تبلیغات
تبلیغات متنی
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
طراحی سایت فروشگاهی فروشگاه آنلاین راه‌اندازی کسب‌وکار آنلاین طراحی فروشگاه اینترنتی وبسایت
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
سفر به بالی؛ جزیره‌ای که هرگز فراموش نخواهید کرد!
از بلیط تا تماشا؛ همه چیز درباره جشنواره فجر 1403
دلایل ممنوعیت استفاده از ظروف گیاهی در برخی کشورها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1860904752
آمريكا- چين؛ همكاري در مسير رقابت
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: با نگاهي به روابط چين و آمريكا در سال 2010(1389) مي توان دريافت كه بيشترين نگراني آمريكا در حوزه اقتصادي و از تعديل نرخ يوان توسط چين بوده است كه موجب برهم خوردن تراز تجاري دو كشور شده است. آمريكا از چين همواره خواسته است كه تا ارزش پول خود را پايين بياورد، اما ملاحظات پكن نسبت به واشنگتن بيشتر با حوزه هاي امنيتي گره خورده است كه مصداق هاي بارزي دارد، از جمله مي توان به فروش تسليحات از سوي آمريكا به تايوان، تقويت پايگاه هاي نظامي آمريكا در منطقه و انجام مانورهاي نظامي مشترك تحريك آميز با كشورهاي منطقه آسياي شرقي اشاره كرد. دخالت آمريكا در مسائل منطقه اي از جمله جزاير مورد مناقشه چين و ژاپن نيز به اين نگراني هاي دولت پكن افزوده است. در مقابل، دو كشور با حضور در عرصه هاي مختلف بين المللي طي سال 2010(1389) به تقويت روابط فيمابين پرداخته اند. حضور آمريكا در نشست اتحاديه كشورهاي جنوب شرق آسيا (آسه آن) و حضور چين در سازمان تجارت جهاني (WTO) موجب افزايش تعاملات دو كشور شده است. لذا با وجود اين كه دو كشور در بسياري از موضوعات جهاني رويكرد و موضع مشتركي ندارند، اما هر دو از سياست تعامل و گفت وگو براي افزايش همكاري ها پيروي مي كنند. يكي از مواضع مشترك دو كشور نيز گسترش اقتصاد جهاني و مديريت منابع مالي جهان است. از زمان برقراري روابط ديپلماتيك بين دو كشور از سال 1979(1358)، هفت رييس جمهوري چين از واشنگتن رسما بازديد كرده اند. هوجيان تائو رييس جمهوري چين كه در هفته جاري از آمريكا ديدار مي كند در سال 2006 (1385) هم به آمريكا سفر كرده بود. ** آمريكا و چين؛ از بستر رقابت تا همكاري ------------------------------------------------ صعود مسالمت آميز چين به جرگه كشورهاي مطرح نظام بين الملل به يك واقعيت غيرقابل انكار تبديل شده است. از سال 1978(1357) رهبران چين توجه خود را به اين نكته معطوف كردند كه براي كسب اعتبار جهاني، پايه گذاري يك اقتصاد پويا و بين الملل محور ضروري است. در چنين فضايي، نخبگان چيني انتخاب استراتژيك خود را انجام دادند و اين انتخاب استراتژيك «تداوم توسعه اقتصادي و ثبات سياسي» در داخل و «استراتژي همكاري» براساس كسب منافع اقتصادي در حوزه بين المللي بود. در اين استراتژي، كشورهايي براي چين از اولويت برخوردار هستند كه به توسعه اقتصادي اين كشور بيشترين كمك را داشته باشند. از جمله اين كشورها، ايالات متحده است كه روابط آن با كشورهاي قدرتمند ديگر جهان