-طواف با صورت های کبودبی‌تردید شیرین ترین خاطره دوران اسارت من و کسانی که توفیق اسارت را داشته‌اند، رفتن به پابوسی امام علی(ع) و حضرت سیدالشهدا(ع) و یاران فداکارش بود. البته تنها فکری که نمی‌کردیم این بود که روزی به زیارت این بزرگواران نائل شویم و هنوز که هنوز است، متعجب مانده‌ایم که آیا به راستی ما بوده‌ایم که به زیارت رفته‌ایم؟!
گاهی به خود می‌گویم شاید پاداش آن همه صبر و تحمل بچه‌ها همین زیارت بوده است و شاید پایداری بچه‌های اسیر جز این توفیق، بی پاداش می‌ماند