ايران و اشغالگران عراق

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
ايران و اشغالگران عراق

در سالگرد اين اشغال، رايان كراكر سفير كاخ سفيد در بغداد و ژنرال ديويد پترائوس فرمانده نظاميان اشغالگر آمريكايي در عراق پريروز طي گزارش مشتركي خطاب به دو كميته «روابط خارجي» و «نيروهاي مسلح» همان نكاتي را مطرح كردند كه بوش دو هفته قبل در شهر ديتون گفته بود؛ «اوضاع امنيتي در عراق رو به پيشرفت اما ناپايدار و قابل برگشت است. اين پيشرفت مربوط به افزايش 30هزار نفري نظاميان آمريكا در عراق مي باشد اما براي تداوم آن، بايد به ادامه حضور در عراق ادامه داد و فعلا از خروج بخشي از نيروها منصرف شد. ايران با تجهيز گروه هاي شورشي و شبه نظاميان مخل اين پيشرفت امنيتي است.» البته كراكر لابلاي گزارش خود، ضرورت مذاكره با ايران را هم- در كنار متهم كردن جمهوري اسلامي- مطرح كرد. يك هفته پيش از اين هم آمريكا با ارائه درخواستي رسمي خواستار برگزاري دور چهارم گفت وگوها با ايران درباره عراق شده بود.درباره وضعيت امنيتي- سياسي عراق، درخواست آمريكا براي گفت وگو در كنار متهم جلوه دادن ايران، موقعيت اشغالگران پس از 5 سال اشغالگري و نهايتا پازل چالش بزرگ ميان ايران و آمريكا بر سر مسائل خاورميانه كه موضوع عراق بخشي از آن را تشكيل مي دهد، چند نكته قابل تامل است:1-آمريكا 5 سال پيش وقتي فاتحانه وارد بغداد شد، تصور مي كرد با انتخاب يك حاكم موقت آمريكايي (پل برمر) و سپس واگذاري حكومت به عنصري لائيك و دست نشانده نظير اياد علاوي مي تواند روند گذار از نظامي گري به تثبيت سياسي اشغالگري را به سادگي طي كند. اما در اين ميان پيش بيني تحليل گراني نظير رئول مارك گركت عضو ارشد و سابق سيا و دانيل پايپز مشاور ارشد بوش به وقوع پيوست كه معتقد بودند در صورت برگزاري هر نوع انتخابات، با توجه به بافت جمعيتي عراق و سازمان قوي شيعيان، «فرزندان معنوي آيت الله خميني و مرجعيت روي كار خواهند آمد.» در عمل هم دولتي كه با رأي مردم روي كار آمد، عمدتا متشكل از چهره هايي -اعم از شيعه ياكرد- بود كه اپوزيسيون اصلي صدام به شمار مي رفتند و دوران مبارزه با صدام را ميهمان ملت و دولت ايران بودند. حقيقت اين نفوذ در سفر اسفندماه گذشته رئيس جمهور اسلامي ايران به بغداد كاملا خود را به رخ كشيد و در قياس با سفر دزدانه برخي مقامات آمريكايي به عراق- بدون استقبال رسمي- واقعيت هاي نفوذ معنوي بي بديل و سازنده ايران را نشان داد. اكنون دولت عراق متحد استراتژيك ايران به شمار مي رفت و آمريكا به عنوان كشوري اشغالگر، انگشت نماتر مي شد. در واقع ايران در قطب مشروع، قانوني و همسو با حاكميت ملي عراق ايستاده بود و آمريكا در جايگاه مقابل دولت- ملت جديد عراق. نفوذ ايران در عراق چنان واضح مي نمود كه رايان كراكر سفير كاركشته آمريكا، دي ماه سال گذشته در ديدار با يكي از مقامات بلندپايه عراق گفت «ديوار چين هم نمي تواند ايران و عراق را از هم جدا كند. من مدت ها پيش در ايران بوده ام و به خوبي از پيوندهاي مذهبي، تاريخي و فرهنگي دو كشور آگاهم. كليد حل مشكل عراق در دست ايراني هاست. آنها روابط عميقي با مردم عراق دارند.» كراكر اين سخنان را ضمن ابراز نارضايتي از وضع سياستگذاري هاي آمريكا در عراق عنوان كرده بود و خبر اخير روزنامه واشنگتن پست مبني بر اينكه «كراكر به دنبال استعفا از سمت خود در چند ماه آينده پس از روي كار آمدن دولت جديد در آمريكاست»، نارضايتي وي از وضعيت سياسي خود و دولت متبوعش را تاييد مي كند.