واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > اسدزاده، محمدرضا - گفت وگو با خبرگزاری پانا درباره ادبیات علمی تخیلی در ایران ادبیات علمی و تخیلی ادبیات تغییراست و نگاهی روبه آینده دارد اما نگاه ایدئولوژیک بسته جامعه فرهنگی نویسندگان موجبات رشد و بالندگی این نوع از ادبیات را در کشور فراهم نکرده است. محمدرضا اسدزاده به پانا گفت: به طور کلی انسان سه نوع درک دارد کودکان ونوجوانان نیز دردوره های سنی خود از این سه نوع حس برخوردار هستند درک حسی، درک عقلی و خیالی از جمله ادراکی است که در طول زندگی هر فرد بنا بر شرایط سنی ظهور پیدا می کند و شرایط محیطی نیز بر آن تاثیر می گذارند. نویسنده «رنج و رنگ» افزود: قوه تخیل که به آن مخیله نیز می گویند، قوه عقلی که با آن می اندیشند و قوه حسی که قوای 6 گانه را شامل می شود سه نوع حسی هستند که در انسان وجود دارد، درمباحث روانشناسی هر سه قوای ذکر شده باید رشد کنند یعنی هر کودک در هر دوره سنی باید یکی از قوای مطرح شده فعال باشد و باید محیط پیرامون نیز برای تقویت آن شرایط را هموار سازد.وی اظهار داشت: مشکلی که درحال حاضر در در رسانه ،کتاب و در ادبیات متناسب با سن کودک و نوجوان وجود دارد،طرح سوژه، داستان نمی شود، یعنی در یک سنی که اقتضائات کودک داستان های عاطفی است حجمی از داستان های علمی تخیلی به او ارایه می دهیم البته اینگونه داستان ها جای خود را دارد باید طرح، نوشته وعرضه شود اما چگونگی و در چه سنی بسیار اهمیت دارد. اسدزاده تصریح کرد: اگر بخواهیم حرفه ای و علمی در ادبیات طرح کنیم در دسته بندی حرفه ای داستان نویسی داستان های واقعی را در مقابل علمی و تخیلی داریم; داستان های واقعی دو گونه هستند داستان هایی که خود کودک و نوجوان ناقل آن هستند و شخصیت اول داستان کودک است وداستان هایی که شخصیت آن کودک و نوجوان نیست و شخصیتی غیر از کودک است هر دو گونه این دسته بندی به حال و گذشته می پردازند اینجا بحث آینده مطرح نیست.نویسنده «درد نخواندن» توضیح داد: اما گروه سومی که از دسته داستان های غیر واقعی هستند در گذشته ادبیات ما افسانه ها را در بر می گرفتند و در دنیای مدرن امروز ما داستان های علمی و تخیلی را در برمی گیرند، این داستان هایی که مرتبط با افسانه ها و علمی و تخیلی هستند به طور عمومی به آینده می پردازند; کودک را از حال و گذشته خود جدا می کنند و به آینده ای که هنوز وجود ندارد می برند در اینجا باید نگاه کنیم که آینده در چه سنی از کودک مطرح است که متناسب با آن داستان های علمی و تخیلی را گسترش بدهیم. نویسنده "لبخند خدا" گفت: به طور مثال کودک در دوره قبل از دبستان دوست دارد خود قهرمان داستان باشد و یا قهرمان آن کارتون باشد بنابراین قهرمان داستان باید طوری باشد که کودک احساس یکی شدن داشته باشد، در اینجا زیاد داستان های علمی و تخیلی مطرح نیستند درسنین قبل از دبستان باید داستان های واقعی را مطرح کنیم تا در جریان آن کودک خود را در آن پیدا کند البته داستان های واقعی هم دسته بندی های گوناگونی دارند.وی افزود: داستان های واقعی عبارتند از صحنه های مختلفی که کودک ونوجوانان در آن مطرح می شوند مثل علی کوچولو; این داستان خود یک کودک بود; گروه دوم داستان هایی هستند که حیوانات نقش اصلی داستان را بر عهده دارند; گروه سوم داستان های واقعی داستان های ماجرایی و یا پلیسی هستند; دسته چهارم داستان های تاریخی هستند که شخصیت های آن تاریخی هستند گروه آخر نیز داستان های اخلاقی عاطفی هستند که گذشت و ایثار از مقولاتی از این دست را شامل می شوند.