مطبوعات می شوند باید عرض کرد کسی فرش قرمز زیر پای ما پهن نکرده است و به دعوت کسی وارد این حرفه پر خطر ( و البته خادمانه) نشده ایم که از دولت طلبکار باشیم . 6) به جای اجرای فرمول یک بعدی تیراژ ، تعداد شماره ها نیز ملاک قرار گیرد . البته همچنان که در وضعیت فعلی ، واحد «تیراژ قطع صفحه » ملاک عمل است . بعدا واحد «شماره قطع صفحه » جایگزین می شود . به عبارت بهتر ، دولت اعلام می کند مثلا به ازای هر شماره مجله 64 صفحه ای n میلیون تومان کمک می کند ؛ حال می خواهد در تیراژ000/10 نسخه چاپ شده باشد یا 000/70 نسخه . کمک حداقلی ولی مساوی و غیر رانتی و لاجرم رقابتی ، مدیرمطبوعاتی را به خلاقیت و رسیدن به نقطه بهینه ، ترغیب و بلکه مجبور می سازد .7) تشکیل مجموعه های مطبوعاتی مورد تشویق قرار گیرد . متاسفانه مشاهده می شود برخی از متولیان مطبوعاتی کشور با تشکیل بنگاه های مطبوعاتی مخالفند . سیطره نگاه سلبی باعث شده است که آنان تصور کنند حذف یک نشریه تک بسیار راحت تر از توقیف یک نشریه از یک بنگاه مطبوعاتی است ؛ اما به این وجه مثبت توجه نمی کنند که ادغام چند نشریه در یکدیگر و ایجاد بنگاه های جدید مطبوعاتی ، قطعا به کاهش هزینه های مشترک و توسعه تفکر مدیریتی و اقتصادی می انجامد و بنگاه های مطبوعاتی را به سمت بهره وری می برد و آنان را مجبور می سازد که صنعت مطبوعات را جدی بگیرند و از این طریق علاوه بر رونق و شکوفایی ، نیاز به یارانه نیز کاهش می یابد .8) تمجید یا نقد دولت منطقا نباید معیار سیاست های حمایتی قرار گیرد . دولت البته می تواند به نشریات غیر همسو آگهی ندهد ( که البته آن هم اگرچه با جدیت اجرا می شود ولی غیر اخلاقی است ) اما نمی تواند بگوید هر نشریه ای که عکس مقامات دولتی را بزرگتر چاپ کند مشمول یارانه بیشتری است . حتی اگر مسائل محتوایی قرار است تاثیر گذار باشد باید سیاست هایی از جنس مثال های پیشنهادی زیر مبنا قرار گیرد : 1- به ازای هر تذکر محتوایی وزارت ارشاد (حسب درجه آن) n درصد کسر شود .2- به ازای هر تذکر محتوایی هیات نظارت بر مطبوعات (حسب درجه آن) m درصد کسر شود .3- به ازای تشویق محتوایی (حسب درجه آن ) kدرصد اضافه شود . در آن صورت این انتظار به حق ایجاد می شود که در مصداق واحد ، به برخی نشریات تذکر داده نشود در حالی که برخی دیگر با رافت مواجه شده باشند !
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 485]
-
گوناگون
پربازدیدترینها