محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1853078592
خلاف جهت آب
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > سینما - محسن آزرم خیلی کنجکاوم که بدانم کیوان علیمحمدی و امید بنکدار چهجوری تقسیم کار میکنند؛ چهجوری باهم مینویسند، چهجوری باهم کارگردانی میکنند و چهجوری باهم تدوین میکنند. در همه این سال‌هایی که علیمحمدی و بنکدار از فیلم‌های داستانی کوتاه و مستند به سینمای حرفه‌ای داستانی رسیده‌اند، این کنجکاوی پابرجا مانده است و با اینکه سابقه آشنایی‌‌مان به همان دوره فیلم‌های داستانی کوتاه و مستندی برمی‌گردد که زمینه ورودشان به سینمای حرفه‌ای شد ولی هیچ‌وقت این پرسش (و درواقع، کنجکاوی) را با آنها درمیان نگذاشته‌ام؛ چون مطمئنم که جواب این کنجکاوی، چیزی بیش از یک خنده دوستانه نیست. حدسم این است که می‌گویند خب، یکبار بیا تماشا و ببین چه می‌کنیم اما بعید است کارگردان‌هایی که تا رسیدن به مرحله فیلم‌برداری، فیلم‌نامه‌شان را چندبار بازنویسی میکنند، همه‌چیز را بگذارند برای روز فیلم‌برداری و تماشای «شبانه‌روز»، دومین فیلم سینمایی علیمحمدی و بنکدار، نشانه همین دقت پیش از ساخت است؛ اینکه می‌دانند همچه فیلمی را چهجوری باید بسازند و حواسشان هست که داستان فیلمشان سرراست و خطی نیست و دقیقاً به‌خاطر همین، چیزهای دیگری را در فیلم گنجانده‌اند که آن سرراست‌نبودن و خطی‌نبودن خیلی مایه دردسر تماشاگر نشود؛ اینکه آنها به‌اندازه کافی «اعتمادبه‌نفس» دارند و اصلاً نمی‌ترسند که این پیچیدگی مانع کارشان شود. «شبانه‌روز»، به‌هرحال، فیلم آسان و راحت‌الحلقومی نیست؛ شاید اگر از میانه‌های فیلم، داستان‌ها در هم تنیده نمی‌شدند، خیلی هم پیچیده به‌نظر نمی‌رسید. بااین‌همه، ظاهراً خود کارگردان‌ها هم به این فکر کرده‌اند که «شبانه‌روز» به‌خاطر همین داستان‌های در‌هم‌تنیده، ممکن است تماشاگرش را (تاحدی) سردرگم کند؛ این است که برای هر داستان، یک رنگ درنظر گرفته‌اند و البته شیوه حرکت دوربین هم در هر داستانی متفاوت است. طبیعی است که آن دوربین پُرحرکت و مواج داستان «فوژان» (مهناز افشار) با روحیه‌اش همخوانی دارد و طبیعی است که برای مرجان (نیکی کریمی) که می‌خواهد آرام و بی‌دردسر زندگی کند، دوربینی آرام در نظر گرفته‌اند و باز طبیعی‌ست که در بخش حورا (مهتاب کرامتی) که در زندگی شخصی گیج و سردرگم است، دوربین مدام در حرکت باشد. این، البته، واضح‌ترین کاری است که علیمحمدی و بنکدار کرده‌اند (همین‌جا باید بنویسم که فیلم‌برداری «مرتضی پورصمدی» آن‌قدر خوب و دیدنی است که نمی‌شود نادیده‌اش گرفت) و قاعدتاً کارهای دیگری هم کرده‌اند که باید در یادداشتی طولانی‌تر از این به آن پرداخت. «پنهان‌کاری» نکته اصلی «شبانه‌روز» است. خیلی موافق نیستم که روی کلمه «دروغ» تأکید کنیم؛ «پنهان‌کاری» کلمه بهتری است برای توضیح موقعیت آدم‌های این فیلم و اصلاً خود فیلم هم عمداً براساس همین «پنهان‌کاری» پیش می‌رود و خیلی چیزها را «پنهان‌کارانه» روایت میکند؛ تا خون از بینی فوژان نمی‌آید، نمی‌فهمیم که بیمار است، تا تلفن حورا در یکی از مهم‌ترین صحنه‌های فیلم زنگ نمی‌خورد، نمی‌فهمیم که این تکه سیاه‌وسفید، یک فیلم در فیلم است، تا فرخ (پارسا پیروزفر) از زن اولش، حورا نمی‌پرسد که سرگرم چه‌کاری‌ست، نمی‌فهمیم که آن تکه سیاوش و دختر فراری درواقع فیلم‌نامه‌ای بوده که حورا داشته می‌خوانده و آن‌را در ذهن خودش خیال می‌کرده است و بالأخره، تا حورا دم در خانه مرجان نمی‌رود و نمی‌گوید که با شوهرش فرخ کار دارد، نمی‌فهمیم که شوهر خانم بازیگر دوباره ازدواج کرده و ظاهراً به زن دومش علاقه بیشتری دارد. این است که «شبانه‌روز» در همه داستان‌هایش، بین «دوست‌داشتن» و «پنهان‌کاری» پُل می‌زند؛ برای دوست‌داشتن دیگری و اثبات این دوست‌داشتن است که آدم‌ها دست به «پنهان‌کاری» می‌زنند. «آلن دو باتُن» در توضیح همین «پنهان‌کاری» در مقاله‌ای نوشته بود که «رو» بازی‌کردن در زندگی، به‌نظر خیلی‌ها، آن‌را بی‌مزه میکند. آدم‌ها همیشه دوست دارند که خیال کنند چیزی هست که به‌چشم آنها نمی‌آید و پنهان شده است. نگاه کنیم به حورا که می‌داند یک‌جای کار زندگی‌اش می‌لنگد اما همکار فعلی و دوست سال‌های دورش آن حقیقت رسواکننده را نمی‌گوید، اصلاً خیال نمی‌کند که فرخ ممکن است ریگی به کفش داشته باشد. موقعیت مرجان هم دست‌کمی از او ندارد؛ او زندگی آرامَش را دوست دارد و خیال نمی‌کند که سفرهای گاه‌وبی‌گاه فرخ در همین شهر و در خانه دیگری است. برسیم به آخر این یادداشت. «شبانه‌روز» چه‌جور فیلمی است؟ خوب است یا بد؟ دیدنی است یا نیست؟ درستش این است که فکر کنیم یک همچه سؤال‌هایی را باید گذاشت برای وقتی دیگر اما آن علاقه بی‌حد علیمحمدی و بنکدار به حرکت دوربین و قطع‌های سریعی که به یک‌جور پلک‌زدن شباهت دارند، این‌جا درست نشسته است. می‌دانید، خوبی «شبانه‌روز»، در وهله اول، این است که شبیه هیچ‌کدام از فیلم‌های این جشنواره نیست. تن‌ندادن به جریان آب و خلاف آن شناکردن قاعدتاً کار آسانی نیست و البته علیمحمدی و بنکدار در «شبانه‌روز»شان دقیقاً همین‌کار را کرده‌اند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 482]
-
گوناگون
پربازدیدترینها