واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > اکبرلو، منوچهر - در حال حاضر سینمای کودک بیش از هر چیز به امکانات سخت افزاری در حوزه جلوه های ویژه نیازمند است . سوره سینما: منوچهر اکبرلو منتقد سینما و پژوهشگر سینمای کودک و نوجوان معتقد است در حال حاضر سینمای کودک بیش از هر چیز به امکانات سخت افزاری در حوزه جلوه های ویژه نیازمند است . وی که دو کتاب به نام های «اقتباس ادبی برای کودک و نوجوان» و «شعبده سینما: سینما برای نوجوانان» را به رشته تحریر در آورده، صحبت های خواندنی و قابل توجهی در خصوص وضعیت سینمای کودک و نوجوان در ایران داشت که مشروح آن به قرار زیر است:* در سال 60 که بنیاد سینمایی فارابی تشکیل شد، فیلم های کودک و نوجوان از اولین تولیدات این بنیاد به شمار می رفت که اتفاقاً توانستند چه به لحاظ مالی و چه به لحاظ کیفی، موفقیت هایی به دست آورند. از آن زمان تاکنون چیزی در حدود بیست و اندی سال می گذرد و کودکان و نوجوانان ما در این سالها با فیلم هایی مثل «اسپایدرمن»، «هاری پاتر» و انیمیشن هایی مثل «شرک»، «داستان اسباب بازی» و ... انس گرفته اند و باید اقرار کرد سینمای کودک و نوجوان خودِ ما چیزی در چنته نداشته تا به مخطبانش ارائه کند. نهایتاً تعدادی عروسک شیرین زبان و در مواردی حتی نچسب و بی مزه به همراه چند شعر و سرود کودکانه، غالب فیلم های کودک ما را در سالیان اخیر تشکیل داده که توانایی رقابت با آثاری را که نام بردم، نداشته اند. حتی بازی های کامپیوتری مورد علاقه کودکان و نوجوانان ایرانی، بازی های محصول کشورهای غربی و یا شرق آسیا مثل ژاپن هستند که با گرافیک بالا و طراحی فوق العاده خود، جایگاه ویژه ای در میان علاقمندان به این بازی ها پیدا کرده اند. با همه این تفاسیر به نظر شما سینمای ما در حال حاضر ظرفیت تولید فیلم های کودک و نوجوان را دارد؟ - بله، این ظرفیت وجود دارد. اگر از نظر اقتصادی به قضیه نگاه کنیم حدود 30 میلیون کودک و نوجوان داریم و این به معنی مخاطب میلیونی و البته بالقوه سینما است. اما این مخاطب با توجه به حضور رسانه های تصویری دیگر مثل بازیهای کامپیوتری و فیلم های خارجی نیازمند آثاری است که سرشار از فانتزی و جلوه های ویژه باشد. دانش جلوه های ویژه و استفاده از دانش کامپیوتری در عرصه سینما به نظر من در ایران به ویژه در نسل جوان سینما وجود دارد. گرچه به دلیل نبودن چنین فیلم هایی، آنها امکان عرصه توانایی های خود را ندارند و نهایتاً در ساخت پیام های بازرگانی از آنها استفاده می شود.نکته مهم این است که ساخت چنین فیلم هایی همزمان با نیاز به تولیدات خاص خود، محتاج سالن های نمایش خوب است. یعنی سالن هایی که جدا از امکانات رفاهی، امکان نشان دادن تصویر و پخش صداهای با کیفیت برای چنین فیلم هایی را داشته باشند. جز تعداد انگشت شماری از سالن ها، آن هم فقط در تهران، اکثر سالن های سینمای ما از این ویژگی محروم اند و صرفاً به کار همان فیلم های ساده و کم خرج رایج سینمای ما می خورند . این مسئله شبیه مسئله ای است که بازی های رایانه ای دارند. این که بازهای با کیفیت های بالا و گزینه های متنوع نیازمند رایانه هایی با کیفیت بالاتر و امکانات سخت افزاری به روزتری هستند. بنابراین در حال حاضر سینمای کودک و نوجوان برخلاف سینمای بزرگسال که محتاج فیلمنامه های قوی است، نیازمند امکانات سخت افزاری در تولید و از آن مهمتر در نحوه پخش آن است. در نتیجه معدود فیلم هایی که در حال حاضر به نام کودک ساخته می شوند و بیشتر «به بهانه کودک» هستند، قصه هایی بسیار ساده دارند که توقع مخاطب کودک یا بزرگسال را برآورده نمی کنند و به علت تغییر فضای فرهنگی جامعه حتی تمایلی به ساخت فیلم های «به بهانه کودک» نیز وجود ندارد.