تبلیغات

تبلیغات متنی

محبوبترینها

چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟

جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید

سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم

کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب

بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران

آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟

بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان

با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)

سفر به بالی؛ جزیره‌ای که هرگز فراموش نخواهید کرد!

خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام

آمار وبسایت

تعداد کل بازدیدها : 1865228121

عکسهای مرتضی احمدی + گفت و گوی به یاد ماندنی

واضح آرشیو وب فارسی:تکناز: از همدوره های او -یعنی كسانی كه لازم نیست تا تیتراژ پایانی فیلم صبر كنید تا مطمئن شوید كه اسمشان را درست حدس زده اید یا نه؛ یا كسانی كه نمای بسته چهره شان را كمتر روی بیلبورد های تبلیغاتی سینمای جوان گرای امروز می بینید؛ و یا بهتر است بگویم آنهایی كه خاطره مشتركی را در اذهان نسل ما تا... نسل پدربزرگ های ما تداعی می كنند- خیلی نمانده اند.
عکسهای مرتضی احمدی + گفت و گوی به یاد ماندنی -

عده ای به رحمت خدا رفته اند، چندتایی شان در بستر بیماری هستند (كه آرزوی سلامتی برایشان داریم)، بسیاری شان قشر خبرنگار را مورد كم لطفی قرار می دهند و... و...و...
اما «پدر ژپتو»ی دوبله ایران به همان مهربانی كه با پینوكیو بود، دعوت ما را پذیرفت و در یك روز برفی زمستانی پذیرای ما شد تا روایت های شهر فرنگش را بار دیگر شنوا باشیم.
«مرتضی احمدی» در دهم آبان 1303 در جنوب تهران متولد شد. بازیگر و دوبلوری كه در سال های اخیر، یك تنه با كتاب ها و تحقیقاتی كه هركدام تكه ای از این فرهنگ را در برمی گیرد،
از آواز كوچه باغی گرفته تا ضربی خوانی و... در برابر فراموشی آنچه كه او فرهنگ اصیل تهرانی می خواند مقاومت كرده است. احمدی یكی از معدود آدم هایی است كه چهره قدیمی تهران را هنوز از حافظه هنری اش پاك نكرده و به یاد آن تهران قدیم، گاهی در خلوت اشك می ریزد. او آنقدر راوی خوبی است (شاید هم آنقدر مصاحبه كرده!) كه با كلامی روان و شیوا از سیر تا پیاز خودش را روایت می كند. بدون این كه لازم باشد هی توی حرفش بپرم یا به دنبال حربه ای بگردم كه حرف های بیشتری بزند...با او به گفتگو نشستیم،آنقدر حرف برای گفتن داشت كه در دو صفحه جای نمی گرفت.

عکسهای مرتضی احمدی + گفت و گوی به یاد ماندنی -

دوران كودكی
من84 سال پیش در یكی از محلات جنوب تهران متولد شدم، اون موقع بهش می گفتند سبزی كاری امین الملك كه بعدها شد گمرك امیریه و چهارراه مختاری و بعد هم كه راه آهن احداث شد، اسمش را گذاشتند «راه آهن». من بچه آنجا هستم. همان جا رشد كردم، قد كشیدم، دبستان رفتم (البته، اول مكتب می رفتیم، بعد شد دبستان) در دبیرستان شرف وروشن هم درس خواندم.

