واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: مجله صوتي شهيد اندرزگو منتشر شد خبرگزاري فارس: نشر الكترونيكي شاهد، زندگي و خصوصيات رفتاري و مبارزاتي شهيد سيد علي اندرزگو را در يك مجموعه صوتي 26 قسمتي منتشر كرد. به گزارش باشگاه خبري فارس "توانا " به نقل از سايت نويد شاهد، اين نرمافزار صوتي، گويا نمايي شده است؛ اين مجموعه در 26 قسمت و به مدت 280 دقيقه با قابليت استفاده در كليه دستگاههاي mp3 در اختيار علاقهمندان است. شهيد اندرزگو در رمضان سال 1318 شمسي، در خيابان شوش تهران در يك خانواده متوسط ديده به جهان گشود. او پس از طي دوران كودكي و در پايان تحصيلات ابتدايي به سبب مشكلات معيشتي، ترك تحصيل كرد و در يك كارگاه نجاري مشغول به كار شد. از آن جايي كه به علوم ديني علاقه وافري داشت پس از فراغت از كار روزانه، تا پاسي از شب در مسجد هرندي دروس فقه و اصول ميخواند. شهيد اندرزگو، در نوجواني با نواب صفوي آشنا شد. منش و شخصيت اين روحاني مبارز در ذهن و ضمير او اثري ژرف گذاشت و فرايند اين تاثير روحي، آشنايي با تشكيلات فدائيان اسلام و راه مبارزاتي آنها بود كه در تعيين مشي مبارزاتي شهيد اندرزگو نقش آفرين بود. وي كه در آن سال ها به سلاح علم و ايمان، خود را مسلح مي ساخت، سرانجام با درك و لمس روح نهضت 15 خرداد به رهبري امام خميني (ره) در سن 18 سالگي گام به عرصه مبارزه با رژيم پهلوي نهاد. شهيد اندرزگو در جريان قيام 15 خرداد خود يكي از عاملين تظاهرات پرشور مردم بود كه همان شب با اهداي كتابي از امام مورد تقدير قرار گرفت. پس از واقعه 15 خرداد، در همان رابطه دستگير و تحت شديد ترين شكنجه ها قرار گرفت و با اينكه در زير شكنجه بيهوش شده بود، به سبب عزم خدادادي كوچكترين كلامي كه بتواند شكنجه گران را به مقصودشان رهنمون سازد بر زبان نياورد؛ پس از رهايي از زندان با شهيد حاج صادق اماني و ديگر دوستاني كه از سابق ميشناخت ارتباط برقرار كرد و وارد شاخه نظامي هيئت موتلفه جمعيتهاي اسلامي شد. در همين زمان مسئله ترور حسنعلي منصور نخست وزير وقت مطرح شد و او به همراه ديگر افراد شركت كننده در اين ترور، در مراسم تحليف شركت كرد و نخستين نفري بود كه دست روي قرآن گذاشت و سوگند ياد كرد كه تا آخرين قطره خون خود نسبت به نهضت و آرمان هاي اسلامي آن وفادار بماند. اعدام انقلابي حسنعلي منصور با همكاري شهيدان محمّد بخارايي، رضا صفار هرندي، مرتضي نيك نژاد و حاج صادق اماني جامعه عمل پوشيد. شهيد اندرزگو كه 19 سال بيشتر نداشت، در اين عمليات مسئوليت كُند كردن اتومبيل منصور را در محدوده بهارستان بر عهده داشت تا شهيد بخارايي بتواند با دقت عمل او را از پاي در آورد. وقتي كه شهيد اندرزگو با موفقيت وظيفه خود را انجام داد، منصور به ناچار در نزديكي مجلس از اتومبيل پياده و عازم مجلس شد و همين امر فرصتي فراهم آورد كه شهيد بخارايي از اين موقعيت، استفاده كند و خشم و نفرت ملت مسلمان ايران را با گلولهاي كه شليك كرد و در گلوي او نشاند، ابراز كند. پس از اين حركت، شهيد اندرزگو براي اطمينان از مرگ منصور، خود را به او رساند و گلوله ديگري در مغزش خالي كرد و به سرعت متواري شد. از آن به بعد زندگي مخفي اختيار كرد و مخفيانه در قم زندگي و تحصيل علوم حوزوي را ادامه داد. رژيم كه از يافتن وي مايوس شده بود، او را غياباً محاكمه و به اعدام محكوم كرد؛ پس از مدتي، توسط ساواك شناسايي شد اما توانست فرار كند و خود را مخفيانه به عراق رساند و از نعمات وجودي امام (ره) از نزديك استفاده ها برد؛ در سال 1345، به ايران بازگشت و به قم رفت و مجدداً سرگرم فعاليت هاي انقلابي شد ضمناً هر وقت فرصتي پيش مي آمد با سخنرانيهاي پرشور خود در شنوندگان تاثير به سزايي ميگذاشت و آنان را به تحرك وا ميداشت. در سال 1351 شمسي، يكي از دوستان وي دستگير و در زير شكنجههاي طاقت فرسا به مواردي در رابطه با شهيد اندرزگو اعتراف كرد و