بهانه دريا / خراسان

-بهانه دريا
ديشب دلم بهانه دريا گرفت و رفت

روياي من نشانه فردا گرفت و رفت

بغضم شكست ميانه مهتاب و پنجره

ابري رسيد ثانيه ها را گرفت و رفت

صبحي كه عاشقانه هاي نگاهم پرنده شد

بعد نگاه روح تماشا گرفت و رفت

در واپسين نگاه، سكوت و تنهايي

شعرم سكوت دامنه ها را گرفت و رفت

وقتي كه باد در گيسوان باغ مي چرخيد

نقشي غريب آينه ها را گرفت و رفت

فصلي كه فاصله ها چرخش باد را مي سنجيد

چشم مسير فاصله ها را گرفت و رفت

تا شرح زنگ وصالش پرند را آتش زد