درامتداد روشنايي / خراسان

-درامتداد روشنايي
رضا آذريان- دستانش مي لرزيد ورفتارش بسيار كند بود وآرام آرام راه مي رفت. هر روز صبح كتش را مي پوشيد و به طرف مغازه به راه مي افتاد. فقط وقتي آه مي كشيد معلوم مي شد خسته شده وگرنه يك بار هم از خستگي شكايت نمي كرد . يك سال بود كه بعداز تمام شدن درسم مدام با او به مغازه مي رفتم. خيلي از كارها را به دست گرفته بودم و كلاً آنجا را اداره مي كردم. هيچ دخالتي در كارهاي من نمي كرد حتي خيلي وقت ها هر موضوعي پيش مي آمد مي گفت: سعيد بهتر مي داند. تا اينكه صداي دوستانم در آمد، كه توچرا با حاجي به در مغازه مي آيي؟ آنها به خاطر خودشان مي گفتند، وقتي پدر آنجا بود نمي توانستند زياد بمانن