عکسهای مرتضی احمدی + گفت و گوی به یاد ماندنی -

جرقه های فعالیت هنری
مادرم زنی مذهبی بود كه صدای بسیار خوبی داشت. هروقت كه برای برادر كوچكم لالایی می خواند من به دهنش نگاه می كردم و مجذوب صدای خوبش می شدم. كم كم شعرها را حفظ كردم و بعضی وقت ها لالایی ها را با هم می خواندیم.
یواش یواش بچه های محل هم فهمیدند صدای من خوبه. دور هم جمع می شدیم و آواز می خواندیم. به صفحات «مرحوم جواد بدیع زاده» كه ترانه های فكاهی می خواند هم علاقه خاصی داشتم. می شنیدم، حفظ می كردم و برای خودم یا بچه های محل می خواندم. خواندن برای من انگیزه شد و از خودم می پرسیدم «چرا نباید از صدایم استفاده كنم؟»
آغاز فعالیت
دبیرستان شرف، تنها مدرسه ای بود كه درآن زمان، فعالیت تئاتر داشت و من در سال 1318 اولین تئاترم را آنجا كار كردم. بیرون مدرسه هم دنبال تئاتر می گشتم. اون موقع ها سینما خیلی كم بود. شاید باورتان نشود، من اولین بار سینما را نزدیك میدان شاپور، زمان رضاه شاه دیدم. دیوار یك طرف خیابان را سفید كرده بودند و از طرف دیگر، فیلم را با آپارات روی دیوار می انداختند. ما هم می نشستیم لب جوی و فیلم می دیدیم. البته فیلم كه نه، یك تصویرهایی كه حركت می كرد!
تا اینكه در سال 1319 خبردار شدم زنده یاد «محمود منزوی» در «سینما سپه» یك ترانه فكاهی می خواند. پیش پرده خوانی تازه مد شده بود. خانواده من مذهبی بودند و از این كارها زیاد خوششان نمی آمد. ولی من یواشكی تصنیف ها را حفظ می كردم و برای بچه های مدرسه می خواندم.
در سال 1322 تصمیم گرفتم تئاتر را به صورت حرفه ای ادامه بدهم اما چون دانشكده ای برای این حرفه نبود، تصمیم گرفتم از راه پیش پرده خوانی وارد كار بشوم. در تئاتر تهران، آقایان محسنی، شیبانی، قنبری به این كار مشغول بودند ولی چون تئاتر فرهنگ (پارس فعلی) پیش پرده خوان نداشت، رفتم آنجا... آنها تصمیم گرفته بودند یك جوری مرا رد كنند، ولی من ماندگار شدم. در سالن انتظار نشسته بودم كه مرحوم پرویز خطیبی به سراغم آمد و گفت: پسر این جا چی می خواهی؟ گفتم: می خواهم پیش پرده خوان بشوم. گفت: پول داری؟ گفتم: بله، پنج زار! گفت: پیش پرده من 12 تومان قیمتش است! آن را به من داد و گفت حفظش كن و پنج شنبه هفته بعد برگرد. آنها می خواستند سانس اول روز جمعه كه بیشتر لوطی ها و چاله میدانی ها می آمدند، برنامه ام را اجرا كنم كه آنها من را هو كنند تا دیگر سراغ این كار نیایم. فكر كردم چه جوری پیش پرده بخوانم كه مردم خوششان بیاید. پس لباس یك فروشنده دوره گرد را پوشیدم و روز پنج شنبه با یك اركستر به رهبری «استاد حسن رادمرد» تمرین كردم و روزی كه روی صحنه رفتم و پیش پرده را خواندم به خاطر سنتی بودنش خیلی مورد استقبال قرار گرفت. همان شب با من قرارداد بستند!
در سال 1322 ماهی 100 تومان، خیلی پول بود! خیلی از هنرپیشه های تئاتر به من حسادت می كردند. درآن زمان، ما حرمت پیش پرده را خیلی داشتیم چون مورد توجه خانواده ها بود. مواظب بودیم زمین نخورد وآن را در حد بالایی نگه می داشتیم. از سال 1327 به بعد، آدم های سودجو شعرهای ما را یادداشت می كردند و در بزم های شبانه می خواندند. ما دیدیم اصالت پیش پرده دارد از بین می رود، از آن سال به بعد خیلی كم پیش پرده می خواندم .

