واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: بین الملل > خاورمیانه - پاتریک سیل در حالی که مردم خاورمیانه و حتی همه جهان با انتظاری طولانی مدت، شنبه هفته گذشته به پای صحبت های بنیامین نتانیاهو و شنیدن مواضع او نشستند، باراک اوباما مرد جوان کاخ سفید ترجیح داد روز تعطیل خود را به جای گوش سپردن به صحبت های تکراری دولت راستگرای تل آویو، به بازی گلف بگذراند. هیچ تصویری گویاتر از این هم نمی توانست ماهیت کنونی رابطه میان رییس جمهور آمریکا و رییس دولت تل آویو را بازگو کند. امروز در واشنگتن و تل آویو بر خلاف گذشته نه دیگر دو همراه همیشگی بلکه دو دشمن تند و سخت نشسته است. امروز دیگر برای همگان واضح است که دیدگاه های هر یک از دو دولت آمریکا و اسراییل در رابطه به مبانی صلح خاورمیانه دارای اختلافاتی اساسی است. اما هر قدر که نتانیاهو در بیان مواضعش عصبی و محتاط بود اوباما راحت و آسوده است. او به خوبی می داند که همه چیز به نفع اوست. اوباما می داند که به زودی زمان تحقق همه خواست هایش سر می رسد. امروز جنگ نابرابر اسراییل و آمریکا آغاز شده است. نتانیاهو که تصور چنین جدیتی را از کاخ سفید نداشت، به طور حتم زمین و زمان را به هم می دوزد تا بلکه همپیمانان آمریکایی خود را در برابر اوباما قرار دهد. در اسراییل هم احزاب و گروه های تندروی متعصب از هر کاری برای بدنام کردن اوباما دریغ نمی کنند، حتی اگر انگ درونمایه های نژادپرستانه ضد یهودی نیز به او بزنند. اما توازن قدرت به گونه ای جریان را سوق می دهد که در نهایت یا نتانیاهو را در برابر خواست رییس جمهوری آمریکا به زانو در می آورد یا او را به مجبور به ترک کاخ نخست وزیری می کند.امروز برخی در واشنگتن بر این باورند که برنامه های اوباما در افزایش فشار به دولت اسراییل اگر ابزاری برای برکناری او از صحنه قدرت اسراییل نباشد، حداقل نیرویی برای اجبار او در بیرون راندن جناح راست تندرو و ائتلاف با حزب کادیما به سرکردگی تزیپی لیونی خواهد بود. شاید که از طریق ائتلاف جدید دولت تل آویو بتوان به راهکار تشکیل دو دولت مستقل در نهایت دست یافت. به ندرت در دهه های گذشته رابطه اسراییل با آمریکا چنین به تنش کشیده شده بود. از ابتدای دهه 60 میلادی و دوران ریاست جان اف کندی در کاخ سفید اسراییل دیگر هیچ گاه چنین روابط خود را با آمریکا در خطر ندیده است، تنشی که همه ماهیت و چرایی وجود اسراییل را در همه این سال ها به چالش می کشد.نتانیاهو در حالی در کلام خود سعی داشت مانند یک مطلق گرای تمامیت خواه صحبت کند که در مشت بسته خود هیچ نداشت. هر چه بود همان تکرار همیشگی خواست هایی بود که یک طرفه و یک سویه برای رسیدن به کمال اهداف تل آویو بیان می شد. " در فلسطین آینده نباید هیچ نشانی از فعالیت های نظامی دیده شود. همه توان نظامی و دفاعی فلسطینی ها باید تحت کنترل باشد." نتانیاهو با ایراد این جملات و ابراز ترس از توان دفاعی مردمان فلسطین،حق دفاع از سرزمین را فقط برای اسراییلی ها قایل دانست گو این که فلسطین باید تا ابد زیر رگبار حملات اسراییل باقی بماند! " مردم فلسطین باید دولت اسراییل را به عنوان حکومتی یهودی به رسمیت بشناسند." این دیدگاه نابخردانه نتانیاهو همه فلسطینی های مناطق 1948 و شمار فراوان آوارگانی را که در همان سالها بیرون رانده شدند، به هیچ می گیرد. " اسراییل باید حریم پدافندی خاص خود را دارا باشد." نتانیاهو این خواسته را ابراز کرد اما نگفت که به باور وی کجای سرزمین اعراب باید کنترل شود. " بیت المقدس باید به عنوان پایتخت اسراییل معرفی شود." این ادعا نه فقط از سوی فلسطینیان بلکه حتی از سوی هیچ یک از مسلمانان جهان نیز پذیرفتنی نیست. " آوارگان فلسطینی در جایی خارج از مرزهای اسراییل اسکان می یابند." در واقع دولت راستگرای اسراییل به طور کامل حق بازگشت به سرزمین را از فلسطینی ها سلب می کند. نتانیاهو با این گفتار به صورتی واضح نشان داد که هیچ فلسطینی را ساکن سرزمین های یهودی نخواهد دانست و در نهایت صرف نظر از همه موضع گیری های سختگیرانه نتانیاهو در رابطه با مساله حیاتی شهرک سازی های یهودی نشین باز هم همان گفته های همیشه را تکرار کرد، البته با کمی نرمش! با این اوصاف عجیب نیست اگر فلسطینیان و جهان عرب از صحبت های نتانیاهو برافروخته شوند و آن را مانعی جدی در برابر روند صلح خاورمیانه تلقی کنند. البته اکنون زمان ناامیدی نیست. مسلمانان جهان باید به یاد داشته باشند که این فقط ابتدای راه است. هنوز خیلی مانده تا قصه دراز خصومت تدریجی آمریکا و اسراییل به سرانجام خود برسد. البته اسراییل هیچ گاه جرات درک و فهم این موضوع را ندارد که رهبران پیشین آنها مرتکب دو اشتباه بزرگ تاریخی شده اند. نخست تصرف بیشتر اراضی سرزمین های اشغالی که از سال 1967 میلادی تاکنون هم چنان ادامه دارد. و دوم گسترش این باور که تامین امنیت اسراییل نه در گرو صلح با همسایگان، بلکه فقط در ایجاد فضایی نظامی امنیتی است. غافل از این که هیچ یک از این دو رویه قابل قبول و پذیرفتنی نیست.این مساله دقیقا درونمایه پیامی است که هر بار اوباما دولت اسراییل را با آن مورد خطاب قرار می دهد و نتانیاهو هم هر بار از شنیدن آن سر باز می زند. الحیات 19 می 2009 /ترجمه: لیدا هادی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 286]