نویسنده «لبخند خدا» تصریح کرد: درمقابل اینها داستان های علمی و تخیلی مطرح هستند که ادبیات علمی- تخیلی ادبیات تغییر است موقعی که یک فرهنگ به دنبال تغییرات اجتماعی و توسعه فن آوری در خود می بیند علوم و فنون در کشور در حال تغییر باشند باعث می شود که اینها افزایش بیشتری پیدا می کنند. وی درباره کتاب های ترجمه شده در حوزه ادبیات علمی - تخیلی و آسیب های آن گفت: به طور طبیعی متناسب با فرهنگ و مقتیضات و نیازهای بومی داستان علمی و تخیلی باید نوشته شود اما نویسندگان ما تا کنون چنین فعالیتی نداشته و بیشتر آثار منتشر شده در این ژانر ترجمه هستند. اسدزاده در پاسخ به این سوال که در کشور ما ادبیات علمی و تخیلی وارداتی است و هنوز علم و فن آوری هماهنگ با آن مطرح نیست اظهار داشت: البته اینطور نیست که تولید علم نداشته باشیم جامعه ما نیز در حال حرکت رو به جلوست خیلی از علوم وفنون وارد کشور ما شده و دنیای دانستنی هایی که کودکان و نوجوانان به آن نیازمند هستند با بخشی از آنها روبه رو هستیم که به تخیل کودک کمک می کند اما بخش دیگر که می تواند مخرب باشد نیازمند بررسی است که از اینگونه ادبیات آنچه که مفیدتر و سازنده تر است وارد ادبیات شود اما این درست نیست که به طور کلی ادبیات علمی و تخیلی کنار گذاشته شود.این نویسنده و روزنامه نگار تصریح کرد: ما نیازمند این هستیم که بدانیم قوه تخیل کودک در چه زمانی و با چه عواملی باید قوت بگیرد به طور مثال داستان های واقعی باید قبل از دبستان مطرح شوند اما از دبستان به بعد جزئیات خلقی و رفتاری کودکان بسیار مهم است و می توانیم در این زمان شخصیت پردازی هایی در حوزه مسایل اخلاقی داشته باشیم یا از 15 سال به بعد شخصیت نوجوان نیازمند آینده و تخیل است بر طبق روانشناسی سنی در این گروه سنی نگاه بیشتر به آینده و خیال پردازی درباره مسایل مختلف در نوجوان شکل می گیرد.وی یادآور شد: مشکل اساسی ادبیات کودک ونوجوان ممیزی کارشناسانه است، نهادهای مرتبط با ادبیات کودک و نوجوان باید با یک منطق کارشناسانه آثاری که تولید می شوند نظارت کنند. نویسنده «رنج و رنگ» گفت: جامعه فرهنگی نویسندگان ایران شاید قوه تخیل را خیلی جدی نمی گیرند و فرهنگ تخیل در میان آنان زیاد مطرح نیست; بیشتر نویسندگان ایدئولوژیک و واقع گرا هستند، هنجارها و ناهنجارها را زیاد مطرح می کنند به نوعی نویسندگان ما در گذشته باقی مانده اند از حال هم گذر نمی کنند; البته ایدئولوژی که بسته است و از انحصار بیرون نیامده است این ایدئولوژی را در تمامی مسایل جاری در جامعه می توانیم ببینیم به طور مثال تمام رنگ آمیزی های شهر رنگ های سرد و مرده هستند چون می دانیم که رنگ نتیجه تخیل است البته این مساله در چند سال گذشته کمی متعادل تر شده است می توان گفت که نگاه به آینده در جامعه شکل گرفته است.اسد زاده گفت: باید به یاد داشته باشیم که جامعه فرهنگی بسته موجب گذشه گرایی است جامعه فرهنگی نویسندگان بیاد نگاه به آینده را در خود تقویت کنند و با توجه به علوم وفنون در کشور و نیاز مخاطبان امروزی را مرتفع سازند، با تجربه های گذشته و نگاه به آینده می توان ادبیاتی قابل قبول به مخاطب ارایه داد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 341]