با معيارهاي متفاوتي همراه است. در اين راستا، روابط چين و ايالات متحده را شايد بتوان پيچيده‌ترين و پر تناقض‌ترين روابط در ميان قدرتهاي بزرگ دانست، روابطي كه با تاثير‌پذيري از متغيرهاي متعدد و در مواردي بسيار متضاد، همواره دچار نوسان و در مقاطعي پيش‌بيني ناپذير بوده است. در وضعيت فعلي نيز اين روابط همچنان ماهيت پيچيده و متناقض خود را حفظ كرده است، گرچه از نوسانات آن به گونه‌اي آشكار كاسته شده است. در دوران پيش از جنگ سرد عملا روابط چين و آمريكا در وضعيت «تنازغ- رقابت» قرار داشت به اين معنا كه با وجود رقابت هاي منطقه اي هر دو كشور و در قالب استراتژي انزواطلبي يكجانبه، چين به دنبال حفظ خود در چارچوب اين رقابت ها بود. اما در دوران جنگ سرد و در واقع از اوايل دهه 1970 (1349)، روابط چين و آمريكا بر پايه همكاري استراتژيكي شكل گرفت. در آن زمان عامل اصلي شكل‌دهي به اين روابط، سياست جهاني شوروي سابق بود. در اين دوران چين از منظر ايالات متحده كشوري فقير و عقب مانده و نيز يكي از پايگاه‌هاي كمونيسم، محسوب مي‌شد، اما از ارزش استراتژيكي گسترده اي براي مقابله با تهديد شوروي برخوردار بود. از سوي ديگر، ايالات متحده از منظر چين، با وجود اينكه به عنوان سركرده جهان سرمايه‌داري، تهديدي عليه امنيت ملي اين كشور به شمار مي‌رفت، تنها گزينه ممكن و مطلوب براي برقراري موازنه در قبال تهديد شوروي محسوب مي شد، تهديدي كه چين آن را به وضوح احساس مي‌كرد. با پايان جنگ سرد و فروپاشي اتحاد جماهير شوروي به عنوان «تهديد مشترك» بنيان همكاري استراتژيك دو كشور نيز فرو ريخت، اما تحولات پس از جنگ سرد پتانسيل‌هاي جديدي براي همكاري دو كشور فراهم آورد. پتانسيل‌هايي كه رشد اقتصادي سريع چين از يك سو و حادثه يازده سپتامبر از ديگر سو، پهنه آن را بيش از پيش گسترده كرد. در نظام بين الملل پس از يازده سپتامبر، الگوي روابط آمريكا و چين و بطور كلي، الگويي كه روابط اين دو كشور را شكل مي‌دهد بر پايه هاي «همكاري» و «رقابت استراتژيك» قرار داده شده است. همكاري ميان چين و آمريكا در حوزه‌هايي با محوريت تايوان و خيزش چين و تا حدي توسعه توان نظامي اين كشور صورت مي‌گيرد. پس به طور توامان همكاري و رقابت ميان دو كشور وجود دارد. البته وجه همكاري جويانه اين الگو خيلي جدي‌تري و پررنگ‌تر بوده است. چرا كه هم آمريكا نيازمند همكاري با چين در موضوعات جهاني است و هم اين كه چين به عنوان كشوري كه مبناي سياست خارجي‌اش توسعه و افزايش قدرت ملي است، همكاري با آمريكا را بر گزينه‌هاي ديگر ترجيح مي‌دهد. به دليل اينكه همچنان انتخاب استراتژيك چين پيشبرد توسعه است و دغدغه سياست خارجي اين كشور ايجاد زمينه و شرايط بين المللي مناسب براي پيشبرد توسعه در اين كشور است. از طرف ديگر در شرايط فعلي، استراتژي كلان آمريكا در برابر قدرتهاي در حال ظهوري مثل چين اين است كه آنها را به «نظم بين المللي آمريكا محور» پيوند بزند و تا حد قابل توجهي خواسته‌هايي را كه آنها در اين نظم دارند چه در حوزه اقتصادي و چه در حوزه امنيتي برآورده كند بنابراين اراده دو طرف بيشتر