ما، چهار نفر بوديم / همشهری

-ما، چهار نفر بوديم
ادبيات- رفيع افتخار:
ما چهار نفر بوديم: قيصر، من، بهمن و غلام. بهمان مي‌گفتند: «تفنگداران رشته كوه‌هاي كليمانجارو» البته دوست داشتيم مي‌گفتند: «رمانتيك‌هاي دشت تفتيده».

قيصر نقاشي مي‌كشيد، گاهي هم شعر مي‌گفت. من مي‌نوشتم. بهمن عشق سينما بود و غلام، كه بهش مي‌گفتيم «كاكاسياه»، با آن موهاي فلفل‌نمكي‌اش كه انگار گرد خنده توي صورتش پاشيده بودند، آواز مي‌خواند. گردنش را مي‌كشيد و صدايش را كه شباهت‌هايي به قوقولي قوقو داشت، ول مي‌داد توي سرش. صدايش به لحاظ صداشناسي از نوع جيغ‌هاي نارنجي بود و تا كيلومترها دورتر مي‌رفت.

ما، چهار تايي، بيشتر، ر