خداحافظی زیدان با قوهای مادرید

واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: خداحافظی زیدان با قوهای مادرید

«کهکشانی» آن لبخند همیشگی‌اش را بر لب نداشت. آخرین نفر از رختکن بیرون آمد و در حالی که چهره‌اش روی پارچه‌ای بزرگ در میان تماشاگران جا به جا می‌شد، در کنار یارانش قرار گرفت. آقای فوتبال فرانسه این فصل مثل همیشه نبود. پاهایش لرزان بودند، دیگر از آن شعبده بازی‌ها خبری نبود. قدرت بلامنازع پاهایش که مانند رقاص باله حریفانش را مسحور می‌کرد، دیگر مثل سابق نبود. این که او باید زودتر خداحافظی می‌کرد یا نه، مساله‌ای است که خیلی از کارشناسان فوتبال را به تفکر واداشته بود، اما او زیزو بود.مرد اسطوره‌ای فوتبال فرانسه که هر جا باید بود، هر موقع تیم به کمک احتیاج داشت، زیدان آنجا بود.شاید اگر سال‌ها پیش امه ژاکه، کانتونا و ژینولا را کنار نمی‌گذاشت، پسرک کم موی بوردو هیچ وقت فرصت درخششی پیدا نمی‌کرد، در جام جهانی رهبر فرانسه نمی‌شد و مقابل برزیل هم آن دو گل حساس به ثمر نمی‌رسیدند. از روز اول حضور در تیم ملی فرانسه تا صدمین بازی ملی‌اش مقابل مکزیک که قرار است آخرین بازی زیزو در استاددو فرانس باشد، تصور «آبی‌ها» بدون زیزو امکان پذیر نبود.

تاریخ قطعاً صحنه‌های متعددی از او را به حافظه‌اش خواهد سپرد. گل‌هایش به تیم ملی برزیل، گل زیبایش مقابل بایرن لورکوزن در فینال جام باشگاه‌های اروپا، ضربه آزاد تماشایی اش مقابل انگلیس در یورو 2004 و خاطرات متعددی که شاید از قلم افتاده باشند، بتوان به 66 میلیون دلاری که فلورنتینوپرس، رئیس وقت رئال در ادامه پروژه کهکشانی‌هایش به حساب باشگاه یوونتوس ریخت، اشاره کرد.سفیر صلح سازمان ملل آنقدر شخصیت بزرگی دارد که بعد از آویختن کفش‌هایش، به الجزایر، سرزمین مادری‌اش بازخواهد گشت تا میان مردمی زندگی کند که هنوز پس از سال‌ها حضور زیر لوای سنگین استعمار فرانسه، نتوانسته اند آن طور که باید قد علم کنند. حضور زیزو در بنگاه‌های خیریه شاهد مثالی است برای شخصیت بازیکنی که در زمین فوتبال چشم‌ها را به خود خیره می‌کرد و حالا بدون تنش‌های فوتبالی‌اش، می‌خواهد در عرصه تاریخ بشریت نامش را جاودانه کند. «تیم یاران زیدان» هر ساله به نفع محرومان جهان به عنوان سمبل یونیسف روی شانه‌ها و اقتدار زیزو بنیان نهاده شد.

بیخود نیست که هنگام تعویضش با رائول براوو در دقیقه 90 بازی شنبه شب مقابل ویا رئال، 80 هزار نفر یکصدا با فریادهای «زیزو، زیزو» از جا بلند شدند؛ زیزو فقط یک ستاره نیست. اگر ستاره بود، مثل اریک کانتونا در فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی «نقش» بازی می‌کرد. زیزو شخصیت اصلی فیلم «زیدان چهره قرن بیستم» است، اما جمله «اگر قرار بود نقش بازی کنم، هیچ وقت بازی در فیلم را قبول نمی‌کردم» حکایت از فروتنی‌اش دارد. فوتبال ستاره‌ای بی‌همتا را در قرن بیست و یکم از دست داد؛ با او حداقل می‌شد جنبه‌های زیباشناختی این فوتبال ماشینی را هم دید.هنرمندی مثل او، ناجی فوتبال غرق شده در پول و پراگماتیسم به حساب می‌آمد. زیزو مثل افنبرگ و امثال او، جنگجوی صِرف نبود. بازی‌های او در تیم ملی فرانسه، آدم را به یاد شخصیت راسل کرو در فیلم «گلادیاتور» می‌اندازد؛ گلادیاتوری که حس جنگندگی را با فکرش همراه می‌کرد و در نهایت، ماکسیموس یک نفره سزار را شکست داد. زیزو روی توپ می‌رقصید، اما تمرکز روی بازی، ویژگی منحصر به فرد اوست.خداحافظ زیزو. فوتبال دنیا یک «رقصنده با توپ» را از دست خواهد داد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: تبیان]

[مشاهده در: www.tebyan.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 460]