تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1819256710
2 شعر شاملو از مجموعه «آهنها و احساس»
واضح آرشیو وب فارسی:سیمرغ: بگذار عشق ِ تو در شعر ِ تو بگرید... بگذار درد ِ من در شعر ِ من بخندد... مرغ دریاخوابید آفتاب و جهان خوابیداز برج ِ فار، مرغک ِ دریا، بازچون مادری به مرگ ِ پسر، نالید.گرید به زیر ِ چادر ِ شب، خستهدریا به مرگ ِ بخت ِ من، آهسته.□سر کرده باد ِ سرد، شب آرام است.از تیره آب ـ در افق ِ تاریک ـبا قارقار ِ وحشی ِ اردک‌هاآهنگ ِ شب به گوش ِ من آید; لیکدر ظلمت ِ عبوس ِ لطیف ِ شبمن در پی ِ نوای گُمی هستم.زین‌رو، به ساحلی که غم‌افزای استاز نغمه‌های دیگر سرمست‌ام.□می‌گیرَدَم ز زمزمه‌ی تو، دل.دریا! خموش باش دگر! دریا،با نوحه‌های زیر ِ لبی، امشبخون می‌کنی مرا به جگر... دریا!خاموش باش! من ز تو بیزارموز آه‌های سرد ِ شبان‌گاه‌اتوز حمله‌های موج ِ کف‌آلودتوز موج‌های تیره‌ی جان‌کاه‌ات...□ای دیده‌ی دریده‌ی سبز ِ سرد!شب‌های مه‌گرفته‌ی دم‌کرده،ارواح ِ دورمانده‌ی مغروقینبا جثه‌ی ِ کبود ِ ورم‌کردهبر سطح ِ موج‌دار ِ تو می‌رقصند...با ناله‌های مرغ ِ حزین ِ شباین رقص ِ مرگ، وحشی و جان‌فرساستاز لرزه‌های خسته‌ی این ارواحعصیان و سرکشی و غضب پیداست.ناشادمان به‌شادی محکوم‌اند.بیزار و بی‌اراده و رُخ‌درهمیک‌ریز می‌کشند ز دل فریادیک‌ریز می‌زنند دو کف بر هم:لیکن ز چشم، نفرت ِشان پیداستاز نغمه‌های ِشان غم و کین ریزدرقص و نشاط ِشان همه در خاطرجای طرب عذاب برانگیزد.با چهره‌های گریان می‌خندند،وین خنده‌های شکلک نابینابر چهره‌های ماتم ِشان نقش استچون چهره‌ی جذامی، وحشت‌زا.خندند مسخ‌گشته و گیج و منگ،مانند ِ مادری که به امر ِ خانبر نعش ِ چاک چاک ِ پسر خنددساید ولی به دندان‌ها، دندان!□خاموش باش، مرغک ِ دریایی!بگذار در سکوت بماند شببگذار در سکوت بمیرد شببگذار در سکوت سرآید شب.بگذار در سکوت به گوش آیددر نور ِ رنگ‌رفته و سرد ِ ماهفریادهای ذلّه‌ی محبوساناز محبس ِ سیاه...□خاموش باش، مرغ! دمی بگذارامواج ِ سرگران‌شده بر آب،کاین خفته‌گان ِ مُرده، مگر روزیفریاد ِشان برآورد از خواب.□خاموش باش، مرغک ِ دریایی!بگذار در سکوت بماند شببگذار در سکوت بجنبد موجشاید که در سکوت سرآید تب!□خاموش شو، خموش! که در ظلمتاجساد رفته‌رفته به جان آیندوندر سکوت ِ مدهش ِ زشت ِ شومکم‌کم ز رنج‌ها به زبان آیند.بگذار تا ز نور ِ سیاه ِ شبشمشیرهای آخته ندرخشد.خاموش شو! که در دل ِ خاموشیآواز ِشان سرور به دل بخشد.خاموش باش، مرغک ِ دریایی!بگذار در سکوت بجنبد مرگ...۲۱ شهریور ِ ۱۳۲۷ برای خون و ماتیکگر تو شاه دخترانی، من خدای شاعرانممهدی حمیدی ـ «این بازوان ِ اوستبا داغ‌های بوسه‌ی بسیارها گناه‌اشوینک خلیج ِ ژرف ِ نگاه‌اشکاندر کبود ِ مردمک ِ بی‌حیای آنفانوس ِ صد تمنا ــ گُنگ و نگفتنی ــبا شعله‌ی لجاج و شکیبائیمی‌سوزد.