-
منتظِر و منتظَر نه چنان است که خلقى چشم انتظار ظهور حضرت مهدى(علیه السلام) و عملى گشتن وعده هاى الهى به دست او باشند ولى او خود بى خبر از این همه اشتیاق، رها از هر دغدغه اى، گوشه آسایشى براى خویش گزیده و نسبت به درد و رنج و شکنج شیعه و یارانش بى تفاوت و بى احساس، روزگار غیبت را سپرى سازد! او علاوه بر آنکه از اوضاع و احوال منتظرانش آگاه است. [1] و در مراعات حال آنان کوتاهى نمى کند و یادشان را از خاطر نمى برد