-
گاهي گر از ملال محبت برانمت شاعر : شهريار دوري چنان مکن که به شيون برانمت گاهي گر از ملال محبت برانمت پيک شفاعتي است که از پي دوانمت چون آه من به راه کدورت مرو که اشک مژگان فشانمت که به دامن نشانمت تو گوهر سرشکي و دردانه‌ي صفا دستم اگر رسد به خدا مي‌رسانمت سرو بلند من که به دادم نمي‌رسي تن نيستي که جان دهم و وارهانمت پيوند جان جدا شدني نيست ماه من فردا به خاک سوختگان