بر همكاري معطوف است. ** شاخص هاي همكاري و رقابت در رفتار استراتژيك آمريكا و چين -------------------------------------------------------- -------------- در اول ماه آوريل 2009 (فروردين1388) كاخ سفيد در پي مذاكرات باراك اوباما رييس جمهوري آمريكا و هوجيان تائو همتاي چيني اش، در حاشيه اجلاس سران 20 كشور در لندن بيانيه اي منتشر كرد كه در شناخت به هم پيوستگي منافع چين و آمريكا حايز اهميت است. در اين بيانيه دو كشور از تصميم خود به آغاز «گفت وگوهاي استراتژيك و اقتصادي» سخن گفتند از اينرو، موضوع گفت گوهاي استراتژيك و اقتصادي را مي توان شاخص هاي رقابت و يا همكاري هاي آينده اين دو كشور دانست. در اين زمينه، ريچارد ويتز تحليلگر سياسي و نظامي موسسه پژوهشي هادسن در واشنگتن مي گويد: «اين نگراني در آمريكا هست كه به دليل پايين بودن مصنوعي ارزش يوان، كالاهاي صادراتي چين خيلي ارزان تمام مي شوند و به تراز بازرگاني آمريكا ضربه مي زنند. اما رابطه دو طرف بسيار در هم تنيده و پيچيده است. مسائلي از قبيل تجارت منصفانه، نقش ذخاير ارزي، موضوع مديريت اقتصاد جهان از طريق گروه هشت و گروه بيست، و همينطور مسائل سياسي از قبيل تايوان، كره شمالي و ايران، بين دو طرف مطرح است.» در حوزه اقتصادي چين كه در دهه گذشته به صورت ممتد رشد اقتصادي بالاي 9 درصد را تجربه كرده است با بيش از يك ميليارد و 330 ميليون نفر جمعيت حدود 3 تريليون دلار ذخيره ارزي دارد و در شرايطي كه بحران تمامي جهان را تحت تاثير قرار داده، اقتصاد چين همچنان رو به رشد بوده و فقط مقداري از سرعت آن كاسته شده است. بر اساس آمار بانك جهاني، توليد ناخالص چين در سال2007 (1386) حدود 7تريليون 415ميليارد دلار بود كه اين رقم در سال 2008 (1387) به 8تريليون و 8ميليارد دلار و در سال 2009 (1388) به 8تريليون و 818 ميليارد دلار رسيد. اين در حالي است كه رشد اقتصادي آمريكا در سال هاي گذشته همواره روند نزولي طي كرده و در سال 2007 به ميزان 9/1 درصد محقق شد، اما اين رقم در سال 2008 و همزمان با بروز پيامدهاي بحران در آمريكا به صفر رسيد و در سال 2009 منفي شد. در همان سال آمريكا خود نيز ركودي به ميزان 6/2- را تجربه كرد كه نشانگر ادامه تاثير بحران در اين كشور بود. مقايسه شاخص هاي اقتصادي آمريكا و چين نيز به خوبي تفاوت يك اقتصاد موفق رو به رشد و اقتصاد ركودي را نشان مي دهد، اما موضوعي كه در سال هاي اخير به شاخصي در روابط اقتصادي اين دو كشور تبديل شده، موضوع افزايش ارزش يوان در مقابل ارزهاي خارجي و به ويژه دلار است. افزايش ارزش يوان واحد پول ملي چين نيز كه آمريكا با فشار قصد تحميل آن بر پكن را دارد، تبعات گسترده اي بر اقتصاد چين خواهد داشت كه كاهش صادرات چين و زمينه سازي براي واردات بيشتر فقط بخشي از آن است. با افزايش ارزش پول ملي چين و افزايش توان خريد مردم اين كشور، به يك باره مي تواند تقاضاي مصرف در بازار چين افزايش يابد و همين موضوع به تنهايي براي مختل كردن اقتصاد پرجمعيت ترين كشور جهان كافي است. چنين اقدامي، البته تبعات گسترده اي نيز در جهان خواهد داشت