-آيينه عبرت
هان اي دل عبرت بين، از ديده نظر كن هان
ايوان مدائن را آيينه عبرت دان
يك ره ز ره دجله منزل به مدائن كن
وز ديده، دوم دجله، بر خاك مدائن ران
خود دجله چنان گريد، صد دجله خون گويي
كز گرمي خونابش آتش چكد از مژگان
بيني كه لب دجله كف چون به دهان آرد
گويي ز تف آهش لب آبله زد چندان
از آتش حسرت بين، بريان جگر دجله
خود آب شنيد