دولت آمريكا پس از دريافت شوك بزرگ، كوشيد ضمن نشان دادن مشت و درفش، قدرت برآمده در عراق را كه چالشي اصلي در برابر اشغالگري به شمار مي آمد، از درون منحل كند. در كنار تشديد درگيري ها ميان سه طيف شيعه، سني و كرد، جمع آوري و سازماندهي مجدد اعضاي موثر حزب بعث و بازگرداندن آنها به ارتش و حتي مديريت هاي سياسي و اطلاعاتي در دستور كار قرار گرفت. ركن ديگر پروژه جديد، تقويت تروريسم بود كه لزوم تداوم اشغالگري را توجيه مي كرد. اما مهم تر از همه تكاپويي بود كه ايجاد يا تعميق اختلاف در درون جريان هاي موثر شيعه را در دستور كار قرار داشت. اين مسئله خود را در اختلاف هاي گوناگون صدري ها، حزب الدعوه، مجلس اعلا و دولت مالكي نشان داد و در حادترين شكل خود به درگيري نظامي دولت و نيروهاي مقتدا صدر- با صدها كشته و مجروح- انجاميد. در چنين فرايندي دولت شيعأ تحت فشار ساير طوايف، درگير بحران ديگري هم مي شد و بدگماني ميان جريان هاي موثر شيعي نسبت به هم شدت مي گرفت. احتمال اين بود كه ماحصل پروژه- در كنار رايزني گسترده با نيروهاي محلي و استاني- در فرايند سياسي كه در آينده اي نه چندان دور شكل مي گرفت، به تقويت موقعيت اشغالگران منجر شود و در عين حال موقعيت ايران، دولت مالكي و ساير نيروهاي شيعه را متزلزل كند.2- آمريكا در حالي درخواست برگزاري چهارمين دور گفت وگوها با ايران درباره عراق را مطرح كرد كه 51 اسفند سال گذشته و در حالي كه هيئت ايراني به همين منظور در بغداد حضور داشت، به طور غيرمترقبه و يكطرفه، گفت وگوهاي امنيتي را لغو كرده بوده. دور سوم اين گفت وگوها 51مرداد 68 و دور دوم آن 2مرداد 68 برگزار شد و آغاز دور اول اين گفت وگوها مربوط به 7 خرداد سال گذشته بود. به عبارت ديگر پس از سه دور مذاكره در فاصله زماني 2ماهه، برگزاري دور چهارم، هم به خاطر مسائل عراق و هم چالش هاي جهاني دو كشور بر سر مسائل خاورميانه و فناوري هسته اي به مدت 8 ماه به تعويق افتاد.آمريكا اكنون در حالي درخواست رسمي گفت وگو را ارائه مي دهد كه همزمان به ايراد اتهام مبني بر حمايت ايران از شورشيان و تروريست ها در عراق مي پردازد و در واقع مي كوشد تهران را در اين مذاكره مورد نياز بوش، بدور از جايگاه قدرتمند خود در جايگاه ضعف (اتهام) بنشاند و به شكل چندلايه از اين مذاكره سود برد. هم به اتهامات تروريستي عليه ايران سنديت بخشد، هم به افكار عمومي خود چنين القا كند كه در عراق دست برتر را دارد و هم در عين حال از صدقه سر كمك امنيتي ايران به دولت عراق- و از طريق كاناليزه يا منحرف كردن اين كمك امنيتي- احيانا استفاده سياسي يا امنيتي كند (اينها البته تمايلات آنهاست).ديپلماسي هنرمندانه و قدرتمندانه جمهوري اسلامي البته تاكنون قرين توفيق بوده است اما بايد با هوشمندي مضاعفي به صحنه عراق از يك سو و چالش گسترده و متنوع آمريكا با ما در خاورميانه و ماجراي هسته اي از سويي ديگر نگريست تا اعتماد به نفس فراهم آمده از توفيقات زنجيره اي چند سال اخير خداي ناكرده موجب غرور و خطا نشود. امروز خاورميانه با انواعي از چالش هاي آمريكا با ايران و جهان اسلام، به شكل پازلي بزرگ درآمده كه اگرچه قطعاتي جدا از هم دارد اما اين قطعات يك كل به هم پيوسته اند. امروز آمريكا با همداستاني عربستان و برخي دولت هاي مرتجع عربي، همان نقش اختلاف افكنانه را در عراق ايفا مي كند كه در قبال لبنان و فلسطين و سوريه. بنابراين مسئله عراق را نمي توان منتزع از نقشه كلي تحولات و چالش ها در خاورميانه بررسي كرد.