واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: در پنجم جمادي الاولي سال پنجم هجري در مدينه منوره، طفلي چشمانش را به روي دنيا گشود، دختري كه قرار بود بخش سنگيني از بار امامت و زعامت پدر و دو برادرش را بر دوش كشد. بانويي كه حامل فصاحت و صراحت علي(ع) بود او با سخنان حكيمانه و صادقانه اش بر اهريمن تاخت تا جايي كه پرده از گذشته ننگين بني اميه برداشت و چهره زشت و كريه نياكان يزيد را به تمام مردم نشان داد. حضرت زينب(س) داراي خصايص اخلاقي نمونه اي بود و به علت فضيلت هايي كه داشت القاب متعددي را از جمله شكيبايي، استقامت، قدرت ايمان بالا، تقوي، فصاحت و بلاغت، خردمندي، سرور زنان دانا، قهرمان كربلا، امانت دار الهي، كعبه آفريدگار، نور چشم علي(ع)، خورشيد بزرگواري، بانوي كامل، بانوي وحي، پارساي خاندان علي و ... به او نسبت داده اند. اگر زينت بودن براي پدر فخر است، زينت بودن براي پدري همچون علي (ع) كه سرور عالميان، مولاي متقيان، برادر و وصي پيامبر(ص) و بنده برگزيده خدا است، افتخاري بي نهايت و عظمتي بي مانند است. زينب خردسال پس از شهادت مادرش، حامل رسالت او مي شود و با حضورش، گريه اش، صحبت ها، سخنراني ها و آموزش دادن هايش، ابلاغ پيام هاي ولايت و افشاي توطئه هاي خلافت را عهده دار مي گردد. زندگاني ايشان پس از شهادت پيامبر(ص) و شهيد شدن مادر، گرچه همواره در مظلوميت مي گذرد اما هرگز سازش را نمي پذيرد و در زمان خانه نشيني پدر و در دوران حكومت پنج ساله او آرام نمي نشيند و آنچه را كه از مادر به ارث برده و از علم و اخلاق پدر فراگرفته است را پياده مي كند بدين ترتيب او را نائبه زهرا(س) ناميده اند. محمد شافعي يكي از نويسندگان مصري گفته است: يكي از بزرگترين زنان اهل بيت(ع) از نظر حسب و نسب و از بهترين بانوان طاهر كه داراي روحي بزرگ و مقام تقوا و آينه تمام نماي مقام رسالت و ولايت بوده، حضرت سيده زينب دختر علي بن ابي طالب(ع) است. اين بانو به نحو كامل تربيت شده و از علم و دانش خاندان نبوت سيراب گشته بود به حدي كه در فصاحت و بلاغت يكي از آيات بزرگ الهي گرديد و در حلم و كرم و بينايي و بصيرت در تدبير كارها در ميان خاندان بني هاشم و بلكه عرب مشهور شد و ميان جمال و جلال و سيرت و صورت، اخلاق و فضيلت جمع كرده بود؛ آنچه خوبان همگي داشتند او به تنهايي دارا بود. شب ها در حال عبادت بود و روزها را روزه داشت و به تقوا و پرهيزكاري معروف بود. در اين زمينه از نيشابوري(يكي از مورخان) نيز درباره سخنوري اين بانوي فصيحه نقل شده كه گفته است: زنيب در فصاحت و بلاغت و پارسايي و عبادت همانند پدرش علي(ع) و مادرش فاطمه(س) بود. تاريخ گواهي مي دهد خطبه هاي آتشين اين بانو، قيامي آگاهانه عليه ستمگران رسوا و محكوم كردن آنها بود. اين بانو با سخنانش بدنبال افشاگري چهره نااهلان به مردم ناداني بود كه خود را در برابر ياغي زمان باخته و يا با مشتي دينار، سعادت ابدي و آخرت خود را به لذت زودگذر جهان فاني فروخته بودند. حضرت زينب(س) در دوره حساس امامت برادرش امام حسن مجتبي(ع) و امام حسين(ع) براي بيداري خفتگان و هدايت مردان و زنان فريب خورده، تمام همت خود را به كار مي گيرد. اين بانوي كامله، حماسه عشق و سرسپاري به ولايت، اوج ايمان و عرفان، ايثار، شجاعت، آزادگي و فداكاري را با گذشتن از زندگي و فرزندانش در دشت نينوا جلوه گر مي سازد. علاقه و محبت حضرت زينب(س) به پيشواي سوم شيعيان به قدري شگفت انگيز بود كه روزي حضرت فاطمه زهرا(س) راز آن را از پيامبر(ص) جويا شد و چنين گفت: حسين و زينب چنان دل به يكديگر بسته اند كه زينب بي ديدار حسين بيقرار است و اگر ساعتي بوي حسين را نشنود جانش بيرون مي رود. رسول خدا، آه سوزناكي كشيد و ديدگانش تر شد و فرمود: اي روشناي چشم من! اين دخترك من(زينب) با هزارگونه رنج و سختي گرفتار بلا و مصيبت مي شود. سپس واقعه كربلا را شرح داد. حضرت زينب كبري(س) در واقعه كربلا همراه هميشگي برادر بود حتي زماني كه امام حسين(ع) در راه خدا و حق شهيد شد، اين بانو لحظه اي از همراهي و پرستاري برادر زاده اش حضرت سجاد(ع) و ديگر مردان، زنان و فرزندان صحراي كربلا دست برنداشت از اين رو روز ولادت اين بانو را روز پرستار نامگذاري كردند تا قدردان و يادآور زحمات او باشند. رسول گرامي اسلام(ص) درمورد جايگاه پرستار مي فرمايند: هر كس در رفع نيازهاي بيماري بكوشد، از گناهانش پاك ميشود، همانند روزي كه مادرش او را به دنيا آورد . همچنين كسي كه يك شبانه روز از بيماري پرستاري كند، خداوند او را با ابراهيم خليل(ع) محشور خواهد كرد و او همانند برق خيره كننده و درخشان از صراط عبور ميكند. سرنوشت سازترين فراز زندگاني حضرت زينب(س) پس از واقعه عاشورا و اسارت بازماندگان شروع شد و بار سنگين پرچم ولايت را بر دوش گرفت و در برابر كفر ايستاد و خطابه خواند و پيام دادخواهي را سر داد. بانگ رساي زينب(س) در هر كوي و برزن به گوش مي رسيد و اين باعث شد كه هر فرد در پيروي از حسين(ع) عليه ظلم و دين ستيزي قيام كند و منافقان دنياپرست را رسوا سازد. اين بانوي بزگوار در پانزدهم رجب سال 62 هجري رحلت كرده و آرامگاه شريف او در شام، كعبه آمال عاشقان ولايت است.ك/4 در برخي منابع نيز زمان ارتحال اين بانوي بزرگوار سال 63 هجري ذكر شده است. فراهنگ /7406/ 380/ ** 1071
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 457]