تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850411418
شكست قهرمان فينال كشتي آسيا
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: شکست قهرمان فینال کشتی آسیامن و دو تا پسر عموهایم با هم از خانه جیم شده و به جبهه رسیدیم. آن هم با چه مکافاتی که اگر بگویم میشود سرنوشت غمبار امیرارسلان رومی! کاری ندارم، سوار بر قطار رسیدیم به پادگان دوکوهه که در پنج کیلومتری اندیمشک است. حالا هر سه ترس برمان داشته بود که با این قد رعنا و زهوار دررفته یک موقع گوشمان را نگیرند و بفرستندمان خانه. هر سه آن قدر نذر و نیاز کردیم که یک جمعیت هزار نفری را بس بود. فرشاد که کل گوسفندهای پدرش را نذر روز عاشورا کرد، امیر بیست و پنج سال نماز نذر کرد و منِ وامانده نذر کردم که تا آخر عمر روزهای دوشنبه و پنج شنبه را روزه بگیرم! حالا فکر میکنید ما چند سالمان بود؟ چهارده سال!
قاطی جمعیت چپیدیم تو پادگان و رسیدیم به حسینیه. در آنجا تقسیم بندی شروع شد. حالا من و امیر و فرشاد بغل هم نشسته و رنگ میدادیم و رنگ میگرفتیم و مثل عرفای کارکشته یک دم دست از صلوات و دعا خواندن برنمیداشتیم. سرانجام نمیدانم همای سعادت دلش به حال ما سه نفر سوخت و یا مرغ آمین آن دوروبرها بود و به دعای از ته دلمان آمین گفت که اسم ما سه نفر را خواندند. جلدی بلند شدیم و دویدیم بیرون حسینیه. یک عده آنجا بودند. قاطی آنها شدیم. من که از خوشحالی در آسمان سیری کردم. چند دقیقه بعد آخرین نفرات اضافه گروه شدند و با سلام و صلوات به طرف ساختمان گردان آینده به راه افتادیم. سعی میکردم روی پنجه پا راه بروم تا قدم بلندتر به نظر برسد. گردنم را آن قدر کشیده بودم که درد میکرد. رسیدیم جلوی ساختمان گردان. یک مرد هیکلی ریشو با جذبه منتظرمان بود. ایستادیم و او به ما از جلو از راست نظام داد و بعد اسمها را یکی یکی خواند و هر کس را به گروهان و دستهای که از قبل مشخص شده بود فرستادند. نوبت ما سه نفر رسید. نگاهمان کرد و پوزخندزنان پرسید: ببینم شما سه تا بچه چطوری تا اینجا رسیدهاید؟ ما را میگویی، آن قدر به ما برخورد که امیر بی رودرواسی گفت: بچه تو قنداقه، ما بچه نیستیم. مرد صاف تو چشمانمان خیره شد و گفت: همین که تا اینجا آمدهایم معجزه است. برمیگردید سر درس و مشقتان، حرف هم نباشد! فرشاد که شیر شده بود گفت: برادر چرا با ما این طوری حرف میزنید. ما که سر خود اینجا نیامدهایم. کلی آموزش دیدهایم و دورههای مختلف را گذراندیم. تازه آنهایی که مسؤول ثبت نام برای جبهه بودند از شما بهتر میدانستند باید چکار کنند! جواب فرشاد خیلی محکم بود. حال کردم. دیدم چند نفری که پشت سر مرد ایستادهاند هی ایماء و اشاره میکنند که جواب ندهیم، اما دیگر کار از کار گذشته بود. مرد که انگار بهاش برخورده بود، با لحنی تند گفت: خیلی بلبل زبان و حاضر جوابید. من احتیاجی به شماها ندارم. الان ماشین میآید تا شما را ببرد ایستگاه قطار تا به خانه برگردید. کم مانده بود گریه کنم. نفهمیدم چی شد که گفتم: شما هم زورتان به ما رسیده. اگر راست میگویید موقع عملیات و جنگیدن کنار ما باشید تا بفهمید ما چه کارهایی بلدیم! حقیقتش این حرفم خیلی الکی بود. چون نه من و نه فرشاد و امیر هیچ آموزشی ندیده و با پارتی بازی و هزار حقه و کلک پای مان آنجا رسیده بود، چه رسد به صحنه جنگ که فقط تو فیلم ها دیده بودیم. مرد