راهكارهاي درمان بي اشتهايي كودكان

واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین: راهكارهاي درمان بي اشتهايي كودكان
جام جم آنلاين: بي‌اشتهايي كودكان در دنياي امروز يكي از دغدغه‌هاي اصلي بسياري از والدين محسوب مي‌شود كه نگران سوءتغذيه فرزندشان هستند. بهبود وضعيت تغذيه،‌ گسترش و در دسترس بودن انواع خوراكي‌ها و البته توليد انبوه تنقلات متنوع اشتهاي ناچيز معده‌هاي كوچك را به سرعت اشباع مي‌كند و هنگامي كه والدين مشاهده مي‌كنند فرزندشان سر سفره غذا از خوردن امتناع دارد نگران و حيران مي‌مانند كه چگونه او را به خوردن تشويق كنند.

گاه اصرار والدين و امتناع كودك كار را به جاي باريك مي‌كشاند و بي‌اشتهايي به يك مساله بغرنج در روابط آنان تبديل مي‌شود؛ غافل از اين‌كه بي‌اشتهايي دليلي دارد كه بايد در پي رفع آن بود.

بي‌اشتهايي يا لجبازي؟!

گاهي غذانخوردن از بي‌اشتهايي نيست، بلكه از لجبازي‌ كودك ناشي مي‌شود. كودكان بويژه در سه تا شش سالگي از توجه والدين نسبت به تغذيه خود آگاهند و گاه آن را به ابزاري براي لجبازي، مقاومت و گرفتن امتياز تبديل مي‌كنند.

اين كار اگر به عادتي دائمي تبديل نشود براي كودكان، مشكل سوءتغذيه ايجاد نخواهد كرد، چون بالاخره امتناع كودك حدي دارد و اشتهايش بر لجبازي مي‌چربد.

تغذيه سالم

عادات غذايي كودكان از هشت ماهگي شكل مي‌گيرد و پس از آن غذاخوردن با خلق و خو، روابط و رفتارهاي كودك پيوند مي‌خورد. به اين معنا كه از آنها تاثير مي‌پذيرد و براي مثال ممكن است به دليل لجبازي يك غذا يا خوراكي خاص را نخورد.

بالطبع رفتارهاي والدين بويژه مادران در اوايل دوره شكل‌گيري عادات تغذيه‌اي كودك در نحوه تغذيه وي در سال‌هاي بعد موثر است.

برخي كودكان تا نوجواني ياد نمي‌گيرند كه سر ميز يا سفره بنشينند و غذا بخورند و معلوم است كه مانند تمام ناهنجاري‌هاي رفتاري كودكان در اين‌باره هم بايد والدين را مقصر دانست!

متخصصان تغذيه معتقدند:كودكان نبايد تا پيش از 2 سالگي طعم نمك را بچشند. پس از آن نيز بايد همواره غذاهاي كم‌نمك بخورند. عادت كردن به نمك و مصرف آن علاوه بر تغيير ذائقه كودك، مشكلات جسمي و احتمال ابتلا به بيماري‌هايي نظير فشار خون را در آنها (در آينده) افزايش مي‌دهد.

پس از نمك انواع تنقلات متهم رديف بعدي هستند. تنقلات شور، ترش و شيرين، چرب و پرادويه و افزودني‌هاي مجاز و غيرمجاز نظير ذرت بو داده، پفك، چيپس، بستني، بيسكويت، شكلات، كاكائو و... نه‌تنها سلامت كودك را به خطر مي‌اندازد، بلكه اشتهاي وي را به قول معروف كور مي‌كند.

كودكان هنگام گرسنگي براي مصرف تنقلات تمايل شديد نشان مي‌دهند و اگر اين خوراكي‌ها در دسترس باشند يا والدين در مقابل اصرار آنها بالاخره تسليم شوند تنقلات را با اشتها مي‌خورند و از وعده غذايي اصلي بازمي‌مانند.

انواع تنقلات برخلاف تصور برخي والدين ارزش تغذيه‌اي خاص ندارند و در تقابل به دليل استفاده از مواد شيميايي، نگهدارنده‌ها، طعم‌دهنده‌هاي مصنوعي و ... مضرند.

بدتر اين كه برخي والدين تنقلات بويژه بيسكويت و كيك و كلوچه را جايگزين وعده اصلي غذايي مي‌پندارند و از اين طريق خود را از طبخ غذا براي كودك يا خوراندن غذا به وي معاف مي‌كنند.

