تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833585175
نگاهی به آخرین نامه امامخمینی(ره)
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > اسماعیلی، محسن - سوم اسفندماه سال 1367، در آخرین ماه های عمرپربرکت امام ، نامه ای از ایشان خطاب به « حضرات روحانیون سراسر کشور و مراجع بزرگوار اسلام و مدرسین گرام و طلاب عزیز حوزه هاى علمیه وائمه محترم جمعه و جماعات » منتشر شد. درآن هنگام کشور وضع ویژه ای داشت که جز حاضران در آن نمی توانند درک کنند. قطعنامه 598 پذیرفته شده و فرزندان امام با چشم های گریان ،اما دل هایی مطمئن وامیدوار از جبهه ها برگشته بودند. کشور نیازبه آرامش و جهادی دیگرداشت و در همان حال دشمن بذر تردید و اختلاف می کاشت. نیش و طعنه ها مخصوصاً متوجه مراد و محبوب ما بود و آن بزرگوار در اوج رنج هایی که به ویژه از ساده اندیشی قائم مقام خویش و برخی دیگر تحمل می کرد این نامه را برای همیشه تاریخ نوشت که آن روزها به عنوان «منشورروحانیت »معروف گردید. این نامه که در جلد27 کتاب صحیفه امام نیز موجود است حاوی نکاتی جداً مهم است که همانند وصیت نامه سیاسی - الهی ایشان باید همواره مورد مطالعه و عمل قرارگیرد موضوع این نامه چندان مهم است که در مجموعه مذکور « تعیین استراتژی نظام جمهوری اسلامی ایران و رسالت حوزه های علمیه » نام گرفته است. اینک و در آستانه سالگرد صدور پیام مذکور به عنوان کمترین دانش آموخته و دلبسته این مکتب شریف و برای ادای بخشی از حق آن رجل الهی فرصت را برای بازخوانی آن مغتنم می شمارم وَاللّهُ مِن وَراءِ القِصدوهووَلیُّ التّوفیقِ. روحانیت؛پیشتازتاریخدر این نامه پس از اشاره به مجاهدت های علمیِ روحانیت ، این واقعیت تاریخی مورد تاکید قرارگرفته است که « آنان در هر عصرى از اعصار براى دفاع از مقدسات دینى و میهنى خود مرارت ها و تلخی هایى متحمل شده اند و همراه با تحمل اسارت ها و تبعیدها، زندان ها و اذیت و آزارها و زخم زبان ها، شهداى گرانقدرى را به پیشگاه مقدس حق تقدیم نموده اند...در هر نهضت و انقلاب الهى و مردمى ، علماى اسلام اولین کسانى بوده اند که بر تارک جبین شان خون و شهادت نقش بسته است. » امام سپس به نقش انکارناپذیر روحانیت در پیروزی انقلاب اسلامی پرداخته ،چنین می گویند:« خدا را سپاس مى گزاریم که از دیوارهاى فیضیه گرفته تا سلول هاى مخوف و انفرادى رژیم شاه و از کوچه و خیابان تا مسجد و محراب امامت جمعه و جماعات و از دفاتر کار و محل خدمت تا خطوط مقدم جبهه ها و میادین مین، خون پاک شهداى حوزه و روحانیت افق فقاهت را گلگون کرده است و در پایان افتخارآمیز جنگ تحمیلى نیز رقم شهدا و جانبازان و مفقودین حوزه ها نسبت به قشرهاى دیگر زیادتر است.» امام البته به نقص ها و نفوذی ها نیز اشاره کرده و تذکرات بسیار سودمندی داده اند که دراینجا تنها یکی از آنها مورد توجه است؛ لزوم هوشیاری واجتناب روحانیت از اختلاف ودرگیری. وحدت؛ اولین وظیفه شرعیآنان که توفیق آشنایی با آثار امام خمینی(ره) را دارند می دانند که شاید در مجموعه بیانات و نوشته های ایشان هیچ موضوعی به اندازه وحدت مورد توجه وتاکید قرار نگرفته باشد. آن بزرگوار در هر مناسبتی توصیه به همدلی و الفت می کردند و در همان حال نسبت به تفرقه و اختلاف به شدت هشدار می دادند. این عنایت تا آنجا بود که اولین بند از وصیت نامه سیاسی الهی خود را هم به همین موضوع اختصاص داده و آن را رمز بقای انقلاب نامیده اند. توصیه و وصیت امام