-
عرفان آیینه بین صائب تبریزی (3) فقر و فنا مقام فقر عبارت است از: «عدم تملّک اسباب...و اسم فقر بر کسی که رغبت دارد به دنیا، اگرچه هیچ ملک ندارد،عاریت و مجاز بود.» (مصباح الهدایه و مفتاح الکفایه، ص 261). توصیف شیخ عطّار از این وادی چنین است: «بعد ازین وادیّ فقرست و فنا عین وادی فراموشی بود صد هزاران وادی جاوید تو کی بود اینجا سخن گفتن روا لنگی و کرّی و بیهوشی بود گم شده بینیش ز یک خورشید تو