عکسهای مرتضی احمدی + گفت و گوی به یاد ماندنی -

هركی پیش پرده می خونه پای لرزش هم می شینه؟!
اكثر پیش پرده هایی كه می خواندم، طنز انتقادی سیاسی شدید بود. خوب یادم می آید كه به خاطر اجرای پیش پرده «قدس شاهین» در پائیز 1323، به مدت شش ماه به كرمان تبعید شدم كه اگر پیگیری های آقای «محمد مسعود» مدیر روزنامه «مرد امروز» نبود، باید به كرمان می رفتم. تبعید برای جوانی به سن و سال من، خیلی وحشتناك بود چون هم كارم و هم ورزشم را از دست می دادم. به خاطر اجرای پیش پرده های سیاسی، یكی، دوبار طوری مرا زدند كه می ترسیدم به خانه بروم و مادرم مرا با آن سر و شكل ببیند، اما ورزش پوست ما را كلفت كرده بود، اگر چه از سال 1332 به طور كلی، پیش پرد ه خوانی را كنار گذاشتم.
ورزش
من ورزش را از همان سنین نوجوانی در زورخانه های جنوب تهران آغاز كردم. اون موقع ها باشگاه نبود كه!
ما با خرده پارچه ها و كهنه هایی كه با نخ به هم می پیچیدیم یك توپ درست می كردیم و پابرهنه در زمین های سنگلاخ، فوتبال بازی می كردیم. یك روز با بچه محل هایمان تصمیم گرفتیم زمین خاكی پر از سنگ و كلوخی را كه نزدیك محله مان بود،تمیز كنیم و برای فوتبال بازی كردن، آنجا برویم. مشغول جمع كردن سنگ ها بودیم كه آقای خوش تیپی آمد جلو و گفت: چكار می كنید؟ گفتیم: می خواهیم زمین را تمیز كنیم تا بشود مال خودمان! بعدا فهمیدیم آن آقا، رئیس راه آهن بوده است. دستور داد كارگرها آمدند زمین را آماده كردند و قرار شد كه ما هم برای راه آهن یك تیم جمع وجور كنیم. من اولین پایه گذار باشگاه راه آهن بودم. تا سال 1324 یكسره توی تیم بودم ولی آقای «مدد نویی» (كه بهش می گفتند آقا مدد) حق بیشتری به گردن تیم دارد. خود راه آهنی ها هم نمی دانند ما چه زحمت هایی برای تیم كشیدیم. من حالا هم ورزش می كنم، ولی نه به شدت جوانی هایم. تا دوسال پیش پیاده روی تند جزو برنامه هایم بود ولی تو یك چاله افتادم و زانویم آسیب دید. ورزش باعث شده كه من در سن 84 سالگی، حتی یك قرص هم نخورم!
پرسپولیسی تیر!
از سال 44-45 كه شهرت من بیشتر شد، دیدم به فوتبال نمی رسم. تماشاچی شدم. هوادار كشتی و والیبال و بسكتبال هم هستم اما پرسپولیس یك چیز دیگه است! بیشتر وقت ها برای تماشای بازی پرسپولیس به استادیوم می روم. ولی الان، برای چند بازی اخیر تیم نرفتم. خیلی از تماشاچی ها فكر نمی كنند ما پیر شدیم! محبت دارند ولی وقتی كه تیم گل می زند پنجاه نفر می ریزند سر ما، هر كسی هم كه یك موبایل دارد،می خواهد عكس بگیرد. واقعا خسته می شوم. خدا نكند پرسپولیس گل بخورد! تماشاچی ها می ریزند دور و برم و می پرسند: «چرا؟» خب باید این سوال ها را از مسئولین بپرسند نه از من!
(پی نوشت: مرتضی احمدی به همراه سعیدراد، زوج پرسپولیسی هستند كه یك جفت از صندلی توی ورزشگاه آزادی را به نام خودشان سند زده اند!)
بهترین سال زندگی
سال 1322 بهترین سال زندگی من بود. در آن سال من هم وارد اداره راه آهن شدم، هم تئاتر، هم رادیو ( كه آن موقع اسمش اداره انتشارات و تبلیغات بود.)

عکسهای مرتضی احمدی + گفت و گوی به یاد ماندنی -

بازیگری در تلویزیون
زمانی كه تلویزیون تازه راه اندازی شده بود، می گفتند نباید به تئاتری ها توی تلویزیون رل داد چون حركات آنها تند است. ما خیلی دوست داشتیم ببینیم این تلویزیون چیست و وارد آن بشویم. پرس وجو كردیم. خجالت نكشیدیم. به حرف آنهایی كه راهنمایی مان كردند گوش دادیم و وقتی از ما تست گرفتند، دیدند انگار برای تلویزیون ساخته شدیم. الان هم 64 سال متوالی است كه عضو سازمان صدا وسیما و جزو اولین نفراتی هستم كه برای دوبله فعالیت می كنم.

عکسهای مرتضی احمدی + گفت و گوی به یاد ماندنی -

../upload/t/0.590904001314066333_taknaz_ir.jpg

كناره گیری موقتی از فعالیت بازیگری
بعد از كودتای 1332 كه سالن های تئاتر را آتش زدند و ما را بیرون انداختند، تصمیم گرفتم دور این كارها را خط بكشم و بروم دنبال كار خودم. بازیگری را كنار گذاشتم و درخواست انتقالی به اهواز كردم.اتفاقا همه حساب هایم غلط از آب درآمده بود! روز دومی كه وارد اهواز شدم، هنوز پستم را تحویل نگرفته بودم كه از رادیوی اهواز آمدند سراغم و گفتند: بیا جوان های اینجا را جمع وجور كن و برای هنرپیشگی تربیت كن. هفت سال بطور افتخاری برایشان كار كردم و تا رسیدم تهران، دوباره همان آش و همان كاسه!برایم اتفاق افتاد.

