واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > نوروزپور، محمدرضا - فارغ از نخست وزیر شدن علاوی یا مالکی یا هر سیاستمدار دیگری درعراق، نوع ائتلافی که برای ایجاد دولت در پارلمان این کشور به صورت اجتناب ناپذیری شکل خواهد گرفت، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این ائتلاف تاثیرات شگرف و عمیقی بر آینده جریان های سیاسی شیعه، سنی، کرد و حتی مخالفان آنها از جمله بعثی ها و همسایگان عراق برجای خواهد گذاشت. روابط آینده آمریکا و بغداد نیز تا اندازه زیاد منوط به این ائتلاف سرنوشت ساز خواهد بود. پنج سناریوی محتملی که برای این ائتلاف حتمی می توان نوشت عبارتند از: 1- ائتلاف ملی( متشکل از صدری ها، مجلس اعلایی ها و عمده شیعیان دیگر)، ائتلاف دولت قانون( نوری المالکی) و ائتلاف کردستان 2- ائتلاف ملی، لیست العراقیه( متشکل از ایادعلاوی، شیعیان سکولارو اقلیت سنی عراق) و ائتلاف کردستان 3- ائتلاف دولت قانون ، لیست العراقیه و ائتلاف کردستان 4- لیست العراقیه، دولت قانون، ائتلاف ملی 5- تشکیل دولت وحدت ملی شامل هر چهار گروه پیروز یعنی ائتلاف ملی، دولت قانون، اکراد و لیست العراقیه گزینه مطلوب گزینه اول، فارغ از اینکه چه کسی سکان دولت را در دست خواهد گرفت، مناسب ترین گزینه برای شیعیان عراق خواهد بود چرا که الف- اتحاد و یکپارچگی شیعیان عراق حفظ خواهد شد ب- نقش آمریکا به عنوان کشور اشغالگر که اینک آماده بهرمند شدن از فواید دوران پس از دیکتاتوری و ارتزاق از سفره رنگین منابع طبیعی این کشور است کمرنگ خواهد شد. ج- دخالت عربستان سعودی، امارات و حتی سوریه در مناسبات سیاسی و امنیتی این کشور به حد اقل خواهد رسید د- ایران به عنوان بزرگترین کشور همسایه از لحاظ داشتن مرز زمینی و آبی با عراق تعامل بهتری با دولت و ملت این کشور خواهد داشت. از این زاویه البته برای ایران نیز تشکیل چنین ائتلافی بسیار مطلوب تر و پسندیده تر است و منافع ملی این کشور درصورت تحقق آن بیشتر و بهتر حفظ خواهد شد. گزینه نامطلوب گزینه سوم ، بدترین شکل از محقق شدن احتمالات مفروض است. درصورتیکه دو ائتلاف دولت قانون و لیست العراقیه برای تشکیل دولت با هم متحد شوند به دلایل زیر خطر در کمین شیعیان عراق خواهد بود. الف- تکمیل و تشدید انشقاق پدید آمده میان شیعیان عراق که کلید آن پیش از انتخابات خورده بود. ب- ایجاد همگرایی میان ائتلاف دولت قانون و العراقیه در حذف نیروهای شیعی و گرایش به سمت سکولاریسم و استفاده از نیروهای متمایل به آمریکا و کشورهای عربی منطقه ازجمله عربستان سعودی ج- افزایش دخالت های عربستان سعودی، امارات و سوریه در مناسبات سیاسی و امنیتی عراق که می تواند نهایتا به واسطه اختلاف افکنی های این دولت ها میان شیعیان و سنی های این کشور منجر به بروز جنگ داخلی یا دست کم خشونت هایی از جنس سال های 2005 تا 2007 در عراق شود. د- تنش زا شدن روابط بغداد با تهران به جهت روی کار آمدن سنی ها و نزدیکان به حزب بعث که عمدتا گرایشات ضد ایرانی دارند. از این منظر بدیهی است که این گزینه برای ایران نیز مناسب نیست و روی کار آمدن چنین ائتلافی با چنین شرایطی سبب می شود تا ضریب حساسیت امنیتی ایران بالا رفته و این موضوع در تعاملات آینده میان دو دولت قطعا تاثیر منفی و فرسایشی خواهد گذاشت. گزینه بینابین در صورتیکه یکی از این دو گزینه در عراق اتفاق نیفتد، سومین رویدادی که می تواند تا حدی مرضی الطرفین میان شیعیان و سایر گروه های اقلیت عراق و حتی همسایگان آن باشد گزینه آخر یعنی تشکیل دولت وحدت ملی به شرط توزیع عادلانه قدرت و پست های کلیدی میان نیروهای همه جریان ها است. در چنین شرایطی: الف- اختلافات میان گروه ها، اعم از شیعه و سنی و سکولار به حد اقل می رسد و دست کم تشدید نمی شود. ب- شیعیان، قادر خواهند بود در چنین شرایطی به نوسازی و ترمیم بخش های آسیب دیده خود برای اتحادی بزرگ در انتخابات بعدی دست بزنند. ج-هرگونه دخالت بیگانگان اعم از کشور های اشغالگر یا کشورهای همسایه از سوی همه گروه ها مورد پایش و نقد قرار خواهد گرفت و خطرات ناشی از این دخالت های سیاسی و امنیتی کم خواهد شد. د-کشورهای همسایه از جمله ایران با داشتن گروه های فکری سیاسی نزدیک به خود در کابینه، با اطمینان بیشتری با دولت آینده تعامل خواهند داشت و باب پیشرفت مناسبات، براساس احترام و منافع متقابل همیشه باز خواهد بود. از این منظر می توان ادعا کرد اگر گزینه اول برای ایران مطلوب ترین و گزینه سوم بدترین گزینه است، گزینه آخر می تواند تا اندازه ای به شرط حفظ عدالت در توزیع پست ها دغدغه های به حق تهران را رفع کند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 189]