صفحه آخر - تحليل و نقد ادبي در مجله «انديشه و هنر»

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: صفحه آخر - تحليل و نقد ادبي در مجله «انديشه و هنر»
صفحه آخر - تحليل و نقد ادبي در مجله «انديشه و هنر»

شماره سيزدهم و چهاردهم فصلنامه «انديشه و هنر» در يك شماره منتشر شد. اين شماره كه به يادبود هشتادمين سالگرد تولد «مهدي اخوان ثالث» منتشر شده، شامل گفتارها و برگردان‌هايي از «احمد سميعي گيلاني»، «عبدالعلي دستغيب»، «حجت‌الله اصيل»، «ولي‌الله دروديان»، «حورا ياوري»، «عبدالحسين آذرنگ»، «مشيت علايي»، ‌«عليرضا انوشيراني»، «حسن ميرعابديني»، «فرخ اميرفريار»، «مژده دقيقي» و... است. پرونده ويژه اين شماره نيز به مناسبت سالگرد انقلاب مشروطه به ادبيات مشروطه اختصاص دارد. اما از مطالب خواندني «انديشه و هنر» مي‌توان به مقاله «حسن ميرعابديني» اشاره كرد كه به «نخستين رمان‌هاي پليسي ايران» پرداخته است: «يكي از انواع ادبي محبوب سال‌هاي 1300 تا 1320، «داستان پليسي و جنايي» است. شايد بتوان توجه به اين نوع ادبي را در حيطه ايده‌هاي رايج در ميان روشنفكران آن دوره گنجاند و ميان فرارسيدن كارآگاه براي به كيفر رساندن تبهكاران و تبرئه بي‌گناهان- در قصه پليسي- با انتظار ظهور منجي براي اصلاح اجتماع- در رمان تاريخي- به نوعي نظيرسازي دست زد... طبيعتا در عصر رضاشاه، با آن نظميه مخوف، قصه پليسي نمي‌توانست رشدي درخور داشته باشد، زيرا در محور داستان‌هاي نويسنده‌اي مثل كانن دويل، يك كارآگاه خصوصي به نام شرلوك هلمز جاي گرفته است، كه با هوش سرشار خود در تقابل با ذهنيت بسته و كليشه شده پليس رسمي قرار مي‌گيرد. پليسي‌نويسان ايراني براي درگير نشدن با مسائلي كه حساسيت نظميه را برمي‌انگيزد، از پرداختن به مضمون‌هايي كه انتقادي را متوجه عملكرد پليس كند، پرهيز مي‌كردند. نويسندگاني چون عباس خليلي و لطف‌الله ترقي مكان داستان‌هاي خود را در كشوري بيگانه قرار مي‌دهند و كاظم مستعان‌السلطان زمان ماجراي داستان خود را تا عصر ناصرالدين‌شاه، ‌عقب كشاند...».
پنجشنبه 24 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 179]