محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828874343
سایهی عاشق بر معشوق - آئینه داران آفتاب(12)
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: آئینه داران آفتاب (12)سایهی عاشق بر معشوق
اشاره:نگارش زندگینامه شهدای کربلا نخستین بار از قرن سوم آغاز شد. کهن ترین رساله در این باره رساله تسمیة من قتل مع الحسین است که سالها پیش توسط استاد علامه سید محمدرضا جلالی در مجله تراثنا منتشر شد . چند دهه پیش هم مرحوم سماوی کتاب ابصار العین فی انصار الحسین را نوشت. کتابی هم محمد مهدی شمس الدین در این بار منتشر کرد.اکنون با کتاب تازه و مفصلی در این باره روبرو هستیم.این كتاب با نام «آینه داران آفتاب» زندگی و شهادت یاران امام حسین علیه السلام را روایت می كند.نویسنده این کتاب چهره نام آشنا در عرصه عاشورا پژوهی و ادبیات مذهبی است. استاد محمد رضا سنگری.سوگ سرخ، راز رشید، عاشورایی ها، ماه در آب، چهل روز عاشقانه و...پاره ای از آثار وی اند.پیشتر نیز (ویژه نامه عاشورای سال 86) نیز از این استاد قلم فرسا، مطالبی را پیشکش حضورتان کردیم، اینک اگر ارباب مدد کند، برآنیم تا در مجموعه نوشتار "آیینه داران آفتاب"، چهره های درخشان و سلحشور حماسه عاشورا را از زاویه ای دیگر به تماشا بنشینیم. قاسم‌بن‌حبیب‌ازدیگرد تو می‌چرخم. تو منظومه‌ی جان و جهانی. من گرد کوچک و ناچیزی در این بیابانم. با تو هست می‌شوم، با تو می‌میرم، با تو جان می‌گیرم، با تو هستی من امضا می‌شود و بی تو هستی، برهوت تاریک و مرگزا و زشت و سیاهی است که حیات را می‌بلعد؛ زندگی را می‌سوزاند و عشق را خاکستر می‌کند. به تو رسیده‌ام؛ چه باک که همه چیز را از من بگیرند. تا کربلای تو آمده‌ام. از زخم مپرس. از راه مگو. نام تو مرهم است و دیدار تو تسلّای خاطر تلخکامان و رنج‌کشیدگان. در راه که می‌آمدم تمام هراسم آن بود که به تو نرسم. از خطر نمی‌ترسیدم. کمینگاه‌ها را به چیزی نمی‌گرفتم. مرگ گواراتر از آبی بود که در این مسیر عطش خیز و تفتیده به کام تشنه برسد. امّا در کنار تو جان‌دادن لطف و صفای دیگری دارد. خدا را چگونه سپاس گویم که به تو رسیده‌ام؟!شنیده بود که اباعبدالله به کربلا آمده است؛ امّا چگونه می‌توانست خود را به اردوگاه امام برساند. راه‌ها بسته بود. هرکس را به اندک ظنّ و تردیدی به زندان و شکنجه و دار می‌سپردند و به شایعه و اتّهامی بی‌خانمان و تبعید یا در منظر مردم قطعه‌قطعه می‌کردند. در هر کوی و قبیله‌ای داری افراشته دیده می‌شد. عبیدالله هر روز در مسجد سخن می‌گفت و به تهدید و وحشت و ارعاب، راه هر حرکت و تکاپویی را می‌بست. قاسم چاره‌ای اندیشید، همسفری با لشکریان عمرسعد، رسیدن به کربلا و پیوستن به امام حسین (ع)- خوش آمدی قاسم، چشم به راه تو بودم. می‌دانستم می‌آیی و فرزند پیامبر را تنها نمی‌گذاری. این‌جا که آمده‌ای کربلاست؛ راهی که مستقیم به شهادت می‌پیوندد و از شهادت به بهشت. وصل جنان و جانان، جان می‌خواهد و خوب می‌دانم جان به دفاع از حریم دین هدیه آورده‌ای. قاسم را بیست سال پیش در نوجوانی، می‌دیدند که به مسجد کوفه می‌آید، پای خطبه‌های علی(ع) می‌نشیند و هنگام نماز مشتاق و پیشتاز به امام اقتدا می‌کند. امام از همان زمان او را می‌شناخت. هنگام شهادت مولا و مقتدایش در محراب کوفه، بیست ساله بود؛ داغدار زخمی که فوّاره‌ی خون از فرق آفتاب در آسمان افشانده بود. در سال‌های امامت امام مجتبی(ع) فداکاری و پاکبازی و رشادتش را بسیار شاهد بودند. قاسم آزرده‌خاطر کوفیان بود. درد و زخم مرهم‌ناپذیر پیمان‌شکنی و تنهایی مسلم بر قلبش نشسته بود. انبوه نامه‌ها را دیده بود و انبوه‌تر جماعتی که در نخستین روزهای ورود مسلم به کوفه گردش طواف می‌کردند و آتشین و شورانگیز از تقدیم خون و جان سخن می‌گفتند. کوفه به صداقت پشت کرده بود. حریم فتوّت و مردانگی شکسته بود و به تزویر فرزند زیاد، فرزند برومند عقیل را در غربت و تنهایی وانهاده بود. این شهر برای قاسم، رنگِ نیرنگ داشت و بوی فریب و دروغ.