عکسهای مرتضی احمدی + گفت و گوی به یاد ماندنی -

../upload/t/0.130792001314066336_taknaz_ir.jpg&x=200&y=200

خانواده
بهترین شانس زندگی من ازدواجم در سال 1334 بود. همسرم یكی از همكارانم در راه آهن بود كه تمام فامیل، دوستش داشتند. او مادر خوبی برای بچه هایم، زن خوبی برای من و دوست خوبی برای خانواده ام بود. با وجود سن و سال كمی كه داشت، ریش سفید خانواده ما شد. در سال1337 دخترم به دنیا آمد و سه سال بعد هم پسرم، مازیار. من فكر می كردم هیچ كس زندگی به این قشنگی من ندارد ولی انگار طبیعت به ما حسودی كرد! همسرم مریض شد و هفت سال با سرطان مبارزه كرد تا این كه در سال 1350 درگذشت و من ماندم و یك دختر 13 ساله و یك پسر 10 ساله. ازدواج نكردم، بچه هایم را خودم بزرگ كردم و نتیجه خوبی هم گرفتم. مازیار در آمریكا زندگی می كند، تحصیلات عالیه و شغل خوبی دارد، عروسم مكزیكی است و دو تا نوه خوب پسری دارم. یك دختر و یك پسر.
دخترم هم یك نوه خوب برایم آورده كه در حال حاضر با او زندگی می كنم. او خیلی خوب ساز می زند.
من خانواده خیلی خوبی دارم و تا الان كه به عنوان ریش سفید كنارشان زندگی كرده ام... (پی نوشت: وقتی از استاد احمدی می پرسیم آیا رفتارتان با نوه تان مثل همان پدربزرگ جدی با نوه شیطون سریال بوی عید (یوسف تیموری) است؟ باخنده جواب می دهد: آخه پسر من چیز دیگراست! توی اون سریال، یوسف تیموری شیطنت می كرد ولی پسر من تمام حواسش جمع این است كه من راحت باشم من اصولا آدم بچه دوستی هستم. هیچ كس حق ندارد بچه ها را توی خانه من دعوا كند.او، نوه اش را «پسرم» خطاب می كند)

عکسهای مرتضی احمدی + گفت و گوی به یاد ماندنی -

كتاب ها و اصلا چرا نویسندگی؟
كتاب اول من با عنوان «من و زندگی» بخشی از چهره تهران قدیم و خاطرات زندگیم را در بر می گیرد. كتاب دومم «كهنه های همیشه نو» شامل ترانه های روحوضی است. برای نوشتن آن باید به دنبال هنرمندان روحوضی می رفتم كه كار خیلی سختی بود. اینها ترانه های فولكلوریك هستند كه فقط متعلق به تهرانه (یا به قول احمدی: تهرونه) و مال هیچ كجای دیگه ای نیست. اما باز دیدم قانع نشدم. كتاب بعدی را شروع كردم با عنوان «فرهنگ بروبچه های تهرون» توی این كتاب تمام واژه ها و ضرب المثل های تهرونی را جمع كردم و شب و روزم را گذاشتم تا این كار تمام شد. من به عنوان یكی از قدیمی ترین دوبلورهای این مملكت به خاطر این كتاب، دوبله را كنار گذاشتم و به قول تهرونی ها بازیگری را درز گرفتم تا به این كتاب برسم. شب ها كه می خوابیدم، تا صبح هفت، هشت بار از خواب می پریدم چون همه اش یك كلمه ای، است چیزی به یادم می آمد كه باید یادداشت می كردمش. كتاب چهارمم «تهرون و تهرونی» هاست و كتاب پنجم كه مشغول پاكنویس آن هستم «تاریخچه كوچه باغی و پیش پرده خوانی» است. نسل گذشته، اطلاعات مكتوب مفیدی در این زمینه برای ما نگذاشتند. من نمی خواهم مثل آنها مورد سرزنش قرار بگیرم.
منبع : خانواده سبز

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: تکناز]

[مشاهده در: www.taknaz.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 967]