ساواك از سر نخي كه به دست آورده بود، در صدد دستگيري وي برآمد اما از او توانست مثل هميشه از دست ساواك بگريزد و به قم برود؛ در قم مجدداً با نام مستعار و با ظاهري ديگر، اتاقي اجاره كرد و مشغول فعاليت شد و با گروه هاي مبارز مسلمان به برقراري ارتباط پرداخت و براي آنها پول و اسلحه و مهمات و امكانات فراهم ساخت. بار ديگر، ساواك موفق به شناسايي محل زندگي او شد و اين بار نيز، وي از معركه گريخت و با نامي ديگر و در لباسي مبدل، خودرا به مشهد رساند و در آن شهر با حجت الاسلام والمسلمين عباس واعظ طبسي (توليت فعلي آستان قدس رضوي) تماس گرفت و با كمك ايشان توانست همراه همسرش و به طور پنهاني از طريق زابل و زاهدان به افغانستان فرار كند؛ وي در افغانستان تنها يك ماه دوام آورد و نتوانست دور از مبارزه باشد، لذا مخفيانه خود را به مشهد رساند. در اين دوران شهيد اندرزگو، روزها بالباس مبدل و با نام هاي مستعار به شهرستانهاي مختلف مسافرت مي كرد و به فعاليت هاي تبليغي مشغول مي شد و شب ها نيز در نزد اديب نيشابوري به توسعه معلومات مي پرداخت و هم زمان، طلاب ديگر را نيز از اطلاعات علمي و مبارزاتي اش بهره مند مي ساخت. او در مشهد چندين خانه عوض كرد و نيز پنهاني به سفر حجّ مشرف شد. در سفر ديگري كه عازم انجام حجّ عمره شده بود، خود را به نجف اشرف رساند و به زيارت امام (ره) نايل آمد و از انفاس قدسي آن درياي بيكران فيض، نيرو گرفت. سپس به سوريه و لبنان سفر كرد و بر تجربه هاي مبارزاتي خويش افزود؛ شهيد در لبنان با نماينده امام (ره) در سازمان الفتح تماس گرفت و ضمن ديدن تعليمات نظامي، طرز استفاده از سلاح هاي سنگين را فرا گرفت. شهيد اندرزگو پس از بازگشت به ايران همزمان با اوجگيري انقلاب اسلامي تصميم به نابودي شاه گرفت لذا به يك برنامه 6 ماهه، رفت و آمدهاي شاه را تحت نظر گرفت تا بتواند با وارد كردن مواد منفجره از فلسطين، هدف خود را پياده كند، لذا دست به كار شد، تا به كمك شخصي در داخل كاخ سلطنتي به اين مهم دست يابد كه با رويداد شهادتش توفيق اجراي آن را از دست داد. از آن جايي كه ماموران ساواك به طور دايم در جستجوي وي بودند، توانستند اطلاعاتي حين شكنجه تعدادي از مبارزان اسلامي، از اندرزگو به دست آورند. ساواكي ها در چارچوب اين اطلاعات تلفن هاي قسمت وسيعي از شهر تهران را تحت كنترل گرفتند تا توانستند، رد مكالمات او را به دست آورند و پي بردند كه شهيد اندرزگو روز 19 ماه مبارك رمضان افطار را در منزل يكي از دوستانش خواهد بود. شهيد اندرزگو، نزديكي غروب آن روز با يك موتور گازي راهي منزل دوستش شد؛ مأموران ساواك قبلاً منطقه را به محاصره در آورده بودند. وي پس از ورود به خيابان سقاباشي متوجه حضور ماموران ساواك شد، اما براي فرار از مهلكه، ديگر دير شده بود . وي با پناه گرفتن در پشت يك اتومبيل سعي در گمراه كردن ماموران داشت ، اما ماموران رژيم از فاصله دور پاهاي او را مورد هدف قرار دادند؛ شهيد اندرزگو در حالي كه خون به شدت از پاهايش جاري بود، توانست تعدادي از اسنادي را كه در جيب داشت در دهان گذاشته و بجود و تعداد ديگر را نيز با خون خود آغشته كرد تا به دست ماموران ساواك نيافتد. دژخيمان رژيم كه سخت از اين چريك مسلمان وحشت داشتند از فاصله دور او را به گلوله بسته بودند و از اين باك داشتند كه اندرزگو به خودش مواد منفجره بسته باشد، آن ها وقتي مطمئن شدند كه اندرزگو قادر به انجام حركتي نيست به وي نزديك و او را روي برانكارد قرار دادند، اما سّيد با تكاني خود را از روي برانكارد به داخل جوي آب انداخت. لحظه شهادت فرا رسيده بود و او در روز ضربت خوردن مولايش علي (ع) و در حالي كه روزه بود و روزه خود را با خوردن اسناد باز كرد، به لقاي پروردگارش شتافت. سيّد همواره گفته بود كه: "زنده مرا نخواهند يافت " و سرانجام نيز چنين شد. انتهاي پيام/ر
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 551]