شنیده بود که اباعبدالله به کربلا آمده است؛ امّا چگونه می‌توانست خود را به اردوگاه امام برساند. راه‌ها بسته بود. هرکس را به اندک ظنّ و تردیدی به زندان و شکنجه و دار می‌سپردند و به شایعه و اتّهامی بی‌خانمان و تبعید یا در منظر مردم قطعه‌قطعه می‌کردند. در هر کوی و قبیله‌ای داری افراشته دیده می‌شد. عبیدالله هر روز در مسجد سخن می‌گفت و به تهدید و وحشت و ارعاب، راه هر حرکت و تکاپویی را می‌بست. قاسم چاره‌ای اندیشید، همسفری با لشکریان عمرسعد، رسیدن به کربلا و پیوستن به حسین(ع). چهارم یا پنجم محرّم بود که سوارکار شجاع کوفه، در انبوه لشکریان، رهسپار کربلا بود. در راه، خنده‌های مستانه‌ی سواران، نیش‌هایی بود که بر قلبش می‌خلید. از گفت‌وگوها دریافت که یاران حسین اندک‌اند و با پیوستن این لشکر به یاران حُرّ و عمرسعد، بیش از ده‌هزار جنگاور، سپاه اباعبدالله را در محاصره خواهند گرفت.فرزند حبیب می‌جنگید. تیغ جان‌شکارِ او مثل شعله در خرمن کفر و بیداد افتاده بود. رزم‌آور شجاع کوفه اینک قهرمان نبرد عاشورا بود و تنش بوسه‌گاه تیرهای پروازگر. خون می‌جوشید، امّا قاسم به چشمه‌های جوشان از زیر تن‌پوش، گوشه چشمی هم نداشت. چشمه‌ها به هم می‌پیوست. جویبار خون از تن قاسم جاری بود. غروب عاشق حماسه‌ساز در صبحگاه عاشورا و طلوع در مشرق وصال آغاز می‌شدروزی که به کربلا رسید، بی‌هیچ درنگ به دیدار حسین شتافت. امام در آغوشش فشرد. یاد مسجد کوفه تداعی شد. قاسم می‌گریست و امام تسلّایش می‌داد و مژده‌ی رستگاری و فلاح و نیک فرجامی. فرزند حبیب، در کنار حبیب و طبیبِ خویش رنج‌های راه را فراموش کرد. چند بار اندوه نشسته بر چهره‌اش، در دل همسفران سیاه‌دل تردید برمی‌انگیخت؛ امّا قاسم موفق شد کربلا را دریابد و حسین را یاور و سرباز باشد. صبح عاشورا عشقبازی و سرفرازی به زیارت چهره‌هایی آمد که فروغ از عبادت شبانگاه یافته بودند. شهادت بی‌تابی می‌کرد؛ ایمان پشت پلک‌ها تموّج داشت. سینه‌ها عبورگاه پاک‌ترین نفس‌ها بود و قلب‌ها آتشکده‌ی عشقی نامیرا.
امام یاران را به صبوری خواند. بهشت‌آشنایان عارف، شکیبای آزمون و ابتلا بودند. مرگ را به بازی گرفته بودند. وقتی تیرباران عمرسعد آغاز شد و هزاران چوبه‌ی تیر بر بدن‌ها بوسه زد، هیچ‌کس را هراس و تزلزلی نبود. قاسم کنار امام آمد تا آخرین جرعه را از نگاه امام بنوشد. اقیانوس چشم‌های امام آرامش و طمأنینه‌ای غریب به او می‌بخشید. همه‌ی تمنّایش همین نگاه بود. امام او را نواخت. محبوب، قاسم را به لبخندی بدرقه کرد. تیر می‌بارید و مرگ در همه‌سو بال و پر گشوده بود. فرزند حبیب می‌جنگید. تیغ جان‌شکارِ او مثل شعله در خرمن کفر و بیداد افتاده بود. رزم‌آور شجاع کوفه اینک قهرمان نبرد عاشورا بود و تنش بوسه‌گاه تیرهای پروازگر. خون می‌جوشید، امّا قاسم به چشمه‌های جوشان از زیر تن‌پوش، گوشه چشمی هم نداشت. چشمه‌ها به هم می‌پیوست. جویبار خون از تن قاسم جاری بود. غروب عاشق حماسه‌ساز در صبحگاه عاشورا و طلوع در مشرق وصال آغاز می‌شد. کوه بر زمین افتاد. زمین لرزید. آسمان خم شد تا سیمای روشن شهیدان عاشورا را خوب‌تر بنگرد. قامت قاسم، هنوز جزر و مد داشت. دمی بعد صدای آرام او از حنجره خونین برمی‌خاست: حبیبی یا حسین. امام کنار او رسید. سایه معشوق بر عاشق افتاده بود. اشک محبّ و محبوب در هم می‌آمیخت و دمی بعد روح آسمانی قاسم در نوازش دستان امام بر پیشانی، به ضیافتکده و خلوت جانان بال می‌گشود. شکوری - گروه دین و اندیشه تبیان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 375]
-
گوناگون
پربازدیدترینها