-تو خیلی بی عاطفه‌ایبه رخت‌خوا‌ب‌ها تکیه داده بود . دستش را روی زانوش که توی سینه‌اش کشیده بود ، دراز کرده بود و دانه‌های تسبیحش تند تند روی هم می‌افتاد . منتظر ماشین بود ؛ دیر کرده بود .مهدی دور و برش می پلکید . همیشه با ابراهیم غریبی می‌کرد ، ولی آن روز بازیش گرفته بود . ابراهیم هم اصلاً محل نمی‌گذاشت. همیشه وقتی می‌آمد مثل پروانه دور ما می‌چرخید، ولی این بار انگار آمده بود که برود . خودش می گفت « روزی که من مسئله‌ی محبت شما را با خودم حل کنم، آن روز، روز رفتن من است.»
عصبانی شدم و گفتم