بسياري نيز در برابر اصرارهاي كودك براي مصرف تنقلات هيچ تفاوتي نشان نمي‌دهند يا شايد چون كودك‌شان را دوست دارند نمي‌خواهند او را از آنچه دوست دارد و قابل خريداري است محروم بكنند.

گروهي از والدين هم هستند كه مصرف تنقلات براي فرزندشان را مايه پزدادن مي‌دانند و دوست ندارند پسر همسايه پفك بخورد و فرزندشان به دست او نگاه كند و حسرت بخورد!

نكات مهم

بي‌اشتهايي دائمي كودكان و امتناع از خوردن وعده‌هاي اصلي غذايي با مشكلات رفتاري والدين نسبت به كودك ارتباط مستقيم دارند.

مهم‌ترين توصيه‌هاي متخصصان علوم تربيتي به والدين براي مقابله با بي‌اشتهايي و عادات تغذيه‌اي نادرست كودكان عبارتند از:

ـ ماست كم‌چرب،‌ سبزيجات تازه، ميوه‌ها و انواع سالاد به افزايش اشتهاي كودك كمك مي‌كند. در مقابل انواع سس‌ها، نوشابه‌هاي گازدار، خوراكي‌هاي چرب و تنقلات از اشتهاي كودك مي‌كاهد.

ـ از خوراندن انواع تنقلات به كودكان حداقل يك ساعت پيش از وعده غذايي اصلي خودداري كنيد.

ـ‌ كودك را عادت ندهيد يك نوع غذاي مخصوص به خود را در وعده اصلي بخورد. از همان غذايي كه براي اعضاي خانواده پخته‌ايد به او بخورانيد مگر اين كه از غذايي واقعا بدش بيايد.

ـ اجازه ندهيد كودكان انواع فست‌فودها را به عنوان وعده غذايي اصلي بخورند. مصرف ساندويچ، پيتزا، همبرگر و... بايد به يك يا دو وعده در هفته محدود شود.

ـ به سليقه كودك در غذا خوردن توجه كنيد. اگر غذايي را دوست دارد و با لذت مي‌خورد در وعده‌هاي بيشتري برايش بپزيد. قاشق، چنگال، بشقاب و حتي وسايل مرتبط با سفره يا ميز غذا را با سليقه وي تهيه كنيد.

ـ اگر بي‌دليل از خوردن غذا امتناع مي‌كند يا لج كرده است زياد اصرار نكنيد كه غذايش را بخورد. فقط كافي است به او بگوييد هر وقت گرسنه شد مي‌تواند غذايش را بخورد.

ـ كودكان بهانه‌گير را در تهيه مواد اوليه غذا و پخت آن مشاركت دهيد. اگر كودك در پخت غذا مشاركت داشته باشد براي خوردن آن انگيزه و تمايل بيشتري خواهد داشت. چيدن ميز يا سفره نيز گزينه خوبي است.

ـ طوري رفتار نكنيد كه انگار غذا خوردن يا نخوردن كودك براي شما امري حياتي است.

ـ هنگام غذا خوردن محيط آرامي فراهم كنيد كه عاري از تنش، دعوا و بدگويي باشد.

ـ آداب غذا خوردن براي مثال شستن دست‌ها، نشستن كنار ساير اعضاي خانواده و... را به كودك تذكر بدهيد تا بداند موظف است اين آداب را رعايت كند. كودكان از اين آداب استقبال مي‌كنند و آن را به مثابه يك بازي محبت‌آميز با اعضاي خانواده و نشانه صميميت و همبستگي با كساني تلقي مي‌كنند كه دوستشان دارند.

ـ ساعات مشخصي براي تناول ناهار و شام خانواده در نظر بگيريد تا كودك بداند وقت غذا خوردن چه زماني است.

ـ كودك را مجبور نكنيد بيش از اندازه‌اي كه ميل دارد غذا بخورد. احساس بدي كه از پر بودن بيش از حد معده ناشي مي‌شود مي‌تواند براي وي نوعي مقاومت رواني در مقابل غذا خوردن بويژه در حضور والدين ايجاد كند.

ـ لازم نيست كودك زياد غذا بخورد. اگر از نيازهاي تغذيه‌اي كودك آگاهي داشته باشيد مي‌توانيد با مقدار كمتر غذاها، پروتئين، كلسيم، آهن و ساير املاح و ويتامين‌ها را به بدن وي برسانيد.

امين رحيمي

پنجشنبه|ا|7|ا|ارديبهشت|ا|1391

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: جام جم آنلاین]

[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 124]