-
شبِ وصل يــــك امشبــــى كه در آغوش مـــــاه تابانم ز هر چه در دو جهان است روى گردانم بگيـــــر دامن خورشيد را دمــــــى اى صبح كــــه مــه نهاده سر خويش را به دامانم هــــزار ساغـــــر آب حيــــات خــــوردم از آن لبـــــان و همچـــو سكندر هنوز عطشانم خـــــداى را كـه چه سرّى نهفته اندر عشق كــــه يــــار در بر من خفته، من پريشانم نـــــدانــم از شب وصل است يا ز صبح فراق كـــه همچــو مرغ سحرگاه، من غزلخوانم هـ