-
بهار بهار آمد كه غم از جان برد غم در دل افزون شد ***** چه گويم كز غم آن ســـــروِ خندان جان و دل خون شد گـــــروه عــــــاشقان بستند محملهــا و وارستند ***** تو دانـــــــى حال مـــا واماندگان در اين ميان چون شد گل از هجـــــران بلبل، بلبل از دورىِ گــل هر دم ***** بطرْف گلستان هر يك به عشق خويش مفتون شد حجاب از چهره دلــــــــــــــدار ما باد صبـا بگرفت ***** چـــــو من هر كس بر او يك دم نظر افكند، مجنون شد بهــ