-
نسخه اى نفيس در شرح دعاى عرفه (2) نويسنده:سيد محمد باقر حجتى حسينى پاسخ به يك ايرادآنگاه كه ابراهيم (عليه السلام) به ملكوت آسمانها نگريست و از راه افول و غروب و ناپديد شدن ستاره و ماه و خورشيد استدلال كرد كه اينها حادث هستند و به «مُحْدِث» نيازمند مى باشند، رو به سوى خدايى آورد كه صاحب عظمت و جبروت است و گفت:«اِنّى وَجَّهْتُ وَجْهِىَ لِلّذى فَطَرَ السَّمواتِ وَالْاَرْضَ حَنيفاً وَما اَنَا