بوش در ماه هاي پاياني دولت خود، به قماربازي همه چيز باخته مي ماند كه مجبور است به هر تقلايي دست بزند. او با شعار خاورميانه جديد و بزرگ، خيلي چيزها را باخت و اين باخت در عراق و لبنان و فلسطين را قبل از هر چيز زير سر ايران مي بيند و مي كوشد ضمن گشودن چند جبهه، ديپلماسي و مذاكره و زور و فشار و تهديد را به هم بياميزد تا در اين ميان امتيازهايي عيني به دست آورد يا لااقل پرستيژ و حيثيت خود را در منظر افكار عمومي بازسازي كند.ايران همچنان كه اعلام كرده مذاكره اي با دولت مستكبر آمريكا ندارد و اگر گفت وگو درباره مسائل امنيتي عراق را پذيرفته صرفا به خاطر امنيت ملت عراق و درخواست متحدانش در دولت اين كشور است. بنابراين نبايد اجازه داد آمريكا نياز و گدايي خود را به عنوان يك امتياز از موضع بالا به ما بفروشد يا بدتر از آن، با ايراد و تكرار اتهام حمايت از تروريسم در آستانه هر درخواست مذاكره اي، به اين تهمت سنديت بخشد.3- نتايج آن سه دور گفت وگو و تحولات يك سال گذشته در عراق را بايد به طور همه جانبه ارزيابي نمود. همچنان كه بايد توجه كرد همه چيز پاي ميز گفت وگو حل و فصل نمي شود و اغلب، تلاش هاي قبل و پس از گفت وگوها در عرصه ايجاد و تعميق قدرت است كه تاثيرات اساسي را دارد. اگر قرار است خلع سلاحي در عراق صورت گيرد كه حتما كار درستي است بايد در سطح ملي- و نه صرفا جريان شيعه- و در كنار مشخص شدن تكليف اشغالگري انجام شود. اگر بايد دولت ملي تقويت شود كه سياست پسنديده جمهوري اسلامي است، آمريكا هم بايد به اين مهم متعهد باشد نه اينكه از تروريست ها، بعثي ها، سلفي ها و ساير گروه هاي دست نشانده معارض با دولت مالكي حمايت كند و به رغم مخالفت اين دولت، به شركت هاي سياه تروريستي مانند بلك واتر رأسا مجوز فعاليت دهد تا آدم كشي ها را ادامه دهند. آمريكا ژاندارم نيست و نمي تواند مشي درندگان را عليه ملت و دولت عراق در پيش گيرد و در موقع مقتضي لباس ميش بر تن كند و انگشت اتهام به سوي ايران بگيرد. ماحصل ديپلماسي ايران كه بحمدالله تاكنون هم قرين توفيقات بزرگي بوده بايد بر مدار تقويت پيوند جريان هاي ملي عراق در برابر سناريوي انشقاق و تقابل و درگيري تداوم يابد و مانع از تبديل دو قطبي «ملت- اشغالگر» به دو قطبي هاي جعلي نظير «شيعه در برابر شيعه»، «شيعه در برابر سني» و «گروه ها در برابر دولت» شود كه آمريكا و برخي دولت هاي مرتجع قطعا دنبال اين جداسازي ها به ويژه در ميان جريان قدرتمند شيعه و آنگاه قيچي كردن حيات سياسي تك تك آنها- از جمله دولت مالكي- هستند.در عين حال بايد اين واقعيت را در كانون توجه داشت كه براي نومحافظه كاران آمريكا، وضعيت عراق و اشغالگري در چند ماه آتي كاملا حياتي است. عراق براي آنها نه تنها دستاوردي قابل عرضه به مردم آمريكا نداشته بلكه اسباب اعتراض را فراهم كرده است. آنها با ايجاد بحران و ناامني در عراق، مي خواهند بمانند تا باخت خود را جبران كنند اما انتخابات قريب الوقوع رياست جمهوري، چون كابوسي انتظارشان را مي كشد. در چنين شرايطي خبرگزاري آسوشيتدپرس با اشاره به گزارش اخير كراكر- پترائوس به سنا و تاكيد بر مذاكره با تهران، مي نويسد «تلاش براي احياي گفت وگوها با ايران، نشانه اي دال بر اين امر است كه آمريكا فهميده معادلات در عراق تغيير كرده است.»

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 330]