روباه خواب آلود / خراسان

-روباه خواب آلود
عابديان يكي بود يكي نبود توي جنگلي سرسبز و زيبا روباهي زندگي مي كرد كه خيلي لاغر بود. هر كس اين روباه رو مي ديد با خودش مي گفت: روباه بيچاره حتما چيزي براي خوردن پيدا نمي كنه اما اين حرف درست نبود چون جنگل پر از شكار بود ولي روباه حال شكار كردن نداشت وبه جاي هر كاري دلش مي خواست بخوابه. هر وقت هم گرسنه مي شد، آهسته چشم هاي خواب آلودش رو اين طرف و اون طرف مي گردوند و شكار كوچكي پيدا مي كرد اون رو مي خورد و دوباره همون جا مي خوابيد. روزي از روزها روباه تشنه اش شد، اون قدر كه مجبور شد از جا بلند بشه و بره كنار چشمه آب بخوره. وقتي خوب سيراب شد همون جا كنار چشمه به خواب رفت.