* بسیاری از فیلم های مورد توجه و مطرح سینمای کودکِ جهان و مخصوصاً هالیوود، از کتابهای کمیک استریپ و کمیک بوک هایی اقتباس می شوند که عمر زیادی در فرهنگ غرب دارند. مثلاً شخصیت هایی مانند سوپرمن، مرد عنکبوتی و ... از کمیک بوک های مطرحی که مخاطبان زیادی در میان کودکان و نوجوانان غربی داشته اند به دنیای سینما وارد شده اند. به نظر شما ادبیات و فرهنگ کهن ما این قابلیت را دارد که برای ساخت فیلم های کودک و نوجوان به سراغ این منابع برویم؟ - در حال حاضر از آن جایی که مسئله سینمای کودک، فیلمنامه نیست، اینکه چقدر می شود از منابع کهن فارسی استفاده کرد قابل طرح نیست. چرا که مسئله اقتباس یک مسئله ثانویه است. یعنی زمانی مطرح می شود که ما در سطح قابل توجهی تولیدات داشته باشیم و پس از آن برای ارتقا و غنی سازی این تولیدات، نیازمند منابع با ارزش باشیم. در آن صورت است که منابع کهن فارسی بهترین پیشنهاد خواهند بود. اما در حال حاضر همانطور که گفتم سینمای کودک مشکل فیلمنامه ندارد تا استفاده از منابع کهن فارسی بتواند به کمک این سینما بیاید چون اساساً تولیدی در این عرصه وجود ندارد.نکته مهم در مورد سینمای کودک این است که از آنجایی که کودکان و نوجوانان به طور مستقل به سینما نمی روند و توسط والدین یا معلم ها و مربی ها به سینما برده می شوند باید توجه داشت که مضامین مورد علاقه بزرگتر ها نیز در حاشیه این تولیدات وجود داشته باشد. فیلم های پرفروش کودک در سالیان دور مانند «گلنار» یا «کلاه قرمزی» از این ویژگی بهره می برند. سینمای کودک و نیز انیمیشن های روز دنیا نیز از این ویژگی استفاده دائمی می کنند.مسئله مهم دیگر این است که اساساً برای مخاطب خردسال در سینما جایی وجود ندارد. چرا که بنا به نظر روانشناسان توانایی تمرکز کودک (پیش دبستانی تا سوم ابتدایی) به یک موضوع حداکثر 20 دقیقه است. بنابراین در همه دنیا فیلم های مخصوص این گروه سنی نه در سینما بلکه فقط در تلویزیون عرضه می شود.* زمانی برنامه ای به اسم «صندوق پست» در تلویزیون برای کودکان با اجرای ایرج طهماسب و عروسک با مزه ای به اسم «کلاه قرمزی» پخش می شد که نهایتاً به تولید سه فیلم سینمایی با حضور همین شخصیت ها و شخصیت های جدید دیگری منجر شد. و یا «شهر موش ها» بر اساس مجموعه «مدرسه موش ها» به سینما آمد. به نظر شما تلویزیون چگونه می تواند به تولید فیلم های کودک و نوجوان در سینما یاری برساند؟- رسانه های دیگر همواره به سینما کمک رسانده اند. قصه یک کتاب بسیار خوانده شده و یا شخصیت های یک مجموعه تلویزیونی محبوب می تواند زمینه ساز تولید نسخه سینمایی آن باشد. اما از آنجایی که در حال حاضر برنامه سازان کودک به طور تخصصی در این عرصه فعالیت نمی کنند و در حین مجموعه سازی یا فیلم سازی برای بزرگسالان، برای کودکان نیز برنامه می سازند، طبیعی است که تمرکز لازم را برای تولید نسخه سینمایی اینگونه آثار نداشته باشند.باید در این زمینه بسیار کار کنیم و سینمای کودک و نوجوان را جدی بگیریم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 419]