وین، چشمه‌سار ِ جادویی تشنه‌گی‌فزاستاین چشمه‌ی عطش که بر او هر دَمحرص ِ تلاش ِ گرم ِ هم‌آغوشیتب‌خاله‌های رسواییمی‌آورد به بار. شور ِ هزار مستی ناسیرابمهتاب‌های گرم ِ شراب‌آلودآوازهای می‌زده‌ی بی‌رنگبا گونه‌های اوست،رقص ِ هزار عشوه‌ی دردانگیزبا ساق‌های زنده‌ی مرمرتراش ِ او. گنج ِ عظیم ِ هستی و لذت راپنهان به زیر ِ دامن ِ خود داردو اژدهای شرم راافسون ِ اشتها و عطشاز گنج ِ بی‌دریغ‌اش می‌راند...» بگذار این‌چنین بشناسد مرددر روزگار ِ ماآهنگ و رنگ رازیبایی و شُکوه و فریبنده‌گی رازنده‌گی را.حال آن‌که رنگ رادر گونه‌های زرد ِ تو می‌باید جوید، برادرم!در گونه‌های زرد ِ تو وندراین شانه‌ی برهنه‌ی خون‌مُرده،از همچو خود ضعیفیمضراب ِتازیانه به تن خورده،بار ِ گران ِ خفّت ِ روح‌اش رابر شانه‌های زخم ِ تن‌اش بُرده!حال آن‌که بی‌گماندر زخم‌های گرم ِ بخارآلودسرخی شکفته‌تر به نظر می‌زند ز سُرخی لب‌هاو بر سفیدناکی این کاغذرنگ ِ سیاه ِ زنده‌گی دردناک ِ مابرجسته‌تر به چشم ِ خدایانتصویر می‌شود... □هی! شاعر! هی!سُرخی، سُرخی‌ست:لب‌ها و زخم‌ها!لیکن لبان ِ یار ِ تو را خنده هر زماندندان‌نما کند،زان پیش‌تر که بیند آن راچشم ِ علیل ِ توچون «رشته‌یی ز لولو ِ تر، بر گُل ِ انار» ـآید یکی جراحت ِ خونین مرا به چشمکاندر میان ِ آنپیداست استخوان;زیرا که دوستان ِ مرازان پیش‌تر که هیتلر ــ قصاب ِ«آوش ویتس»در کوره‌های مرگ بسوزاند،هم‌گام ِ دیگرشبسیار شیشه‌هااز صَمغ ِ سُرخ ِ خون ِ سیاهانسرشار کرده بوددر هارلم و برانکسانبار کرده بود کُنَد تاماتیک از آن مهیالابد برای یار ِ تو، لب‌های یار ِ تو!□ بگذار عشق ِ تودر شعر ِ تو بگرید... بگذار درد ِ مندر شعر ِ من بخندد... بگذار سُرخ خواهر ِ هم‌زاد ِ زخم‌ها و لبان باد!زیرا لبان ِ سُرخ، سرانجامپوسیده خواهد آمد چون زخم‌های ِ سُرخوین زخم‌های سُرخ، سرانجامافسرده خواهد آمد چونان لبان ِ سُرخ;وندر لجاج ِ ظلمت ِ این تابوتتابد به‌ناگزیر درخشان و تاب‌ناکچشمان ِ زنده‌ییچون زُهره‌ئی به تارک ِ تاریک ِ گرگ و میشچون گرم‌ْساز امیدی در نغمه‌های من! □بگذار عشق ِ این‌سانمُردارْوار در دل ِ تابوت ِ شعر ِ توـ تقلیدکار ِ دلقک ِ قاآنی ــگندد هنوز و بازخود را تو لاف‌زنبی‌شرم‌تر خدای همه شاعران بدان! لیکن من (این حرام،این ظلم‌زاده، عمر به ظلمت نهاده،این بُرده از سیاهی و غم نام)بر پای تو فریببی‌هیچ ادعازنجیر می‌نهم!فرمان به پاره کردن ِ این تومار می‌دهم!گوری ز شعر ِ خویش کندن خواهموین مسخره‌خدا را با سر درون ِ آن فکندن خواهمو ریخت خواهم‌اش به سرخاکستر ِ سیاه ِ فراموشی... □بگذار شعر ِ ما و تو باشدتصویرکار ِ چهره‌ی پایان‌پذیرها:تصویرکار ِ سُرخی لب‌های دخترانتصویرکار ِ سُرخی زخم ِ برادران!و نیز شعر ِ منیک‌بار لااقلتصویرکار ِ واقعی چهره‌ی شمادلقکاندریوزه‌گان"شاعران!"
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیمرغ]
[مشاهده در: www.seemorgh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 2276]
-
گوناگون
پربازدیدترینها