سرخ شد. بعد لب زیریناش را مکید، دستانش را روی سینه جمع کرده چند لحظه نگاهمان کرد و بعد گفت: حالا که این قدر به خودتان اطمینان دارید من به یک شرط اجازه میدهم در این گردان بمانید. اگر توانستید با من کشتی بگیرید و مرا زمین بزنید من قبولتان میکنم. ساعتی بعد از زمین خوردن آن مرد فهمیدیم که او فرمانده گردان است و اینکه قبلاً کشتیگیر و نایب قهرمان آسیا است. بعد از آن هر بار که من و امیر و فرشاد را میدید، میخندید و میگفت: در فینال مسابقات آسیایی رقیبم با نامردی مرا برد. شما سه نفر هم همین طور!سر و صدا از تماشاگران این نمایش تراژدی درام بلند شد! من یکی که دست و پایم به لرزه افتاد. آخر من با این زور و توان ناچیز و هیکل درب و داغان چطور میتوانستم او را که هیکلش سه برابر من بود را به زمین بزنم؟ امیر دست من و فرشاد را کشید. نزدیک هم شدیم. فرشاد با ترس گفت: حالا چه خاکی بر سر کنیم؟ من یکی حتی نمیتوانم یک پایش را تکان بدهم. من گفتم: اگر سه تایی بودیم باز یک چیزی اما تنهایی نمیتوانیم. امیر با خوشحالی گفت: خودشه! فرشاد با حیرت پرسید: چی خودشه؟ امیر گفت: او که نگفت تک به تک، گفت اگر بتوانید. پس ما را جمع بسته. سه تایی میریزیم سرش! فرشاد گوش کن، من و محمد بهش حمله میکنیم و سرش را گرم میکنیم و تو پشتش چهار زانو بشو تا هُلش بدهیم. فهمیدی؟ از ترس آب دهانم را قورت دادم. خواستم حرفی بزنم که امیر گفت: حرف نباشه. تنها راه همینه. حالا با فرمان من بهش حمله میکنیم. چارهای نبود. من و فرشاد قبول کردیم، برگشتیم طرف مرد. امیر گفت: شما حاضرید؟ مرد خندید و گفت: آره حاضریم! - حمله! من و امیر و فرشاد جیغ کشیدیم و مثل بختک به مرد که مات و مبهوت مانده بود حمله کردیم. امیر پرید و با کله به شکم مرد زد. مرد به عقب رفت. پریدم و از پشت به گردنش آویزان شدم. امیر هم چسبید به پاهای مرد. مرد که غافلگیر شده بود زور میزد مرا از دور گردنش باز کند، اما من مثل کنِه به او چسبیده و جدا نمیشدم. داشتم خفهاش میکردم. رنگش قرمز شده بود. فرشاد سریع پشت سر مرد چهار زانو شد. امیر با کله دوباره تو شکم مرد رفت. مرد به عقب سکندر خورد و پاهایش به فرشاد گرفت و به پشت روی زمین افتاد. من هم کنارش افتادم. تماشاگران با شور و حرارت تشویقمان میکردند. تمام بدنم درد میکرد. بلند شدم. فرشاد که زیر بدن سنگین مرد مانده بود داشت خفه میشد. امیر کمک کرد و فرشاد را بیرون کشید. مرد نفس نفس زنان بلند شد. خیس عرق شده و صورتش قرمز شده بود. با ناراحتی گفت: - قبول نیست، شما سه نفری به من حمله کردید. قرارمان این نبود. امیر گفت: شما اولش نگفتید که تک به تک، گفتید که اگر توانستید مرا شکست بدهید، پس ما شرط را بردیم! بچهها داشتند هیاهو میکردند. مرد که گردنش را میمالید خندید و گفت: - شماها خیلی به درد من میخورید. قبولتان میکنم! و ما سه نفر از خوشحالی به هوا پریدیم. ساعتی بعد فهمیدیم که آن مرد فرمانده گردان است و اینکه قبلاً کشتی گیر و نایب قهرمان آسیا است. بعد از آن هر بار که من و امیر و فرشاد را میدید، میخندید و میگفت: در فینال مسابقات آسیایی رقیبم با نامردی مرا برد. شما سه نفر هم همین طور! و ما سه نفر با شرمندگی میخندیدیم! داوود امیریان فرهنگ پایداری تبیان - رها آرامی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 395]
-
گوناگون
پربازدیدترینها