پرواز در طلائیه / تبیان

-پرواز در طلائیهخسته تشنه گرسنه نه آبی نه غذائی یادم نمی آید آخرین جرعه آبی را که نوشیدیم چه وقت بود همه کنار خاکریز دراز کشیدیم من و فرمانده دسته مان کنار هم. او از من ده سال بزرگتر بود من شانزده ساله بودم شهید عبدالله گرائیلی سی وشش ساله از ابتدای عملیات پا به پایش خزیده بودم کنارش سرم را که گذاشتم روی خاک بر شیب خاکریز شاید من اولین نفر کنارم عبدالله و همینطور شهید خرسندی شهید فتح آبادی شهید خواجوی شهید شفیهی و دیگر بچه ها سرم را روی خاک نهادم چششم میرفت که بسته شود «