كه در صورت مديريت نشدن آن مي تواند براي همگان بحران ساز باشد. بالا رفتن ارزش يوان به معني گرانتر شدن كالاهاي چين در جهان و از دست رفتن قدرت رقابت آن در بازارهاي جهاني است كه بيكاري دهها هزار كارگر را در پي خواهد داشت. همين موضوع براي غرب و به ويژه آمريكا كه همواره در امور داخلي كشورها دخالت مي كند، فرصتي مغتنم خواهد بود تا با ايجاد ناامني در چين رقيب اصلي خود را حداقل براي مدتي تحت كنترل داشته باشد. - در حوزه روابط استراتژيك، همكاري آمريكا و چين در موضوع ايران و كره شمالي نيز يكي از موضوعات مورد بحث است. در مورد ايران و كره شمالي بحث‌هاي متفاوتي وجود دارد. آمريكا معتقد است چين به عنوان يك قدرت در حال ظهور، در درون نظام بين‌المللي كه آمريكا سامان داده، فعاليت مي‌كند و قدرتش را افزايش مي‌دهد. بنابراين بايد نسبت به اين نظم مسووليت پذير باشد. بر اساس اين ديدگاه، چين در چنين نظمي سهامدار مسوول است و به ميزان سهامي كه در نظم بين المللي دارد بايد مسووليت بپذيرد و اين مسووليت پذيري در حوزه بحران‌هاي بين المللي معنا پيدا مي‌كند. بحران هسته‌اي كره شمالي و فعاليت هسته‌اي ايران دو بحران اصلي سياست بين الملل هستند و آمريكا همواره به چين فشار وارد مي‌كند كه در اين دو موضوع مسووليت پذيري خود را نشان دهد. آمريكا از چين مي‌خواهد كه روابطش را با كشورهاي چالشگر نظم آمريكايي محدود كند و براي فشار بر اين كشورها از اين كشور انتظار كمك دارد. چين نيز تا حد قابل توجهي به اين درخواست‌هاي آمريكا پاسخ مثبت داده است و همانطور كه در بحث ايران و كره شمالي شاهد آن هستيم، همكاري‌هاي قابل توجهي با آمريكا در اين دو حوزه انجام مي‌دهد. اما در عين حال تلاش مي كند تا موقعيت متوازن سازي منطقه اي به ويژه در شرق آسيا را حفظ كند. - روابط نظامي آمريكا و چين يكي موضوعات همواره استراتژيكي اين دو كشور بوده است. از اين زاويه، روابط نظامي به معناي خريد و فروش تسليحات، برگزاري مانور مشترك و غيره كه عموما بين كشورهاي ديگر، مرسوم است، ميان اين دو كشور وجود ندارد. در واقع روابط نظامي آمريكا كه با سفر اخير رابرت گيتس وزير دفاع به چين همراه بود، مديريت تنش بين چين و آمريكا است. در واقع دو كشور تلاش مي‌كنند كه مناسبات نظامي دو طرف به سمت تنش سوق پيدا نكند. سابقه اين تنش‌ها در روابط نظامي چين و آمريكا به دوران جنگ سرد برمي‌گردد. آمريكا غير از مقطع كوتاهي بعد از بازتعريف روابط با چين در سال 1972(1351) به اين كشور تسليحات نفروخته است. خصوصا بعد از وقايع ميدان «تيان آن من» چين مورد تحريم تسليحاتي از سوي مجموعه بلوك غرب بوده است. بنابراين نمي‌توان از روابط نظامي به معناي مبادله تسليحاتي ميان چين و آمريكا سخن گفت. بلكه تا حد زيادي عكس قضيه نيز صادق است به اين معنا كه آمريكا با فروش سلاح به تايوان مهم ترين مشكل را در روابط دو كشور به وجود آورد و مهم ترين موضوع تنش زا در روابط دو كشور در حال حاضر موضوع فروش سلاح به تايوان است. سفر اخير رابرت گيتس به پكن سفري بود براي احياي گفت وگوهاي نظامي چين و آمريكا كه از يك