به وحدت، خطاب به همه بود،ا ما درمیان همه گروه ها و اشخاص تاکید ویژه ای به روحانیت داشت؛ ایشان دلیل این تاکید را پیش از پیروزی انقلاب و در زمان تبعید و کادر سازی چنین بیان کرده بود: «آن روز که افراد حوزه ها... به جان هم افتند، اختلاف و چند دستگی درست کنند.... قهراً ملت اسلام به حوزه ها و روحانیت بدبین شده از حمایت و پشتیبانی آنان دست می کشد و در نتیجه راه برای اعمال قدرت و نفوذ دشمن باز می گردد. اگر می بینید دولت(ها) از روحانی و مرجعی می ترسند و حساب می برند برای این است که از پشتیبانی ملت ها برخوردار است و در حقیقت از ملت ها می ترسند و احتمال می دهند اگر اهانت، جسارت و تعرض به یک روحانی کردند ملت ها بر آنان شوریده علیه آنان به پا خیزند. لیکن اگر روحانیون با هم اختلاف کردند و یکدیگر را بدنام نموده و به آداب و اخلاق اسلامی مودب نبودند، در جامعه ساقط شده ملت هم از دستشان می رود...» جالب است که ازنگاه امام عمل به این توصیه ها فقط یک وظیفه اخلاقی نیست و اثرفقهی و شرعی هم دارد.ب رای مثال در مبحث «نمازجماعت»ا ین مساله مطرح شده است که اگر دو یا چند روحانی بر سر امامت جماعت اختلاف پیدا کردند، به کدام یک باید اقتدا کرد؟ هر یک ازفقیهان در این باره نظری داده و از جمله مرجحاتی برای اقتدا به یکی ازآنان ارائه کرده اند. اما ایشان فرموده اند:«اگر چند پیش نماز بر سر مسئله امامت با یکدیگر نزاع کنند و هر یک بخواهد خودش امام شود بهتر و نزدیک تر به احتیاط آن است که به هیچ یک اقتداء نشود! بله، اگر نزاع به این نحو باشد هر یک امامت را به دیگرى واگذارد و از او بخواهد که جلو بایستد در اینجا اقتداء به آن امامى رجحان دارد که مامومین او را مقدم مى دارند.»این فتوای شرعی نشان دهنده عمق اخلاق گرایی امام و اعتقادشان به لزوم فرهیختگی و تنزّه کسانی است که منسوب به دین وروحانیت هستند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی هم امام خمینی(ره) بارها وب ارها نسبت به این ضرورت هشدار داده و از جمله در نامه مورد بحث فرموده اند:« اولین وظیفه شرعی و الهی آن است که اتحاد و یکپارچگی طلاب و روحانیت انقلابی حفظ شودوگرنه شب تاریک در پیش است و بیم موج و گردابی چنین هایل! امروز هیچ دلیل شرعی و عقلی وجود ندارد که اختلاف سلیقه ها و برداشت ها و حتی ضعف مدیریت ها دلیل به هم خوردن الفت و وحدت طلاب و علمای متعهد گردد. ممکن است هر کس در فضای ذهن و ایده های خود نسبت به عملکردها و مدیریت ها وسلیقه های دیگران و مسئولین انتقادی داشته باشد، ولی لحن و تعابیر نباید افکار جامعه وآیندگان را از مسیر شناخت دشمنان واقعی و ابرقدرت ها که همه مشکلات و نارسایی ها ازآنان سرچشمه گرفته است ، به طرف مسائل فرعی منحرف کند.... » مشروطه؛ عبرت تاریخیازمطالعه دیگر آثار امام می توان دریافت که تجربه های تلخ تاریخی بی تاثیر دراین نگرانی ها نیست. امام خمینى سلام الله علیه در طول دوران قبل و بعد از پیروزى انقلاب اسلامى، بارها و بارها به این نکته اشاره و توصیه کرده بودند که همگان باید ضمن آشنایى با نهضت مشروطه ، مراقبت کنند تا مبادا خداى ناخواسته سرنوشت این انقلاب هم «مثل مشروطه شود». ازنظر ایشان نخستین عامل انحراف مشروطیت را مىتوان اختلاف و درگیرى خودى هادانست که به نوبه خود دو نتیجه منفى را به دنبال داشت؛ یکى دلسردى و کنارهگیرى عناصر متعهد و دیگرى رخنه فرصتطلبان نامحرم. تشدید مشاجرات بى حاصل و بى اهمیت لفظى و صرف توان ها در خنثى کردن یکدیگر باعث شد که در آن دوره خاکریز دفاعى انقلاب نفوذپذیر شود و دشمنان بدخواه ملت که هیچ یک از جناحهاى خودى را قابل تحمل نمىدانستند، با پوشش یکى از طرفین وارد صحنه شده و با استفاده از غفلت و جهالت آنان، در فرصت مناسب مواضع کلیدى را اشغال نمایند. این است که امام مىفرمودند: «همه دست در دست یکدیگر بدهند تا انقلاب محفوظ بماند و مثل زمان مشروطیت نشود که آنها که اهل کار بودند مایوس بشوند و کنار بروند.» .