سال پيش بعد از فروش تسليحات نظامي به تايوان متوقف شده است. در پي فروش تسليحات به مبلغ 6.2 ميليارد دلار از سوي آمريكا به تايوان در ژانويه سال 2010 (بهمن1388)، چين به نشانه اعتراض مناسبات نظامي اش را با كاخ سفيد به حالت تعليق درآورد. آمريكا كمك‌هاي خود به تايوان را در اين چارچوب توجيه مي كند كه متعهد به دفاع از تايوان است و در اعلاميه اي كه در سال 1971 (1350) معروف به اعلاميه شانگهاي بين چين و آمريكا منتشر شد، واشنگتن متعهد شد كه چين واحد را به رسميت بشناسد و چين نيز متعهد شد كه مساله تايوان به شكل مسالمت آميز حل و فصل شود. ** آمريكا – چين؛ همكاري بر بستر رقابت --------------------------------------------- روابط آمريكا و چين در طي سال هاي گذشته بر بستري از شاخص هاي رفتاري متعددي بنيان گذاشته شده است كه طيفي از الگوهاي «رقابت استراتژيك تا همكاري استراتژيك را در برگرفته است. اما اين دو كشور، پس از 2001(1380)، تداوم و تغيير را در رفتار استراتژيك خود پي گرفته اند. به نحوي كه در حوزه اقتصادي، چين از مسير يك همكار، به مسير يك رقيب سرسخت تغيير جهت داد كه مثال عيني آن را مي توان بر پايبندي بر پايين نگاه داشتن ارزش پولي يوان در مقابل دلار ديد. حال چين ، فراي روابط همكاري جويانه مبتني بر مسووليت پذيري بين المللي، به كشوري رقيب با مسووليت تغيير نظم اقتصاد بين المللي مبدل شده است كه خواستار توجه ديگر قدرت ها و به ويژه ايالات متحده به منافع اقتصادي اين كشور است. بنابراين، به نظر مي رسد، چين در حوزه اقتصادي با وجود مبادلات گسترده اقتصادي با آمريكا، انتخاب استراتژيك خود را سالها پيش انجام داده باشد و بقاي استراتژيك خود را در ادامه روند موجود براي استمرار افزايش قدرت اقتصادي تعريف مي كند. در ديگر سو، ايالات متحده در سال هاي پيش، به دليل گسترش بحران اقتصادي و ركود در ساختارهاي اقتصادي در آمريكا، تلاش كرده تا با موازنه سازي در چرخه مبادلات اقتصادي خود با چين و بازتعريف دوباره نقش موازنه گر ، اين كشور را به جريان پولي و اقتصادي آمريكا محور باز گرداند. در حوزه موضوعات استراتژيك نيز، چين عملا راهبرد همكاري در برابر همكاري را در قبال آمريكا برگزيده است. بدين معنا كه، در حوزه مسائل بين المللي و منطقه اي هنگامي مسووليت خود را ايفا مي كند كه ايالات متحده به مسووليت خود در قبال چين عمل كرده باشد. اين روند عملا در مسائل مربوط به خاورميانه و كره شمالي مشاهده شده است. البته ايفاي مسووليت بين المللي آمريكا، از ديدگاه چين در دوره هاي مختلف متفاوت بوده و طيفي از منافع اقتصادي تا منافع امنيتي را در برمي گيرد. در نهايت، سفر اخير هوجيان تائو، در حالي به واشنگتن انجام گرفت كه باراك اوباما و رييس جمهور چين با موضوعات مختلف اقتصادي و استراتژيكي روبه رو هستند كه آينده روابط اين دو كشور بر پايه هاي آن استوار شده است. پايه هايي كه مسووليت همكاري تا رقابت استراتژيك را براي دو كشور به همراه دارد. **تحقيق//2040**1358
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 608]
-
گوناگون
پربازدیدترینها