اختلاف میان علما در جریان مشروطیت چندان اوج گرفت؛ که برخی همسنگران و دوستان قدیم خود را تکفیر کردند و اینجابود که دشمنان از آب گل آلود ماهی گرفته و حتی مجتهد بزرگی مانند شیخ فضل الله نوری را که به دانش و پرهیزگاری شهره بود به دار آویختند و دیگر البته پشیمانی سودی نداشت. مورخان نوشته اند مرحوم نائینی با نگرانی به آخوند خراسانی گفت: «خبرهای ناگواری که درباره نوری می رسد نشانه آن است که زندگی او در خطر است؛ اگر مشروطه خواهان او را بکشند آبروی علما خواهدرفت». خراسانی تلگرافی به تهران فرستاد تا جان نوری را از مرگ برهاند ولی دیگر دیر شده بود و نوری به دار آویخته شده بود و این مایه عبرتی شد تاجلال آل احمد بگوید:«من نعش آن بزرگوار را بر سر دار همچون پرچمی می دانم که به علامت استیلای غرب زدگی، پس از دویست سال کشمکش بر بام سرای این مملکت افراشته شد.» یک واقعیت ؛سه راهکارامام منکر این واقعیت هم نیست که به هرحال روحانیون هم مانند دیگران ممکن است اختلافاتی داشته باشند و این را نه طبیعی که لازم و مفید نیز تلقی می کردنند؛ چنانکه در پاسخ دلنشین خود به نامه آقای محمدعلی انصاری و نیز در جریان انشعاب در جامعه روحانیت مبارز و درمواضع متعدد دیگر ابراز داشته اند. ولی می فرمودند:« بین افراد و جناح های موجود وابسته به انقلاب اگر اختلاف هم باشد، صرفا سیاسی است ولو اینکه شکل عقیدتی به آن داده شود، چرا که همه در اصول با هم مشترکند و به همین خاطر است که من آنان را تاییدمی نمایم» درآثارامام درکنار توصیه به وحدت و اجتناب ازاختلاف ،سه راهکار نیز دراین زمینه دیده می شود. نخست آنکه « هر دو گروه باید توجه کنند که دشمنان بزرگ مشترک دارند که به هیچ یک از آن دو جریان رحم نمی کند. دو جریان با کمال دوستی مراقب امریکای جهانخوار و شوروی خائن به امت اسلامی باشند. هر دو جریان باید مردم را هوشیار کنندکه درست است که امریکای حیله گر دشمن شماره یک آنها است». دوم آنکه مراقب اطرافیان خودباشند.« از کارهایی که یقینا رضایت خداوند متعال در آن است ، تالیف قلوب و تلاش جهت زدودن کدورت ها و نزدیک ساختن مواضع خدمت به یکدیگر است . باید از واسطه هایی که فقط کارشان القای بدبینی نسبت به جناح مقابل است ، پرهیز نمود.» و سرانجام توصیه همیشگی آن یار سفرکرده« یک چیز مهم دیگر هم ممکن است موجب اختلاف گردد - که همه باید از شر آن به خدا پناه ببریم - و آن حب نفس است که این دیگر این جریان و آن جریان نمی شناسد. رئیس جمهور و رئیس مجلس و نخست وزیر، وکیل ، وزیر و قاضی و شورای عالی قضایی و شورای نگهبان ، سازمان تبلیغات و دفتر تبلیغات ، نظامی و غیر نظامی ، روحانی و غیرروحانی ، دانشجو، غیر دانشجو، زن و مرد نمی شناسد و تنها یک راه برای مبارزه با آن وجود دارد و آن ریاضت است ، بگذریم . » وسلامٌ علیه یومَ وُلِد ویومَ ارتَحَل ویومَ یُبعثُ حیّاً...
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 945]
-
گوناگون
پربازدیدترینها